Broden en vissen:
Slapen doen we steeds beter. Vannacht waren de golven ook iets minder hoog, rustiger in de boot dus. Problemen hebben we nu wat meer met wakker worden. Komt dat omdat we meer relaxed zijn? Of zijn we gewoon meer moe door het wachtsysteem dat we nu al 10 nachten volhouden? 

Om wakker te blijven, tijdens onze wacht, lezen we veel. We bestuderen de gidsen over Polynesië en bereiden ons zo langzaam voor op het "land". We zijn ook begonnen met films  kijken op de tablet. We genieten van het herbekijken van de eerste afleveringen van de serie "Rome". Zo vliegt de tijd. 

Vandaag hebben we het druk. Vermits het gisteren erg ruw was overdag, hebben we er maar een koude-restjes-dag van gemaakt. Bij pieken met 30 knopen wind ga ik geen aardappelen of pasta koken. Je zal de pan maar over je heen krijgen. Ik mag er niet aan denken. 

Dus bak ik nu brood en probeert Tony te zorgen voor vis op de plank. 
De vliegende visjes die met tientallen elke ochtend aan dek liggen, zijn te klein voor een maaltje, bovendien helemaal uitgedroogd en vastgeplakt aan dek. Ganse scholen (of moet je zeggen zwermen ?) vliegen nog steeds naar hartelust rond de boot. 
Er scheren ook geregeld stormvogeltjes over het water. Ander leven hebben we laatste dagen niet gezien. En...de vissen, zo hoor ik van Tony, willen niet bijten bovendien. Het zullen eitjes worden vanavond !

Van wind en ampère.

Het record van gisteren hebben we niet verbeterd, maar met een dagafstand van 155 zeemijlen wel benaderd. 
Na een vrij rustige nacht, we zijn het slaan van de golven, het oorverdovende bruisen van de zee en het plots schrikbarend overhellen van de boot al gewoon, natuurlijk, wordt het werken voor mij vanochtend. 

De wind en de zee spelen een spelletje met mij. Eerst wordt de wind een stuk minder. Ik wacht wat af of dit zo blijft en haal dan een paar reven uit de genua. 
Na een half uurtje verdwijnt de prachtige zon achter donkere wolken, het begint te regenen en opnieuw hard te waaien. 7 bf !
Ik haast me de reven er terug in te draaien vóór Tony wakker wordt. 
Maar dat is buiten Pierke, onze windvaan, gerekend. Die is niet akkoord en stuurt helemaal in de wind. Gevolg : we gaan flink scheef en Tony is toch wakker. 
Even Jefke opzetten. Dat is onze elektrische zelfstuurinrichting. Je stelt een bepaalde koers in en hij stuurt die, zonder boe of ba. Maar hij verbruikt stroom, veel stroom en dat willen we niet. Daarom hebben we veel geld uitgegeven om Pierke (= Windpilot) aan te kopen. 
Hij stuurt nu al bijna de ganse tocht gewoon op de wind. Hij houdt een bepaalde hoek met de schijnbare wind aan. Als het vlagerig is, niet makkelijk.
Daarom heeft hij meer zorg nodig. Je moet hem vaker afregelen want met erge windvlagen gaat hij oploeven.  Maar hij is echt onmisbaar geworden. Gebruikt 0,0 Ampère stroom. 

Onze accu's zitten trouwens propvol. Met enkel de zonnepanelen om ze op peil te houden.  
Onze verbruikers : koelkast, marifoon, plotter, SSB radio, laptop enz. kijken niet op een A meer of minder. Tot nu is er voldoende zonneschijn. Laten we hopen dat dit zo blijft en dat we niet moeten rantsoeneren op onze muziek die zoals nu keihard over het water schalt.

Wellicht worden ze wat eentonig, mijn verslagjes over mijlen achter de rug, meer wind, minder wind, stroom mee , stroom tegen. Maar dit is ons leven nu. 
Vandaag weer meer wind, gevolg : hogere golven, dus minder comfort. Maar we gaan hard. 
Dagafstand van dag 8 : 165 zeemijlen. We verslaan opnieuw ons eigen record.

Bij deze wind proberen we maar wat minder te "doen". Je wordt overal tegenaan gesmeten en we hebben al genoeg blauwe plekken. Typen is ook niet alles, ik moet me zó schrap zetten. Je moet je indenken dat mijn bureau 15 graden naar rechts helt. Daarbij onder mijn handen wil opwippen. Ikzelf zit onder dezelfde helling. Mijn rechterbeen volledig naar rechts uitgestoken, belet dat ik naar beneden tuimel.  

Dus we rusten nu wat meer, lezen veel en babbelen wat af. 
Omdat je alle tijd hebt, begin je herinneringen op te halen. Tony vertelt me over de straat van zijn jeugd. Altijd zijn er nog wel details die ik nog nooit hoorde. 
Maar we praten ook over de kleinkinderen, over hun taaltje en welke woordjes ze nu alweer zouden kennen. 

O ja, één ding gaan we toch nog proberen. Vissen. Het vlees is bijna op. Een visje zou welkom zijn. Ik ben benieuwd. We zijn niet de beste vissers, dat weet je.

Precies een week geleden lieten we de Galapagos achter ons. We hebben op die week 
921 zeemijlen afgelegd, ongeveer gelijk aan de afstand  Panama - Galapagos. 
Voor ons liggen nog ongeveer 2000 zeemijlen van niks dan water. Dat is evenveel als de oversteek van de Atlantische Oceaan! Ze kennen er aan deze kant van de wereld wat van. 

Maar wij gaan gewoon door. 
De wind waait 14 - 16 knopen uit het zuid oosten.  Wij zeilen 6 - 7 knopen. We hebben geen stroom meer mee. Het goede nieuws : ook geen stroom van betekenis tegen. Voor tegenstroom zijn we allergisch.  
Er komt vanavond meer wind opzetten, zegt Gunther, onze weervoorspeller. We kunnen het ook zien op de grib-files die wij binnenhalen en die een aantal kaarten tonen met de te verwachten windsterkte en richting voor de volgende dagen. We wachten rustig af. 

We slapen goed 's nachts nu de golven ons iets minder brutaal aanvallen. De man van wacht neemt geregeld een kijkje buiten, komt dan weer binnen in de warmte van de achterkajuit. Zo hoeven we nooit kleren aan. Toen we in het begin wacht liepen buiten, kwamen er trainingsbroek, sokken, T-shirt en fleece aan te pas. 
Weer wat was minder!

Met onze watervoorraad gaat het goed. Ik durf haast niet te zeggen dat we slechts 70 l drinkwater verbruikten op 9 dagen  Dat is nog geen 8 l per dag. 
Tot nu douchten we ons twee maal. Je kan je immers ook volledig wassen in een kommetje water. De afwas doen we in heet zeewater, dat scheelt. 
Koken doe ik in een deel zeewater en een deel zoet. Enkel zeewater is echt te zout. 

Laten we nu maar beginnen aan onze tweede week op zee en Tony , zet die salsa muziek maar lekker hard.