Ze zijn al anderhalve maand terug thuis, hoog tijd om een fotomapje te maken van het bezoek van zoon Bert, zijn vrouwtje Stefanie en de kleinkinderen, Lyam en Roxie. Zóveel foto's, geen makkelijke keuze. Je vindt een selectie onder "Foto's" :  Matroosjes in Kuna Yala. Ik heb er zelfs wat uitleg bij gegeven.

Karnaval in Panama City duurt 5 dagen. Er wordt een hoop heisa over gemaakt. We moeten er toch eens een keertje heen, vinden we. Dinsdagavond, wij dus op pad. Eerst de bus naar de Albrook Terminal, de grote bus-hub. Dan weer een bus naar de Cinta Costera, de "dijk", die is afgesloten voor verkeer en volledig ingepalmd door drank- en eettentjes en vooral huizenhoge stereo-installaties.

Aanschuiven.
Twee mensenslangen schuiven aan naar de toegang, waar iedereen, armen wijd gespreid, gefouilleerd wordt. Twee slangen, eentje voor vrouwen, eentje voor mannen.
Ok, hier moeten we dus ook onze beurt afwachten...maar, waar begint die slang nu eigenlijk?
Steeds verder langs de rij lopend op zoek naar het "begin", groeit ons ongeloof. Dit kan ons Europees verstand niet vatten. We lopen al een kilometer en zien nog steeds het einde van de rij niet!
No way, dat wij hier gaan aanschuiven, om eenmaal binnen, in de wriemelende massa te gaan zweten om..ja, om wat te zien.  

Alles is afgezet met hoge hekken, maar we raken aan de zeekant en kunnen zo rustig wandelen tussen zee en carnavalterrein. We zien vooral podia met dj's, vijf karnavalwagens met meisjes in glitter en struispluimen.
We komen bij de vismarkt waar we ons te goed doen aan schelpjes in een lekker sausje. De kakofonie is allesoverheersend. Kruipt in je brein en je maag.

Karnaval crashen.
Als we David en zijn crew tegen het lijf lopen, zorgt Vlaming Paul (onze lijnman door het kanaal) dat we alsnog op het terrein kunnen. Met de smoes dat we vijf Belgen zijn, slechts deze ene keer op bezoek in Panama, gaat het hek open en mogen we erdoor. Voor heel even zijn twee Amerikanen, Belg. Als het kon wilden ze dat wel blijven, dan hoefden ze geen visum om langer in Frans Polynesië te blijven.

Vlakbij is het hoofdpodium. President Martinelli van Panama decoreert er net twee succesvolle oude knarren, salsa muzikanten. De salsa muziek, hoewel ongezond luid, is zeker te smaken.
Verder gaat het met de nieuwsoortige karnaval muziek van Zuid-Amerika. Veel boenke boenk. Een groepje dans sletjes doet dingen met heupen en kont, voor Europeanen quasi onmogelijk of minstens zorgend voor invaliditeit de volgende dag.  Het zijn ook geen sletjes maar flink uit de kluiten gewassen madammen met idem achtersten...het schoonheidsideaal hier.
Het vuurwerk dat intussen achter ons van start gaat, is werkelijk indrukwekkend, maar komt helemaal in de verdrukking door de act op het podium waarvoor iedereen zich verdringt.

We houden het voor bekeken. Banen ons een weg door "het zwarte volk" en vinden gelukkig snel een taxi naar huis.

Aangepaste luiaards.
Nee, foto's hebben we niet. In het donker is dat toch al erg moeilijk.
Ik kan je wél een foto van de Playita-luiaards geven. Ze "wonen" boven de elektriciteitskast van het haventerrein, vlakbij een overdrukke parkeerplaats. Vinden het makkelijker in de vuilnisbakken hun kostje te verzamelen dan ondersteboven hangend in een boom. Aanpassing...denken wij dan. De geest van Darwin waart hier, zo een duizend mijl van de Galapagos, al rond.

Terug naar de stad.
Einde vakantietje in Las Perlas, we moeten terug naar de stad.
We nemen afscheid van ons eilandje dat er 's zondags zo uitziet

en door de week, zo,

en dat zelfs mensen op superjachten kan bekoren. In dit geval de Hyperion.

Terug in het steeds dichter bevolkte "botendorp" van La Playita begroeten we de Time to Dive - duikavonturiers uit Coiba. Na een ontbijtje op Jakker bezoeken we samen de oude stad, Casco Viejo, een Cubaans bruin café, dé lokale rommel-winkelstraat...
Tussendoor luisteren we naar hun spannende verhalen over duiken met heel veel haaien, grote roggen en schildpadden. Over eten en drank bietsen van cruiseschepen. Over verwend worden door parkrangers. Toffe herinneringen die Lien en Julie straks op het vliegtuig mee naar huis nemen.

Pacific Puddle Jump.
Ook voor ons komt het vertrek uit Panama dichterbij. Als echte trekvogels verzamelen zeilers zich op onze ankerplek om de sprong over de grote plas te wagen, nu het orkaanseizoen in de Zuid Pacific ten einde loopt.

Voor het eerst tijdens onze reis schreven we ons in voor een rally : de Pacific Puddle Jump (Duik in de poel...vrij vertaald) ingericht door het zeilblad Latitude 38 uit San Francisco. Inschrijven is gratis. Je krijgt een hoop informatie over Frans Polynesië en bent geregistreerd. Er is natuurlijk ook weer een "radio netje" voor onderling contact, altijd tof als je helemaal alleen op zee zit, bovendien een extra veiligheid.

Vandaag geeft de Puddle Jump een officiële "vertrek party".
Karen en JM gaan mee, horen ook bij de Jakker crew. Iedereen krijgt zijn "5 minutes of fame" tijdens een interviewtje voor het zeilblad.

Er wordt een etentje in Papeete, Tahiti,  uitgeloot. We hebben niet zoveel geluk als Narid enkele jaren geleden. Die wonnen toen een verblijf in een hotel in Tahiti ! Een pet, dat kan er nog net af voor ons.

Als we met onze Jak terugvaren, doet een klasje koeroggen een dansje rond ons bootje... een voorproefje van wat ons te wachten staat ?