En dan ga je aan land in dit sprookjesdecor. Kinderen hangen rond bij de kade. Geen Indianen gezichtjes meer. Vreemd voor ons, die Polynesische trekken. Zoals in de film over de Bounty.
Wat verder zitten twee vrouwen. Als ze vernemen dat we Frans praten, willen ze meteen beginnen onderhandelen. Ze willen fruit ruilen tegen parfum, oorbellen, cosmetica, nagellak, vishaken, zeep, slippers maar vooral rum "pour dans le gateau ". Ook zij kennen de richtlijn aan zeilers : beter geen rum geven aan de lokale mensen. We moeten hun geen slechte gewoonte aanleren.
We bestellen pompelmoezen, appelsienen, limoenen en bananen.
Mannen en vrouwen zijn trouwens helemaal casual westers gekleed. Bermuda en t-shirt. Sommige vrouwen met pareo (doek over de borsten gebonden, die rijkt tot beneden de knieėn).

Iedereen wil wel een woordje met ons wisselen. We ontmoeten veel volwassenen en kinderen. Weinig twintigers. Zijn die het meest geïsoleerde eiland van de Marquesas ontvlucht? Deze eilanden werden trouwens zo genoemd, door de Spanjaard die ze ontdekte, naar zijn sponsor (of diens vrouw, dat is niet duidelijk) die een markies was.

Meteen hebben we dingen in onze agenda (!) te noteren. Dinsdagavond : een filmvoorstelling met toeristische informatie, barbecue en ontmoeting met de mensen. Woensdagmiddag : lunch bij Désiré en Kathy en haar man. Zij gaan koken in de typische "grondoven".
Ik ben in de wolken. Dit is echt waarom we zovele mijlen hierheen gejakkerd zijn !

Hanavave Baai (op Fatu Hiva).
De wonderlijkste, mooiste baai ter wereld.
Zeilers van alle tijden zijn het roerend daarover eens. Ons intrigeert de baai al sinds we er 40 jaar geleden over begonnen lezen in elk wereldzeilers verhaal dat we verslonden. Wij spelevaarden toen nog met onze 420, een open bootje.
Liggen wij hier nu echt? Waar Thor Heyerdahl een jaar leefde.

Baie des Verges heette deze fjord-achtige inham. De reuzengrote lava formaties laten niks aan de verbeelding over. Baai van de Penissen. Nu is de officiële naam : Baie des Vierges, dank zij de eerste missionarissen die er ook voor zorgden dat de mensen niet meer naakt rondlopen.

Voor ons is het alsof we in het decor van een film zijn beland. Hoge, ruige vulkanische bergen, de toppen vaak in de mist hangend. Meer naar beneden overweldigend, uitbundig groen en daartussen tinten roodbruin. Tussen de bergen zie je lichtgroene valleitjes, meer rotsen, steeds van verschillende hoogte...Laat ik het maar opgeven, dit lukt me niet. Dit kan ik met de beste wil niet beschrijven. Ik vrees dat ook onze foto's deze baai niet genoeg eer aan doen.
Een sprookjesdecor. Iets voor Lord of the Rings. Je verwacht zo elfen te zien...helaas, het zijn geiten.

In dit decor beginnen we aan het opruimen van de boot en aan het poetsen van de romp, onder en boven water. Elk schip dat hier toekomt ziet er vreselijk uit.
De romp is helemaal groen en geel uitgeslaan. Onder water hechtten lange eendenmossels zich vast. Misschien helpt het zoete water van de rivier ons een beetje om de beestjes te verdrijven.
Toch wordt het alweer, werken aan je boot in het paradijs.

 


Aangekomen! 
Fatu Hiva,Hanavave. Een sprookje, overdonderend. Een streling voor het oog en de neus. Wat een gevoel na ongeveer 3000 zeemijlen. Als het regengordijn optrekt, brandt het groen en rood-bruin van planten op de hoge rotsen op ons netvlies. Heerlijk, de zoete geur van regen op kruiden en grond.
We deden het, zonder schade aan tuigage en bemanning! 
Eindelijk kunnen we onze spieren ontspannen. Letterlijk!


Zou die schuin aflopende streep, omringd door wolken, daar ginder ver, land kunnen zijn? 
Ik twijfel. Ga binnen yoghurt maken. 
"LAND IN ZICHT ! " jubelt Tony. Dus toch, land. Hij claimt het traditionele oorlam, beloning voor wie het eerst land spot. Ik wéét dat ik het eerst was. Laten we er maar niet om ruziën, na 22 dagen niks dan zee is er plots een eiland. Wat een gevoel! 

De wind is afgezwakt en om ruim bij daglicht aan te komen, hebben we vanmorgen onze groene lawaaimaker aangezet. 
Die had tot nu nog maar 8 u gewerkt op de drie weken overtocht. Onze grote voorraad diesel is amper aangesproken. We kunnen misschien een handeltje opzetten. Op de eilanden is diesel niet zo makkelijk te krijgen. 

Op Fatu Hiva, waar we nu heen koersen, zijn twee dorpjes. We weten al zeker dat er geen internet is. Ik probeer via de radio en Karen toch zo snel mogelijk een verslagje te brengen. 
Maar we zullen plots weer heel veel te doen hebben. Onze overtocht vieren, slapen, benen strekken, als die nog willen meewerken, bezoekjes afleggen aan andere cruisers, onze stinkboot opruimen. Op zee bestaat mijn leven uit zo weinig. Eten maken, lezen, wat schrijven en foeteren op golven en wind. Een beetje heimwee al?


Wat zouden ze toch met(of in)Granny Smith appels doen, dat je ze quasi eeuwig kan bewaren, zelfs zonder koeling? Het doet er ook niet echt toe. Nu ananassen, watermeloen, passievruchten en bananen op zijn, komen onze vitamientjes van deze, nog steeds, smakelijke appels. Net voor ons vertrek heb ik ze nog in een winkeltje op de kop kunnen tikken. Wij zullen geen scheurbuik krijgen! 

Ook paprika's, uien, aardappelen en yuca hebben we nog ruim voldoende. En pompoenen, natuurlijk. We kunnen nog wel even verder. 
Is ook nodig, want in Fatu Hiva verwachten we niet zo erg veel te kunnen kopen. Het is een klein eilandje met twee dorpjes. We hebben trouwens enkel dollars en geen Frans Polynesisch geld en er is geen bank op het eiland. 
Ruilhandel zal het worden. Met kralen en spiegeltjes zullen ze echter niet meer tevreden zijn. We hebben voor dat doel nog wel T-shirts, zeepjes, parfum, pakjes bloem en rijst. 
Ik las dat zij vooral kunstwerkjes te koop aanbieden. En dat ze flink kunnen onderhandelen.
We zijn erg benieuwd en willen er nu toch wel eindelijk eens aankomen. 

Dat zal ten vroegste zondag worden, vermoeden we. 
Het zware weer en vooral de golven spelen ons parten. Wij zijn geen race boot, willen vooral alles heel houden en hebben bijna geen zeil meer op. Maken dan natuurlijk minder voortgang. 
Het voorspelde zware weer voor gisteren viel nog erg mee. Het had enkel wat vertraging, vannacht kregen we de volle laag, met regen en squalls. En we zijn er nog niet vanaf. 
Maar aan dat zeuren over veel en weinig wind, heb jij niks. 

Laat ik eindigen met te vertellen dat we gisterenavond nog de afstand van de oversteek van de Golf van Biscaya voor ons hadden. 350 NM ! Onze eerste echte overtocht met nachten doorzeilen.  Bleukes waren we toen.

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com