Vaarwel.
De zon is nog niet op. Wij wel. Karen en JM grabbelen hun rugzakken en tassen bij elkaar en zijn klaar om in Jak te stappen. Het eerste stukje van hun lange reis terug naar huis.
Nog een laatste stevige knuffel...tot ziens...waar...wanneer?

Als er iets afschuwelijker is dan afscheid nemen, is het afscheid nemen in het donker van de ochtend. Maar kom, ik verman me, het was weer een bijzonder leuke tijd met hen. Intens en ontspannen. We hebben zelfs twee verjaardagen gevierd. Karen en Tony mochten kaarsjes uitblazen. De attractie : sightseeing in één van de casino's in de stad. Zeker zo exotisch als de Kuna indianen die nachtvlinders in het casino.

Arme Lufti.
Maar voor Karen en JM betekende Panama ook een stuk werken, duiken in Isla Coiba met Time to Dive klanten.
Hun avontuur is een beetje uit de hand gelopen door het zinken van de "duik"boot tijdens de eerste nacht. Bijna al het duikmateriaal kon gerecupereerd worden en de boot dreef alweer vrij snel...maar onze "Lufti", de duikcompressor van Time to Dive Tropics die duikflessen moet vullen, is het grootste slachtoffer.
Vorige week hebben we hem terug aan boord opgenomen, meer dood dan levend. Zijn motor zit vastgeroest na die paar uur onderdompeling in zeewater. Enkel onmiddellijke reanimatie kan dan redding brengen :  alle onderdelen uit mekaar halen en afwassen met olie en zoet water. Een paar lokale mannen hebben dat geprobeerd...tevergeefs?

Nieuwe radar.
Als Tony tijd heeft, wil hij alsnog proberen Lufti te opereren. Maar eerst is er een dringender project : nieuwe radar plaatsen in de mast en aansluiten op onze Raymarine plotter die ook als display voor de radar fungeert.
Eerst halen we de oude radar dome naar beneden. Dan moet de nieuwe kabel getrokken. Probleem want die is wat dikker dan de oude. De dekdoorvoer moet groter geboord. Dan pas kan de nieuwe zwaardere dome naar boven.
Ik schrijf dat nu wel vlot, maar zo zal het natuurlijk niet gaan. We verwachten als steeds toch wel wat obstakels.
Binnen een paar dagen hoor je of het gelukt is.