Een mens is een gewoonte dier. Plaats hem in een ongewone situatie en erg snel zal hij toch weer vaste, terugkomende momenten proberen in te lassen in zijn leven. 
Wij zijn niet anders. 
Op zee steken, na een paar dagen, de vaste landrot gewoontetjes weer de kop op. Koffie-koekjes pauzes, sundowners (nu even alcoholvrij), middagdutjes, zelfs één of twee afleveringen van een serie ( Rome) kijken 's avonds en elke dag als de zon zakt moet onze CD met Columbiaanse muziek op. En dan zijn er de radio praatjes, natuurlijk. 

Een paar keer per dag kletsen we met Erno en Frieda van Tara, hier vlakbij (tenminste op zo'n 30 NM), onze brothers in arms. 
Dan heb je weer-Gunther in Costa Rica. Op zijn frequentie (14,135 MHz)  horen we ook nieuws van andere schepen onderweg.

Maar het meest wonderlijke is toch wel de radioverbinding met België.  
Dat ritueel speelde zich steeds om 21 u UTC af, bij ons 13 u. De laatste dagen hoorden we helaas bijna niks meer. Communicatie was niet meer mogelijk. 
Maar de knappe mannen van de NOL club kwamen met een beter uur op de proppen. Een uur dat de propagatie (voortplanting van de radiogolven  door de ether) veel beter zou zijn. 8 u UTC, voor ons middernacht. Een beetje moeilijk, maar dat gaat ook. 
We passen ons waak-en slaapschema wat aan en kunnen bij het wisselen van de wacht op antenne gaan. En wat een pracht van een signaal plots. De stem van ON6TM (Tony Govaerts) galmt door de kajuit. Ik hoef captain Tony niet te wekken. 
Aan de andere kant (over wat een afstand, zeg, ongeveer 13.000 km ) klinkt mijn stem ook heel duidelijk. 
Het is bewezen : als je een moment met een  goeie propagatie kan vinden, maakt afstand niet zo erg veel uit.

Niet makkelijk, werken aan de blog op een schommelend schip.