Zou die schuin aflopende streep, omringd door wolken, daar ginder ver, land kunnen zijn? 
Ik twijfel. Ga binnen yoghurt maken. 
"LAND IN ZICHT ! " jubelt Tony. Dus toch, land. Hij claimt het traditionele oorlam, beloning voor wie het eerst land spot. Ik wéét dat ik het eerst was. Laten we er maar niet om ruziën, na 22 dagen niks dan zee is er plots een eiland. Wat een gevoel! 

De wind is afgezwakt en om ruim bij daglicht aan te komen, hebben we vanmorgen onze groene lawaaimaker aangezet. 
Die had tot nu nog maar 8 u gewerkt op de drie weken overtocht. Onze grote voorraad diesel is amper aangesproken. We kunnen misschien een handeltje opzetten. Op de eilanden is diesel niet zo makkelijk te krijgen. 

Op Fatu Hiva, waar we nu heen koersen, zijn twee dorpjes. We weten al zeker dat er geen internet is. Ik probeer via de radio en Karen toch zo snel mogelijk een verslagje te brengen. 
Maar we zullen plots weer heel veel te doen hebben. Onze overtocht vieren, slapen, benen strekken, als die nog willen meewerken, bezoekjes afleggen aan andere cruisers, onze stinkboot opruimen. Op zee bestaat mijn leven uit zo weinig. Eten maken, lezen, wat schrijven en foeteren op golven en wind. Een beetje heimwee al?