Stemmen. 
"Pas op!". De luide kreet vult de kleine ruimte van de achterkajuit waar ik, tijdens mijn wacht, in slaap ben gesukkeld. Wat gebeurt er? Helemaal niets. 
Stemmen in mijn hoofd. Maar nog nooit was hun geluid zo hard. 

We zijn vertrouwd met het fenomeen.  Tientallen piep- en kraakgeluiden heb je aan boord, in alle toonaarden. In je toch wat vermoeide geest beginnen die een eigen leven te leiden. Je hoort mensen praten alsof ze langs je zitten. Soms fluisteren ze enkel maar.
Soms praten ze Spaans, dan weer Vlaams. Soms zingen ze zelfs. 
Tony hoort ze ook af en toe. En andere zeilers verzekerden ons, zij hebben dezelfde ervaringen. We zijn (nog) niet gek aan het worden. 
Maar zo een harde schreeuw, dat is nieuw voor mij. 

Overigens is alles ok met ons, hoor. We zijn nu ruim twee weken onderweg. Dagen gaan naadloos over in nachten en rijgen zich ongemerkt aaneen tot weken. 
Dit houden we nog wel even vol. Al vinden we dat we de Marquesas zeker niet cadeau krijgen. Al dat hobbelen, zwieren en zwaaien. Man, je kan dat af en toe zo beu zijn.

Ik sprak eerder over vlinderen, zo ziet het eruit.



Een mens is een gewoonte dier. Plaats hem in een ongewone situatie en erg snel zal hij toch weer vaste, terugkomende momenten proberen in te lassen in zijn leven. 
Wij zijn niet anders. 
Op zee steken, na een paar dagen, de vaste landrot gewoontetjes weer de kop op. Koffie-koekjes pauzes, sundowners (nu even alcoholvrij), middagdutjes, zelfs één of twee afleveringen van een serie ( Rome) kijken 's avonds en elke dag als de zon zakt moet onze CD met Columbiaanse muziek op. En dan zijn er de radio praatjes, natuurlijk. 

Een paar keer per dag kletsen we met Erno en Frieda van Tara, hier vlakbij (tenminste op zo'n 30 NM), onze brothers in arms. 
Dan heb je weer-Gunther in Costa Rica. Op zijn frequentie (14,135 MHz)  horen we ook nieuws van andere schepen onderweg.

Maar het meest wonderlijke is toch wel de radioverbinding met België.  
Dat ritueel speelde zich steeds om 21 u UTC af, bij ons 13 u. De laatste dagen hoorden we helaas bijna niks meer. Communicatie was niet meer mogelijk. 
Maar de knappe mannen van de NOL club kwamen met een beter uur op de proppen. Een uur dat de propagatie (voortplanting van de radiogolven  door de ether) veel beter zou zijn. 8 u UTC, voor ons middernacht. Een beetje moeilijk, maar dat gaat ook. 
We passen ons waak-en slaapschema wat aan en kunnen bij het wisselen van de wacht op antenne gaan. En wat een pracht van een signaal plots. De stem van ON6TM (Tony Govaerts) galmt door de kajuit. Ik hoef captain Tony niet te wekken. 
Aan de andere kant (over wat een afstand, zeg, ongeveer 13.000 km ) klinkt mijn stem ook heel duidelijk. 
Het is bewezen : als je een moment met een  goeie propagatie kan vinden, maakt afstand niet zo erg veel uit.

 

 

Niet makkelijk, werken aan de blog op een schommelend schip.


Tijdzones. 
Vandaag regelen we weer alle klokken aan boord. De tweede maal al deze overtocht. We zetten ze één uur terug. 
We zijn nu zo gewoon aan het ritme van donker rond half zeven en weer licht 's ochtends rond zes, dat we dat liefst zo houden. 
De laatste dagen gaat de zon wat laat op naar onze zin. Klopt, we zijn alweer 15° opgeschoten naar het westen en zitten bijna in een nieuwe tijdzone. Die zones zijn elk 15° "breed", of hoe zeg je dat. Nee, wij wachten niet tot 3 u om de klok terug te draaien naar 2 u, zoals thuis gebruikelijk, we doen het gewoon overdag. 

Het uurverschil met België wordt echt wel groot nu (10 u). Als wij de ontbijttafel afruimen, zak je thuis onderuit voor het TV journaal. Voor de Marquesas komt er nog anderhalf uur bij, als ik het goed heb.
Skypen met de kleinkindjes, zal dat nog mogelijk zijn? 

Maar laten we nu eerst maar eens zorgen dat we aan de overkant raken. 
Dat lukt vrij aardig. Het laatste etmaal hebben we 125 zeemijlen afgelegd. De wind komt steeds meer van achter. Dan is een zeilboot nu eenmaal niet op haar snelst. We varen nu op bijna 08° zuiderbreedte en moeten nog afzakken tot 10°28 Z, op die hoogte ligt de baai waar we heen willen. 

Gunther, onze Duitse weervoorspeller, zegt dat het zo blijft waaien minstens tot maandag. Laat het zo maar bollen !


Squalls en windstilte.
Na een dagje champagnezeilen, klinken we op onze "halveweg". Nee, niet met champagne, maar met een gedeeld blikje Balboa-bier. 
Hebben de weergoden dit verkeerd begrepen? Willen ze niet dat we al te vroeg victorie kraaien?  Vannacht stuurden ze erg weinig wind. Gevolg : het overbekende klapperen van zeilen en hobbelen van de boot, zodat je er wakker van wordt. Niet leuk.
De zon was amper op of donkere wolken pakten zich samen. Heel de voormiddag heeft dat weertje ons bezig gehouden. Regen : alles klaar zetten om water op te vangen, plots gedaan met regenen. 
Wind : zeilen regelen. Alles klaar, geen wind meer. Wind van bakboord, wind van stuurboord....pfff.

We zeilen nu al 40 jaar maar al je ervaring kan je niet helpen als de wind telkens helemaal wegvalt en naar alle windrichtingen draait, zoals hij dat doet bij buiig weer. 
Wachten is de boodschap. Na regen komt zonneschijn. Na windstilte komt opnieuw wind. 
En inderdaad de herfst van voormiddag maakt plaats voor hoogzomer, namiddag. In de tropen gaat dat zo. 

Ook thuis is het slecht weer want de "mannen van de radio" hebben hun antennes niet in de hoogte gestuurd. Die dure dingen zijn te kwetsbaar bij felle wind. 
De radioverbindingen met Limburg zijn sowieso niet goed meer. Zitten we te ver west ondertussen? Dan zal het voorlopig niet beteren. Wij kennen maar één richting : west.

Halfweg.
Is dit nu het echte Stille Oceaan zeilen? Sinds gisterenmiddag zo ongeveer deinen we rustig op de gekalmeerde golven. De wind is tot 13 - 14 knopen afgenomen en is half-achterlijk. Toch lopen we nog behoorlijk. Dit is zoals we het ons hadden voorgesteld. 

Afgelopen nacht om 23 u waren afgelegde weg en nog af te leggen weg aan elkaar gelijk. Halfweg !!! Dit moeten we vieren. Morgen, met een biertje. Het eerste sinds we vertrokken 11 dagen geleden. Op zee geen alcohol, dat is onze regel. Nu kan daar wel even van afgeweken worden.

Met Tony te kooi, vier ik onze prestatie alleen. Ik ga een poos buiten zitten om alles rondom nog eens goed in me op te nemen. 
De halve maan schijnt verblindend wit op het water. Door haar felle licht zie je wat minder sterren. Maar de Grote Beer aan stuurboord en het Zuiderkruis aan bakboord die zijn er steeds. We zijn op koers, sturen pal west. 

Over deze zeeën, zij het meer naar het westen, hebben ook de Polynesiërs gevaren op hun migratie tochten.  In hun kleine boten, zonder moderne middelen, wisten ze toch prima te navigeren. Beter dan de Europeanen, zelfs. Echte zeevaarders zijn het.
Fascinerende cultuur, waarmee we binnenkort hopen kennis te maken.

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com