Dinsdag 9 september 2014 :
Erg!
Minstens dertig zwarttip rifhaaien cirkelen rond ons als waren het sardientjes...en wij, wij zien ze amper. Nee, wij hebben enkel oog voor de drie citroenhaaien die op de, door toeristenboten, aangeboden stukjes vis afkomen. Waw, wat zijn die dieren groot en indrukwekkend (tussen 2,5 en 3 m). Vooral nu we ze zo dichtbij zien en niet, op hun normale plek, ver onder ons, rondzwemmend over de bodem.

Ergens klopt het niet dat je deze haaien met het disney-exemplaar gaat vergelijken. Zij waren er immers eerst. Dezelfde grijns, halfopen mond met rijen tanden, erg opvallend als ze recht naar je toe zwemmen. Ze zijn helemaal niet agressief. Zwemmen wat tussen ons heen en weer. Elk met een drietal grote remora's die zich onder hun buik of op hun rug proberen te hechten. Remora's, de vreemde zuigbaarzen met een plat vlak bovenop hun kop, gemaakt om zich vast te zuigen aan grote lichamen. Soms zitten ze onder Jakker, tot ons afgrijzen proberen ze zich zelfs ooit, bij gebrek aan beters, aan ons vast te zuigen...Brrr.

Haaien voeren.
Ik vertelde al dat we tegen het voeren van de haaien zijn, maar zo krijg je ze wel van dichtbij te zien. Mensen gaan haaien "liken", kunnen zo gewonnen worden voor  "red de haai"  acties, maak ik mezelf wijs.  Maar wat gebeurt er met deze dieren als ze niet meer elke dag gevoerd worden. Gaan ze dan mensen aanvallen voor eten, gewoon als ze aan die twee-beners zijn geworden?

Twee maanden geleden zou ik zo in onze Jak zijn terug gesprongen als een zwarttip te dichtbij kwam, vandaag heb ik de staart van een citroenhaai aangeraakt. Alles went. Erg.

David (Rewa), die met ons mee was naar het dagelijkse haaien-voerritueel, bezorgde me deze foto's.

 

 

 

 

 

 

 

 Eén exemplaar had een "piercing" in zijn lip, ontsnapt aan een vislijn! 

 

Donderdag 11 september 2014 :
Koken met hindernissen.
Tony zou eten maken vandaag. Echte Vlaamse kost : wortelenpuree van lokale worteltjes en ingevoerde aardappelen met cordon blue van kip. Ik handwas in de kuip al de gordijntjes van Jakker. Dit volgens de Jakker-regel : "Gewassen wordt er pas als er genoeg water gevallen is."  De buien waren talrijk de laatste dagen dus aan het werk...in de stralende zon.

Plots komt Tony de trap opgestormd, roepend : "Pas op.....schuim, schuim !"  Een sissend geluid begeleidt hem. Heeft hij misschien de snelkookpan gebruikt ? Zijn gezicht en armen zitten onder het schuim, hoe kan dat nu??
Een brandblusser in zijn handen?! Brandt het dan?  Nee, die brandblusser besloot zomaar plotsklaps, zonder reden, te beginnen met blussen. Meteen schieten we in actie. Het kokkerellen kan wachten. Al dat waterig, een beetje olieachtig schuim moet van vloer, kussens, plafond, wanden afgewassen.
De kuip waar Tony de brandblusser neergooide, ziet eruit alsof wij een schuimparty gehouden hebben. Het idee!

 O ja, we hebben nog twee andere brandblussers aan boord. Eén vraag blijft knagen : "Kunnen die ook ineens beginnen met spuiten?  Als we niet thuis zijn, misschien?" Geen leuk idee. Hoe kan je dit voorkomen?

 


Regen, regen, regen.  We ontbijten "binnen", zoals in Zeeland. Dit betekent : er is meer loos dan een klein buitje. Windvlagen die van overal schijnen te komen, maken de kuip kletsnat. Daar helpt geen buiskap aan.
Het is maar heel stilletjes aan de boeien bij Mai Kai Yachtclub (sinds gisteren zijn we, na anderhalve week in het paradijselijke zwembad, terug hier)...alle vertrekplannen van de boten : on hold! Als je altijd stralend weer en geweldig zicht hebt, schrik je wel even van deze mist. Van zichtnavigatie tussen de riffen is al helemaal geen sprake.

 

 

Het goede nieuws...we verzamelen heel veel water. Daar moet een beetje watermaker tig uren voor draaien.

Het slechte nieuws...we hebben geen paraplu meer. Eergisteren heeft onze grootmoeder paraplu de geest gegeven. Komt ervan als je die niet enkel tegen de regen gebruikt, maar ook als scherm tegen overspattende golven bij een ruw in-de-winds tochtje, met onze Jak. Maar het bezoek aan de zuidpunt van Bora Bora, Matira Point, samen met Philippe en Sandra was tof.

 

Philippe en Tony genieten een ijsje.

Wij vinden Bora Bora leuk.
Onder cruisers is dit wat on-cool. Je moet van afgelegen, verlaten eilandjes houden.
Hét eiland bij uitstek bekend om zijn mondaine bungalow-over-het-water resorts en zijn celebrities (vorige week was Jennifer Anniston nog hier) is totaal "fout".

Maar als je simpelweg de resorts links laat liggen, ontdek je een wat slordig, erg relaxed typisch Polynesisch eiland. Je staat versteld van het hoofdstadje Vaitape. Weinig toeristen, helemaal geen luxe. Ok, er zijn een aantal "parel- en souvenirshops" maar voor de rest, vooral lokale mensen, de traditionele bloem achter de oren. Roulottes, standjes waar je zelf gekweekt fruit en tomaten kan kopen. Heel sympathiek.

Matira Point, zelfde verhaal. Veel vriendelijke inlandse mensen in de lokale supermarktjes. Kleine pensionnetjes. Caféetjes aan het mooiste strand van Bora Bora.
Pora Pora eigenlijk, Polynesiërs kennen geen B. Toen de Amerikanen het eiland overspoelden ten tijde van WO II, hier een militaire basis bouwden en kanonnen neer pootten, klonk het uit hun kauwgom malende mond als Bora Bora...en zo is het gebleven!
Pora Pora betekent "handgeklap", als in :  van bewondering. Wij klappen zeker mee.

Nog maar eens Jakker...in Bora Bora.

Boomhut op het strand.

 

 

 

We zijn toch al één en ander gewoon, dacht ik. Maar die kleuren hier in Bora Bora bij Motu Pitiaau, het is me wat. Telkens we de trap omhooggaan naar buiten , wow...die schitteringen licht-blauw, turkoois, zeegroen. Fluorescerend gewoon. Radioactief?
De lagune is zo groot, het kleur-effect ook. Alles en iedereen, tot de prachtig witte onderkant van de meeuwen toe, krijgt een blauw schijnsel mee. Onze gezichten zien er vaak bepaald ziekjes uit!

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfs nu we tropisch "herfstweer" hebben de laatste dagen, veel wind, wolken, af en toe een flinke bui, blijft de lagune spookachtig oplichten.
Het weer is van slag, zegt de oude Polynesische dame van de strandtent. (Vroeger duidelijk zo één van die meisjes als in "Mutiny on the bounty". ) El Niño !?
De dagen vliegen voorbij. We doen veel en niets, enkel zeilers snappen dit.

Het doet me plots denken aan Thomas Siffer. Ken je hem? Journalist, media man, ex-hoofdredacteur van verschillende boekskes o.a. Menzo.
Hij zeilde in Mercator van 2002 tot 2005 rond de wereld met vrouw (Els) en dochter (Luna). In "Land in zicht" kan je zijn verhaal lezen, gepuurd uit de schitterende blog die hij bijhield.
Met Hans en Katrien praatten we af en toe over hen. Zo komt het dat plots Katrien hare "franc" viel en ik het volgende over Huahine (ons vorig eiland) even moet vertellen.  

Niet enkel Cook maar ook de Siffer familie zou Huahine onmiddellijk herkennen, denk ik. Vooral het strandje, Hana Iti, even voorbij Motu Vaiorea.
Wij hebben daar hun "penis man" ontmoet. Zonder het op het moment zelf te beseffen weliswaar. Ik noemde hem de "ex-para" die zijn strand verdedigde tegen aanvallen van "slechte" inlanders. Katrien snapte ineens dat het om dezelfde man ging.
En echt, Els ik begrijp helemaal waarom je "van de kaart " was na zijn voorstel hem alleen op het strand te komen bezoeken. En na zijn mededeling dat hij op rijpere vrouwen valt  en je iets speciaals zou tonen. Ik begrijp de reactie van Thomas : "Zijn Polynesische penis, zeker".
De jaren zijn niet mals geweest voor de man. Slechts enkel tanden resten hem nog. Met zijn smoezelige kleren en warrige haardos staat hij mijlenver van de mooie, atletische  Polynesische mannen, hun lange haren in een knotje achteraan op hun hoofd. Niet dat je ze erg vaak ziet. Ook bij de mannen zijn dikke exemplaren in de meerderheid! Erg groot en volumineus zijn deze mensen. Wat een verschil met de super-kleine, magere Kuna-indianen in Panama, dat was pas een half jaar geleden.

 

 

Op onze reis maken we vele nieuwe vrienden vooral onder de zeilers. Maar af en toe springt daar eens een bemanning bovenuit. Dat is zonder twijfel zo met het Vlaams gezinnetje op de Nautilus. We hebben Hans, Katrien, Fien en Seppe gewoon geadopteerd en zij ons. We zijn familie geworden !

Maar zij moeten verder, naar Nieuw-Zeeland en wij blijven tot de lente volgend jaar hier in Frans Polynesië. We hebben al vaak tot ziens gezegd, voor een paar dagen, maar nu gaat dat weerzien ten vroegste in Fiji zijn. Wanneer ?

Wij volwassenen weten het : afscheid nemen, het hoort er nu eenmaal bij. Maar voor Fien is dit vreselijk. Na een laatste ochtendkoffie aan boord van Nautilus op onze "zwembad ankerplek" in Bora Bora, komen we terug thuis met cadeautjes, een heel lieve brief van haar en een leeg gevoel.
Onze wegen scheiden dan wel, maar beloofd, Fien, we gaan lange mails naar elkaar schrijven!

 

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com