Balen. Typisch "Hollands" woordje dat ik best ook wat meer zou willen gebruiken. Klote, is het! Hoe kan een mens zich in zijn hoofd halen oceanen over te steken met een zeilboot!
De wind en de golven, ze zijn nooit zoals je ze zou willen.

Gisteren worstelden we de ganse dag met de zeilen, in de regen. De wind had wel besloten pal van achter te waaien, heel zwakjes trouwens, maar plaagde ons met eerst wat meer over bakboord in te komen, daarna weer wat meer over stuurboord. Wij dus volgen met de zeilen. We zwalpten zomaar wat heen en weer en maakten niet echt geweldige voortgang. Onze afgelegde weg kronkelde als een slang over het schermpje van de GPS.

Net voor donker begon het weer hard te waaien. We willen het voorzeil een stuk inrollen voor de nacht. Geen beweging in te krijgen. We kijken elkaar aan. In onze ogen hetzelfde dčją vu.
Net als drie jaar geleden waagt Tony zich, goed en wel aangelijnd, naar voren. De haspel met het touw om de fok in te rollen, zit in de ankerbak. Een grote driehoekige bak helemaal vooraan Jakker. Tony moet plat op zijn buik, bovenop de ankerwinch, met zijn hoofd in de ankerbak op de tast het touw dat van de haspel is afgelopen, er terug opleggen. Bovendien ligt hij daar vooraan in een roetsjbaan en het regent ook nog.
Ik zie enkel zijn hoofdlamp schijnen. Hij heeft het liefst dat ik niks ga vragen, als hij geconcentreerd aan het werk is. Hij hoort me niet goed en kan toch niet antwoorden. Dus ik bijt op mijn lip. Kan het na een half uur toch niet laten boven de wind uit te roepen of hij misschien in slaap is gevallen?

Tien minuten later komt dan de schreeuw : "Ja, probeer maar eens in te rollen!" Ik zet het touw op de winch en begin te draaien...en het lukt. Handige Tony heeft het weer eens opgelost.
Eindelijk kunnen wij met minder zeil de nacht in en de captain met een kanjer van een beurse plek op zijn bovenarm en pijnlijke ribben.
Het is echter zo hobbelig , de buien zo fel, dat we bijna geen oog dicht doen.
Balen dus!