Roeiers.
Regen, regen, regen.
Af en toe zie je zelfs de overkant van de baai niet. De prachtige pieken van Moorea, totaal verdwenen. Wat een afknapper voor de vakantiegangers op het cruiseschip "Paul Gauguin" !  Dan ben je al eens een week of twee in Frans Polynesië...

Om te trainen voor de va'a regatta (vlerkprauw regatta) in november is dit wel goed weer. Zo gauw de zon er even doorkomt, zien we de crews heen en weer roeien in de lagune. Om de paar slagen een luide kreet "Hup", nog één slag en dan verwisselt de peddel van hand. Geluidloos glijden ze aan hoge snelheid door het water.
Als er ons iets van Polynesië zal bijblijven zijn het wel deze snelle soort skiffs met outrigger, zo sterk verbonden met het ware wezen van de mensen hier.

Kleine wasjes, grote wasjes.
We vangen tijdens deze regenperiode genoeg water voor een heel wassalon. Maar de droogkast is kapot. Ik wacht dus nog een dag of twee en kan me dan eens goed laten gaan. Ben zelfs gaan rommelen in onze schaarse winterspullen en steek een paar T-shirts met lange mouwen en mijn winteranorak in het sop. Kwestie van goed voorbereid naar huis  te gaan.

Wat vind je van mijn blitse wasbord, made in China? 

Nu de zon opnieuw schijnt, hebben we ook weer zin om te varen. Dit keer net om de hoek naar Baie de Cook. Vreemd : zo heet de baai waar Cook nooit aanlegde.

Baie de Cook vanuit zee.

Op zee zien we een "nest" van een zestal bootjes dichtbij elkaar....dat kennen we intussen. Observation des Baleines ! We sturen Jakker daarheen en ja, weer een mama bultrug met "kleintje". Lang nadat de excursiebootjes naar huis zijn, blijven we ronddobberen, motor uit, gewoon drijven en kijken.

Baleines.
Telkens duikt "baby" eerst op met een enorme "pufffff".  Als je hem al groot vindt, dan komt mama even later tonen dat het nog veeeeel groter kan. Wat een enorme rug. Er is een hap uit haar rugvin, die er wat slap bijhangt daardoor. Makkelijk te herkennen deze madame.
Gespannen houden we het wateroppervlak in de gaten. Horen doe je ze eerst, dan moet je snel je kop draaien om de zwarte rug niet te missen en vooral...de staart, die ze vandaag slechts twee keer tonen.

Na een uur nemen we afscheid van hen, richten de boeg naar Baie de Cook.  Hier vinden we weer een ankerplek achter het rif op 3 m diepte. Adelaarsroggen en stingrays zwemmen boven het anker dat we gewoon zien liggen alsof er helemaal geen water is.  Bedoelen ze dit met glashelder?
Een schildpad houdt enige afstand maar steekt nieuwsgierig de kop boven water.

Vliegende...mieren.
Na een aantal avonden verplicht binnen zitten (door de regen) installeren we ons vandaag lekker buiten om een paar afleveringen van "Breaking Bad" te kijken.
Maar genieten kunnen we nog niet. Nu vallen er "vliegende beestjes"... mieren (?) uit de lucht. Ze vliegen lompweg in je neus, oren en ogen en kriebelen overal op je lijf. We weten niet hoe snel we binnen moeten raken.

Als het flink donker is, wagen we een blik buiten. Het is weer veilig. De kuipvloer is bedekt met vleugeltjes. Lijfjes vind je niet...waar zijn die gebleven?  Binnen in de boot?

In Baie de Cook.

Beelden zeggen zoveel meer dan woorden. Kijk zelf in het nieuwe fotomapje van Taha'a.

Rondrit.
Het lijkt ons wel wat : samen met Sandra en Philippe (Ulani) een autotoertje rond Moorea maken. We hebben al veel gewandeld hier. Vooral langs de straat, die meer wegheeft van een wandelpad door een botanische tuin. Er is wel asfalt en er zijn auto's, maar wat een achteloze planten- en bloemenpracht. Daarachter heb je dan meteen de uitdrukkelijk aanwezige, indrukwekkende vulkaanpieken. Deze ene straat/weg rond het eiland volgen we vandaag. 

La Montagne Magique.
We vliegen er meteen in met een bezoek aan la Montagne Magique. De weg, die naar een uitkijkpunt leidt, is in beton en erg steil. Dat weten we. Wat we niet weten : verboden voor (huur) auto's! Moedig pakt Philippe de helling met onmogelijk hoge verkeersdrempels en haarspeldbochten aan. Af en toe een harde "boenk" (bodem van auto op beton), slippen van wielen, geur van rubber en dan...gaat het echt niet meer. Nu snappen we ook wel dat er enkel 4x4 wagens ons zijn voorgereden. Geen nood, te voet gaan we verder en worden beloond met een prachtig, zij het mini-zicht op onze boten, omgeven door het ondiepe, gevaarlijke rif. Onthou dit beeld even, straks heb je het nodig. 

Het diep blauwe water zijn de geultjes, daar kan je varen. Achter het witte buitenrif is de open zee waar de bultruggen zwemmen. Jakker is tweede boot van links.

Op blote voeten, makkelijker dan met teenslippers, lopen we helemaal terug naar beneden, de auto aan Philippe overlatend.

Verder gaat onze tocht, langs de enige weg die een stukje in land voert, naar het Belvedère (valt wat tegen, de zon verstopt zich), de archeologische platforms, de ananasplantages, het strand...Moorea is echt mooi.

 Ananasplantage.

Philippes adrenaline tocht.
Afsluiten doen we in stijl met happy hour op het terras van het Hilton resort. Terwijl we ver op zee weer de zwarte gedaanten en ademfonteinen van de walvissen ontwaren.
Nu snel, voor het donker is, terug naar het haventje van Papetoai waar onze dinghies wachten.
"Hier laat je best geen auto achter," waarschuwde de verhuurder ons. Banden worden kapot gestoken, autoradio's gejat. Sandra gaat daarom ons autootje een paar kilometer verder veilig parkeren bij het Intercontinental Resort. Terwijl wij terugvaren naar Jakker haalt Philippe haar af met de bijboot.
Maar...tijdens de schemering zie je de vaargeultjes tussen het rif al niet meer. Stroming, wind en duisternis spelen onder één hoedje. Na een paar harde tikken met bootje en motortje op het scherpe rif, geeft Philippe zijn poging Sandra van de steiger te plukken op. Zijn krachtige lamp blijkt toch niet zo krachtig dat je de onverlichte stokken, die de geul aangeven, makkelijk ziet. Hij vindt de weg tussen en over het messcherpe rif niet. Kan nog net naar Sandra schreeuwen dat hij terug naar het dok in het stadje vaart.
Moeizaam, van stok naar stok, raakt hij terug tot bij ons. "Ik haal nu Sandra op bij het dok, " roept hij, "de auto moet dan daar maar onveilig overnachten! " Wie had kunnen vermoeden dat hij ook op dit volgende stuk, zeer vertrouwd want al vaak gedaan , nog een paar keer vast zou komen te zitten. De stroming, die hij niet kan zien, trekt hem op het rif terwijl hij wanhopig naar het haventje zoekt. Pas als Sandra de lichten van de wagen ontsteekt, kan hij de ingang vinden. 

Auto goed bewaakt.
Wat later krijgen we het telefoontje : "We blijven in de auto slapen. Te gevaarlijk om terug naar de boot komen! Doe zeker geen poging om ons te komen halen. "

En zo komt het dat we de volgende ochtend om 7 u al in de supermarkt rondlopen. We konden het niet over ons hart krijgen, zelf uit te slapen, terwijl onze vrienden in een kleine wagen overnachtten. In alle vroegte komen we al met onze dinghy bij hun aan.
We hebben de wagen nog tot 9 u én er is een grote Champion op een half uurtje rijden. Als je dit samentelt, weet je zeker hoe dit verhaal afloopt. Inkopen doen ! Fantastisch als je een autokoffer hebt om vol te laden. Alhoewel in een Hyundai Getz...

 Conclusie : in het donker tussen riffen is een mens, zelfs uitgerust met sterke lamp, quasi blind. Niet doen.

En ook : we hebben zoveel hulpmiddelen aan boord, wat baten die als je ze in je haast niet meeneemt : draagbare VHF- radio, tablet met GPS en kaart, telefoon...
Wijze les voor ervaren zeilers! Gelukkig valt de schade mee.

Gonzalo.
Terug thuis en facebook nakijkend lopen de eerste foto's binnen van de rampzalige gevolgen van orkaan Gonzalo, op St. Maarten in de Carieb. 37 boten gezonken en/of volledig vernietigd...vreselijk. Zijn er bekenden van ons bij?

Het zet ons weer aan het denken hoe kwetsbaar we zijn. Stilletjes bidden we om een cycloonvrij seizoen in Frans Polynesië dit jaar (december - april) .

 Oostkust,  Sofitel Resort. 

Overkant baai - de tiki ankerplek.
Onze ankerplek bij het strandje Ta'ahiamanu een beetje beu, staken we gisteren Opunohu baai over naar het ondiepe stukje water bij dorpje Papetoai (nog steeds Moorea). Ulani en nog vier andere cruisers liggen er al. Nu kan er niemand meer bij.

Het koraal is hier erg beschadigd, niet mooi. Heeft men daarom een aantal tiki's (Polynesische sculpturen) in het ondiepe water uitgestrooid? Zo kunnen snorkelaars zich nog een beetje zinvol vermaken en naar deze marsmannetje-achtige beelden vrijduiken, tussen het zwemmen met haaien, roggen en...walvissen door.

     Foto Philippe.                                      Tiki ankerplek...   

    Foto Philippe.                               ...Ulani links en Jakker rechts.

Walvissen, ja, dé beestjes waar het hier om draait, deze tijd van het jaar. Bultruggen uit Antarctica komen overal in het warme water van de tropische Stille Oceaan paren en kalven. Ze eten niet tijdens deze enkele maanden op verplaatsing. Dat doen ze pas weer in het van krill verzadigde koude water bij de Zuid-Pool.

Walvis kijken : deel een.
In een eerste deel van onze "documentaire : Whale watchen met Jakker " zagen we ze achter het rif...vooral met de verrekijker. Pas toegekomen van Raiatea, waren we nog in "oversteekconfiguratie", Jak nog op het voordek, Honda motortje aan de reling, wijzelf beetje moe en zeker niet snel genoeg klaar om richting mevrouw en haar kalf te racen.
Kunst is er klaar voor te zijn als ze opduiken. Whale watch boten, afgeladen vol met toeristen, varen onmiddellijk uit. Seinen elkaar met de radio waar de dieren zijn.

Deel twee.
Vanmorgen, in slome ochtend mode (zondag ochtend eigenlijk, voor ons geen verschil) zien we plots bootjesactiviteit op zee. Een zwarte gedaante duikt in hun midden op. Bultruggen!  We denken niet langer na : Jak in het water (hangt 's nachts altijd opgetrokken, preventie tegen diefstal), zwemvliezen en snorkels pakken, onze UV T-shirts aantrekken,  fototoestel meegritsen.... tien minuten duurt het toch vooraleer we ervandoor stuiven. Philippe en Sandra zijn dan al weg. Doorheen de lagune, langs de pas naar buiten, naar volle zee, voor de gelegenheid heel rustig...de toeristenboten verspreiden zich alweer. Zijn de beesten even kwijt. Een aantal zwemmers heeft de enorme dieren al van heel dichtbij kunnen zien. Nu spelen de bultruggen verstoppertje. Langzaam als ze lijken te zijn, verplaatsen ze zich toch ongelooflijk snel. Als ze onderduiken, kan men nooit voorspellen waar ze terug aan de oppervlakte zullen komen.

Bangelijk dichtbij.
Pssjjjjjt, een wolk waterdruppels, een zwarte gestalte, grote zwarte rug breekt uit het water. Wij, Tony en Jaklien (!), zijn er op dit moment het dichtsbij van al de andere boten en bootjes. Op dertig meter van ons, zo een indrukwekkend gevaarte! Volle 25 tot 30 ton,  15 m lang.

    Foto Philippe.              Rechts wij in ons Jakske.  Oeps, grote walvis dichtbij.

Met van het schrikken bibberende handen probeer ik foto's te maken. Vergeet voor de zoveelste maal een filmpje op te nemen. Ik wil dit ook eigenlijk helemaal niet. Wil gewoon kijken en genieten.
Weer een fontein, een witte lange vin, een hoge, kromme rug met dat kleine vinnetje, dé bultrug van de bultrug. De rug zien we nog een paar keer. Dan een staart en niks meer.
De zee is plots weer leeg.
We turen nog zeker een half uur over zee maar moeder en kalf, dat wij overigens niet zagen, ze hebben er genoeg van.
Tot zover deel twee van onze documentaire. Zal deel drie nog volgen : zwemmen met bultruggen!

Maansverduistering.
Wat een bijzondere tweede oktoberweek!  Een paar dagen vóór deze bultrug show hebben aarde, zon en maan samengespeeld in een anderhalf uur lang schouwspel. Een prachtige, bruin-rode volledig verduisterde maan was het resultaat. Van hel verlicht als in : "je kan de krant lezen bij dit maanlicht " werd onze baai langzaam luguber duister.
Fris ook, na afloop heb ik vanwege koude voeten nog erg lang wakker gelegen.

    Foto Philippe.                Zonder woorden.