Wat een luxe!
Wat een gemak! We liggen voor het eerst sinds tien maanden weer eens aan een kaai. Gewoon langszij zo een betonnen ding in Uturoa, tweede grootste stad van Frans Polynesië, hoofdstad van Raiatea en meteen ook van al de eilanden Sous-le-Vent. Dorpen bij ons zijn groter dan deze hoofdstad
Wij meren af aan de bakboordkaai als je aan komt varen, daar waar we je ten allen tijde nog weg kan als het hard begint te waaien uit het oosten, wat je van de stuurboordkaai niet kan zeggen. De binnenhaven is voor de ontelbare bootjes  en boten die pendelen tussen Taha'a en Raiatea. Wij worden gedoogd aan de buitenkant. Niemand vraagt ons wat.

 

 

Ons schap "verse waren" is erg leeg geworden, ik neem dus een grote stap en sta op de kaai, wandel naar de overkant en ben bij de Champion supermarkt of in het marktgebouw. Ik heb geen dinghy nodig, moet ook niet liften tot bij de winkel.

Friday night fever.
Nog dichterbij is La Cubana, het enige café - restaurant met terras, dat het stadje rijk is.
Vrijdagavond klinkt daar plots erg aanlokkelijke life muziek. Wij dus daarheen. Er wordt feest gevierd. Dames in hun mooiste jurk  en enkele met een kleurige, maar vooral geurige  hei (de typische bloemenkroon) op het hoofd. Meteen worden we opgenomen tussen de dansers. Ik krijg van een dame een lei (bloemenslinger) omgehangen. Enkel door de geur van frangipane en jasmijn word je al bedwelmd. Het Hinano-bier doet de rest.
Om  beurt klinkt er romantische ( een soort hoela deuntjes) en daarna opzwepende muziek, begeleid door de "toere" trom, van het soort waar ze het typische heupschudden op doen.

Ik merk tussen de meisjes minstens tien "rae rae" op. Mooie en minder mooie jongens gekleed als meisjes. Homo's, travestieten? Nee, zegt men hier, we zijn hier niet in Europa. Sinds eeuwen zijn de rae rae helemaal aanvaard door de samenleving. Van zodra in vroegere tijden bleek dat er in een jongen eigenlijk een meisje school, moest hij niet meer ten strijde trekken of gaan vissen, maar ging hij meisjestaken uitvoeren. Nu nog steeds zitten in elke klas  wel een aantal van deze rae rae, vaak mooier dan echte meisjes. Ook nu oefenen ze veelal "vrouwenjobs" uit in de hotels en de toeristen business.

 

De volgende ochtend is mijn bloemenslinger al wat verwelkt !

Kerkmuziek ?
Ook de kerk bevindt zich vlakbij Jakker. Zondag om 8u15 lokken de klokken me erheen. Ik wil eindelijk eens gaan luisteren. Ruim een kwartier op voorhand is de kerk al goed gevuld. Het koor smeert de stemmen. Hoog en zuiver. Kippenvel muziek maar...voor mijn oren dezelfde liedjes als in het danscafé of op de radio. Je hebt de neiging om te gaan klappen en dansen.
De pastoor treedt binnen, begeleid door een zestal priesters en diakens in witte gewaden.  Hier wordt van elke mis een vrolijk feest gemaakt.
Of wat denk je van een pastoor met een bloemenslinger rond de nek en priesters met een tiare knopje ( frangipane bloempje in de knop) achter het oor?

 

Toeristen.
Af en toe hangen we ook eens de toerist uit. Zoals vandaag in Raiatea, waar Jakker rustig achter haar anker ligt. Raiatea, net als tweeling-eiland Taha'a, land van parels en vanille, maar vooral het Île Sacré.

Wij en vier Franse vakantiegangers maken met Christian (Trucky Tours) een rondrit over het heilig eiland.  Een dag lang worden we meegesleurd in de enthousiaste informatie maalstroom van spraakwaterval, Christian.
Geschiedenis, politiek, sociologie, economie, plantkunde...alles komt aan bod, als bij een echte schoolreis.

Parelfarm en vanille.
We bezoeken een parelfarm, waar men ons toont hoe men in 20 seconden de "oester" een klein stukje opent, een kern aanbrengt én een stukje paarlemoer erbij. Na minstens 14 maanden in de lagune, vindt men bij opening "misschien" een parel en nog "veel meer misschien" een perfect ronde met een mooie kleur. Moeizaam en duur proces!

 

 

We nemen een kijkje in hoofdstadje Uturoa en ontmoeten de 80-jarige madame "vanille" elle-même : Jeanne. Noodgedwongen "droogt" ze vanille in de stad, op tafels vlakbij haar container.  Haar bouwvallig huisje met werkplaats werd afgebroken, de gemeente voorzag echter geen vervang tehuis voor deze "grote" kleine dame die nochtans al de vanille kwekers van het eiland opleidde.

 

Offerplatform.
Het meest tot mijn verbeelding spreekt echter de Marae Taputapuatea, de heilige plek van waaruit tussen 300 en 900 na Chr. de laatste immigratiegolven vertrokken.
Over het feit of de eerste mensen in de Pacific uit Azië of Zuid-Amerika of wellicht beide stammen, kibbelt men nog steeds.
Dit weet men echter wel zeker. Op grote dubbele prauwen volgeladen met hun hebben en houwen bevolkten Polynesiërs vanuit Raiatea, Hawaï, Nieuw-Zeeland, Paaseiland, de Cook eilanden. Nu begrijp je meteen waarom het heilig eiland het centrum is van de Polynesische driehoek en een bedevaartsoord voor Hawaïanen en Nieuw-Zeelanders. Hier stond de wieg van hun  beschaving. In die dagen heette Raiatea trouwens Hawaï, toen men Hawaï bevolkte, ging men voor het heilig eiland zijn huidige naam gebruiken, Raiatea : verre hemel.

 

 

We zien een blonde Nieuw-Zeelandse in zwart gewaad en op blote voeten in een soort trance dansen over de stenen van het offer platform. Heeft zij Maori bloed en komt daarom op bedevaart?
Of kan je deze plek ook zien als een soort Stonehenge van de Pacific? Een mytische plek voor alle mensen.

Gerestaureerd werd deze site naar tekeningen van captain Cook himself. Ja, hij alweer. Zeg je Pacific, dan zeg je Cook.

 


 

 

We kijken nog even terug naar "ons vorig eiland" met het fotomapje van Bora Bora. Ik maakte mijn huiswerk weer, je kan een lijntje uitleg lezen bij Image Information, als je foto per foto bekijkt.

 

Gevaarlijk.
We zeilen nu wel degelijk in een gevaarlijk stukje van onze blauwe planeet.
Bewijs ? Nog nooit hoorden we zoveel Mayday (noodverkeer) en PanPan (spoedverkeer) oproepen. Ja, op de Noordzee allicht. Maar dat er op ons thuiswater veel gevaren loeren, dat weet zowat iedereen.

Ik moet eerst uitleggen dat we altijd onze VHF radio (marifoon) stand-by hebben op kanaal 16. Kanaal 16 : het nood- en oproepkanaal, ons oor naar de buitenwereld. Als je met één van je mede-zeilers praten wil, roep je hem op op kanaal 16 en schakelt dan over naar een babbel kanaal. Op 16 kondigt men ook het weerbericht aan en hoor je de noodoproepen.

De laatste Mayday dateert van een week geleden. Een huurcatamaran raakte het rif bij binnenvaart in de moeilijke pas van Maupiti (één van de meest westelijke eilandjes van de Îles de la Société). Een volgende golf sleurde hem terug naar open zee.  Terwijl het water binnenspoot door een gat in één van de rompen, werden de opvarenden opgepikt door een visser.  Een cruiser met vijf kinderen aan boord (wat een belevenis voor hen) schoot ter hulp, op dat moment was één romp al bijna onder water verdwenen. De ganse dag konden we het hoorspel volgen op kanaal 16, de communicatie tussen MRCC Papeete, Lill'  Explorer (de "kids"cruiser) en Amazone (van chartermaatschappij Dream Yachtcharter). Wie zou er de catamaran gaan slepen en waarheen?  Daarover ging het de hele tijd.

Redding.
De afleveringen van "Het leven zoals het is op een huurboot" gingen gewoon verder de daarop volgende dagen. Aan 1 kn per uur vorderde de sleep naar Bora Bora. Daar werd de ongelukkige boot op het strand "gezet", het gat voorlopig gedicht en verder ging het dan in sleep naar Raiatea, basiseiland voor alle charterboten in Frans Polynesië. De sleepboot meldde zich telkens bij MRCC Papeete (de autoriteiten) en bracht verslag uit. Beelden hadden we natuurlijk niet, maar als je Frans en Engels begrijpt, is dit zelfs spannender dan een hoorspel, want echt!

Vermiste motorboot.
Veel akeliger was de zoektocht naar een kleine vermiste motorboot met vier opvarenden, zowat drie weken geleden. Vijf boten en een helikopter namen deel aan de zoekactie. Steeds hoorde je op 16 dat men nog niets gevonden had. Het regende en waaide hard die nacht. Toch bleef men verder zoeken. Ondertussen is er radio stilte voor alle verkeer behalve het noodverkeer. Geen oproepen meer voor een babbeltje van cruiser naar cruiser.
We stellen ons de mensen in het kleine bootje in die onmetelijke oceaan voor, op drift, in de nacht, zonder radio. We leven mee.
Enorm is dan ook de opluchting, bij familie en alle toehoorders, als dit drama een happy end krijgt. Mensen na 24 uren gevonden en gered.

De boten in nood krijgen we nooit te zien. Uitzondering : de catamaran van Dream Yacht Charter,  uiteindelijk eerder een Nightmare Yacht Charter. Die boot staat hier op de kant bij de Carenage in Raiatea, waar wij met onze Jak aanleggen om onze benen te strekken.

Als men hier in de werkplaats klaar is met de boot, vaart hij binnenkort weer vrolijk rond. Weer een happy end.

 

Eén van de gaten in de romp van de ongelukkige catamaran.

 Roeren onbruikbaar.

 

Maar hier maken ze de pechvogel weer als nieuw.

Murene.
De murene, nog zo een waterdier met een kwalijke reputatie. Als kind al kende ik de griezelverhalen van de duiker die zijn arm verloor, door een murene overgebeten. Waar of legende?
Veel meer dan kop en vervaarlijke tanden in een steeds open en dicht klappende bek, krijg je meestal niet te zien. In Bora Bora echter serveren ze de volle 1,5 m murenen, op snorkelplek Toopua. Ze zijn, alweer, niet bang van mensen. Komen gewoon uit hun "kot, zwemmen over de bodem naar een ander holletje, doen daar een paar keer hun "verdwijn en verschijn" truc.



Maar de vlindervisjes, die naar stukjes brood happen, vind ik toch veel fotogenieker.


Weg.
Moeilijk je telkens weer los te rukken. Maar Rewa moet verder richting Nieuw-Zeeland, vóór het orkaanseizoen eraan komt en wij vatten onze terugtocht-in-etappes naar Moorea aan.
Met een dinertje aan boord van Rewa zeggen we : "Tot ziens in Fiji !". De Amerikanen promoveerden me tot dessertjes-Jaklien. Choco mousse, dat lijkt hun wel wat. Thuis de specialiteit van opa Wetteren, maar hier kan van concurrentie geen sprake zijn.

Naar Taha'a.
Jakker gaat binnenkort (in november) wat uitrusten in Moorea. We moeten dus langzaam terug richting oost. Zo komen we eerst in Taha'a - Raiatea, tweeling-eiland dat we "nog even voor later bewaarden".
Tegen de geldende windrichting in dus we kunnen maar beter gaan bij erg weinig wind. Al betekent dit motoren. Je weet hoe wij daarvan houden. Niet! In minder dan vier uur lappen we het stuk Bora Bora - Taha'a, 20 mijl, even af.

Door de PaiPai pas bij Taha'a.


Nu komt pas de uitdaging. Waar gaan we ankeren ? De lagune rond deze eilanden wordt van erg diep (30 - 40 m) plots 2-3 m. We willen dichtbij de beroemde Koraal Tuin, proberen dus in Baie de Tapuamu. Het plateau van 7 m (op onze kaart) heeft een koraal bodem. Houden wij niet van. Kan het anker achter blijven steken. Op 22 m dan maar, modder bodem. Daar bijt ons anker zich graag in vast.

Jardin de Corail.
Wat een uitleg geven andere cruisers om bij die "tuin" te geraken ! Lijkt wel zo een ouderwetse handleiding om een schat te vinden. Is het ook een beetje.
"Tuf met de dinghy naar een bepaald strandje aan het noord eilandje voorbij het resort. Volg het pad naar de oceaan. Ga daar in het water met snorkel en zwemvliezen. Laat je meesleuren door de stroom, maar pas op, buik intrekken. Het is er erg ondiep. "

Waw. Dit is (met Fakarava en Bonaire)van het mooiste dat we ooit zagen. Ik ga het niet proberen te beschrijven. Zelfs onze foto's zeggen niet genoeg.


Het is gewoon zo. De mensen in dit resort (Taha'a Island Resort van Relais & Châteaux ) die krijgen echt waar voor hun geld.
Heel even moeten we aan Erperheide denken, is het dit dat zij proberen te imiteren?!

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com