Eet meer fruit! 
Ja, ja, allemaal makkelijk gezegd, maar dan moet je het eerst wel kunnen kopen.
Helemaal tegengesteld aan wat mensen thuis denken, is het in de Stille Oceaan eilanden (de Caraïbische ook trouwens)  voor ons niet altijd makkelijk aan fruit te raken.
Ok, soms krijg je zoveel bananen of pompelmoezen cadeau dat je ze amper kan dragen, laat staan opeten...maar meestal is het een zoektocht.

Wat je hier ook in de grond stopt, het  groeit onmiddellijk, zo vruchtbaar is die en overvolle fruitbomen zie je overal op je wandelingen maar dat fruit is van en voor de "kwekers" zelf en wordt enkel mondjesmaat aangeboden op de marktjes of aan de straatkant. Supermarkten verkopen haast enkel ingevoerde slecht bewarende sinaasappels, pompelmoezen, appels, kiwi's uit Nieuw-Zeeland en Australië, Amerika zelfs. Ik ben blij als ik wat lokale aardappelen, wortels en tomaten vind.

Papaya.
In de grote overdekte markt van Uturoa zijn slechts een paar kraampjes open. Een oud vrouwtje heeft nog wat groene bananen, pommes étoile (een paarse "appel" waarvan het exotische lychee-achtige vruchtvlees smaakt naar peer), papaya en limoentjes. Echt geen overvloed.

Papaya koop ik voor het eerst. Met een truukje, geleerd van Christian van Trucky Tours (what's in a name!) tover je deze, naar mijn gevoel weerzinwekkende vrucht om in een lekkernij. Over de stukjes papaya knijp je een limoentje uit en weg is de ietwat "rotte" smaak. Eindelijk kan ik deze vrucht ook genieten.

Wachten.
Terwijl we op het juiste weervenster (weinig wind en golven) wachten, varen we een rondje om Taha'a. We driftsnorkelen nog een paar keer door de onvergetelijke koraal tuin. Genieten voor de rest van het rustige Polynesische leven. aan de wal. Waar we ook aan de kant gaan voor wat beweging, overal ontmoeten we super vriendelijke mensen, altijd bereid tot een praatje.
 
We verbroederen met Hervé en Corinne van zeilboot Max, een Frans koppel dat in België woont. Schuilen een nachtje op het woelige water achter het rif bij Motu Toahotu en zeilen de volgende dag aan een topsnelheid naar de boeien bij parelfarm Champon.

Boeien betrouwen we nooit volledig (hoe zwaar is de blok beton op de bodem, in welke toestand is het touw?) maar je móet ze hier wel gebruiken. 36 m is véél te diep om te ankeren. Onze ketting is amper lang genoeg. Bovendien heb een probleem als je anker bij vertrek vast blijkt te zitten, achter koraal bijvoorbeeld. Dan kom je zonder duikuitrusting en een hoop tijd, niet meer weg.

Show.
De vrijdagavond heeft een verrassing in petto. Onze Jak leggen we bij de steiger van wat een restaurant blijkt  te zijn: Le Ficus !
Hier heeft een echte chef zich verborgen. Voorgerecht tot dessert...alles om duimen en vingers af te likken. Tonijn met vanillesaus wordt zo langzaam mijn lievelingsgerecht. Over het dessert van ijs met vanille van de overkant van de straat en geflambeerde banaan zwijg ik maar liever. Twee muzikanten met trom en Hawaiiaanse gitaar zingen romantische Polynesische liedjes...enkel voor ons.

 

Pareu knopen voor jongens...

...en voor meisjes.


Plots dooft het licht, een harde klap op de trom, en daar springt een Polynesische krijger in de kring. Hij zwaait met een fakkel, strijkt ermee langs zijn lichaam, onder zijn voeten.
De trom begeleidt hem, kannibalen ritme! Zo moet het hier geweest zijn in de tijd van Cook.
Wat een privé-show!  

 

 

Conclusie van Tony : "Voilà, het geschenk voor je verjaardag! ..." (Pas binnen een maand?! )
Denkt hij er zo makkelijk vanaf te komen?

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com