We zijn toch al één en ander gewoon, dacht ik. Maar die kleuren hier in Bora Bora bij Motu Pitiaau, het is me wat. Telkens we de trap omhooggaan naar buiten , wow...die schitteringen licht-blauw, turkoois, zeegroen. Fluorescerend gewoon. Radioactief?
De lagune is zo groot, het kleur-effect ook. Alles en iedereen, tot de prachtig witte onderkant van de meeuwen toe, krijgt een blauw schijnsel mee. Onze gezichten zien er vaak bepaald ziekjes uit!

 

 

 

 

 

 

 

 

Zelfs nu we tropisch "herfstweer" hebben de laatste dagen, veel wind, wolken, af en toe een flinke bui, blijft de lagune spookachtig oplichten.
Het weer is van slag, zegt de oude Polynesische dame van de strandtent. (Vroeger duidelijk zo één van die meisjes als in "Mutiny on the bounty". ) El Niño !?
De dagen vliegen voorbij. We doen veel en niets, enkel zeilers snappen dit.

Het doet me plots denken aan Thomas Siffer. Ken je hem? Journalist, media man, ex-hoofdredacteur van verschillende boekskes o.a. Menzo.
Hij zeilde in Mercator van 2002 tot 2005 rond de wereld met vrouw (Els) en dochter (Luna). In "Land in zicht" kan je zijn verhaal lezen, gepuurd uit de schitterende blog die hij bijhield.
Met Hans en Katrien praatten we af en toe over hen. Zo komt het dat plots Katrien hare "franc" viel en ik het volgende over Huahine (ons vorig eiland) even moet vertellen.  

Niet enkel Cook maar ook de Siffer familie zou Huahine onmiddellijk herkennen, denk ik. Vooral het strandje, Hana Iti, even voorbij Motu Vaiorea.
Wij hebben daar hun "penis man" ontmoet. Zonder het op het moment zelf te beseffen weliswaar. Ik noemde hem de "ex-para" die zijn strand verdedigde tegen aanvallen van "slechte" inlanders. Katrien snapte ineens dat het om dezelfde man ging.
En echt, Els ik begrijp helemaal waarom je "van de kaart " was na zijn voorstel hem alleen op het strand te komen bezoeken. En na zijn mededeling dat hij op rijpere vrouwen valt  en je iets speciaals zou tonen. Ik begrijp de reactie van Thomas : "Zijn Polynesische penis, zeker".
De jaren zijn niet mals geweest voor de man. Slechts enkel tanden resten hem nog. Met zijn smoezelige kleren en warrige haardos staat hij mijlenver van de mooie, atletische  Polynesische mannen, hun lange haren in een knotje achteraan op hun hoofd. Niet dat je ze erg vaak ziet. Ook bij de mannen zijn dikke exemplaren in de meerderheid! Erg groot en volumineus zijn deze mensen. Wat een verschil met de super-kleine, magere Kuna-indianen in Panama, dat was pas een half jaar geleden.

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com