We moeten een brief naar België versturen.

Gisteren kregen we, via Winlink en onze HF radio, de vraag van Tony's broer om de door Tony ondertekende volmacht (voor het afhandelen van de erfenis van hun overleden moeder) niet enkel via scan en mail aan hem te verzenden, maar eveneens per brief.
Ok, doen dan maar. In de volgende baai, Hatiheu, is een postkantoortje. Een hike van twee uur, zo zegt men. Een spectaculair pad over de berg.

Vroeg op dus vanmorgen en op weg. Je kan het pad niet missen. Diep uitgesleten en afgezoomd met stenen, vertrekt het bij een paepae, stenen platform waar eeuwen geleden de mensen woonden en erediensten hielden.
Overal langsheen het steile pad zien we nog meer eeuwenoude platformen van opeengetaste stenen te midden de jungle. Hier woonde eens heel veel volk. Goed georganiseerd, met strikte rituelen. Ik zie in mijn verbeelding de naakte, getatoeëerde mensen op hun blote voeten rennen over ditzelfde pad. Kannibalen, die mensen offerden op deze paepae. Zelf ten onder gingen aan de ziektes meegebracht door de blanke man.

Op de top wacht ons een fantastisch uitzicht op Anaho Baai met middenin een eenzame Jakker. De afdaling aan de andere kant vlot beter. De jungle is als altijd overweldigend. Wandelende bomen, mangobomen, cocospalmen en alle planten die je in het eerste het beste plantencentrum bij ons kopen kan. De omgeving voortdurend bewonderend komen we na een uur aan de betonweg die naar het dorpje aan het strand voert.
Vriendelijke mensen in de kleine winkeltjes, waar we wat uien en aardappelen kopen, bij de gendarmerie en op het postkantoor, waar we onze brief versturen. Morgen vertrekt die rechtstreeks naar het vliegveld en Tahiti en dan naar Europa. Kan toch nog drie weken in beslag nemen. Theo, je bent gewaarschuwd!

Voor we terugstappen, eten we een heerlijke vis in het restaurantje van de oud-burgemeester van het stadje. Ze vereert ons met een bezoekje aan onze tafel en geeft zonder omwegen haar mening over de "vooruitgang" in de Markiezen, de plannen van touroperators voor het bouwen van grote resorts. Wij prijzen haar met haar mooie stadje, overal bloemen, schaduwrijke bankjes, nette huisjes, nergens vuilnis. Overal op de Markiezen trouwens, is het opvallend netjes.

Teruglopen met volle maag plus biertje valt niet mee. Amai, mijn voeten, mijn oma zei dat vroeger altijd. Klopt helemaal voor ons. Wij, die weer voor het eerst sinds een jaar wandelschoenen aan onze voeten (ver)dragen.

Anderhalf uur later arriveren we weer in "onze" baai. Missie volbracht, brief gepost.
Jakker ligt er nog steeds op de felle wind. Van golven geen klagen en van het zwaaien achter het anker merk je binnen bijna niks. Een paradijsje, nadat de laatste zeilboot vertrokken is, helemaal voor ons alleen.

In het noorden van Nuku Hiva is er een baai. Anaho Baai. Ik las er al van tijdens ons drie weken uitje op de oceaan. De rustigste baai van de Markiezen en omstreken! In mijn, door de oceaangolven geklutste, brein werd deze plek een soort zeilershemel op aarde.
Zelfs Tony werd er door bekoord. Normaal doet hij mijn enthousiasme bij het lezen van pilots en andere Lonely Planets af als : "Ze laat zich voor de zoveelste maal iets opnaaien door de "boekskes", gevolgd door een commentaar over vrouwen in het algemeen .

Vandaag gaan we op weg van Taiohae naar die baai der baaien. Zonder serieus jakkeren zal het echt niet lukken. De eerste vijf mijlen tot aan de zuidelijke kaap zijn helemaal niet prettig. Tegen wind en golven moet onze motor alles geven wat hij heeft. Het gereefde grootzeil geeft steun. Al sturen we niet pal in de wind, toch springt Jakker als een jong paard over de golven. De klappen bij het terug neerkomen, maken je misselijk. De mast trilt onder de mokerslagen. Eén keer spoelt de zee gewoon over het dek, massief water, 10 cm. We wisten dat het zo zou zijn, kijken elkaar af en toe bezorgd aan en bijten op onze tanden.

Voorbij de kaap wordt het tergend langzaam wat beter. We zetten de gereefde genua bij het grootzeil en kunnen nu zeilend tegen de golven opboksen.
Hebben zelfs tijd om het dramatische landschap te bewonderen. Loodrechte basaltblokken tot in zee. Scherpe pieken, groene en donkere schaduwpartijen. Dit kan je niet beschrijven.

25 mijl en 3u30 later varen we Anaho Baai binnen. Kale rotsen aan de ingang, groene, hoge bergen verderop. Een strand, een paar huisjes, drie boten.
De wind waait flink door de vallei, we zullen dus wel zwaaien achter het anker, maar er is geen deining ! Hier zullen we slapen, man.

Eindelijk zal Tonys gebroken rib beter kunnen genezen. Dit souveniertje van onze oversteek hindert hem nog steeds. Weet je nog, toen we de fok niet meer konden inrollen en hij meer dan een half uur, met zijn ribben op de ankerlier, hieraan heeft liggen werken.
Hier zal hij "gewoon" kunnen slapen en niet verplicht zijn op zijn buik te liggen, om zich schrap te zetten tegen het rollen, met 's ochtends pijnlijke ribben als gevolg.

Snel ga ik binnen inspectie houden. Mijn kussen en laken is nat : zeewater. Op kastdeurtjes hangen waterdruppels. Een paar kleren zijn vochtig. Zeewater is via de luchthapper binnen gekomen. Gebeurt normaal nooit. Bij golven geen probleem. Massief water is wat anders, dat is duidelijk.

Maar niks kan ons deren. Laat ons nu maar volop genieten van deze eerste echt rustige ankerplek sinds Portobello (Panama) in januari! "Rollerige" baaien zullen er nog genoeg volgen in deze Stille (what's in a name) Oceaan, die daar vermaard om is.

Beslissingen nemen. Daar bestaat het leven uit, weet ik wel. Toch lijkt het of we op de boot niks anders doen !

Dé vraag is vooral  : gaan we of gaan we niet. Vertrekken we bij deze wind? Komt er hardere wind onderweg? Gaat het hard waaien bij aankomst? Het weer! Daar hangt alles van af, het is (nog steeds) zo onvoorspelbaar.

Zeilers zijn bovendien een raar volkje. Individualistisch, zou je denken, laten ze zich toch, als een klasje schoolmeisjes, door de groep beïnvloeden.
Wat doe je als zowat iedereen ( beetje overdreven, natuurlijk) vertrekt uit de Marquesas, omdat er tijdens de tweede helft van deze week hardere wind aankomt, terwijl jijzelf eigenlijk liever nog wat blijft? Beseffend dat je dan wellicht volgende week vastzit...

Foert, wij doen wat ons buikgevoel ons ingeeft. We blijven nog wat op Nuku Hiva en gaan vanaf morgen wat andere baaien verkennen. Baaien zonder internet !


Dit wordt, voorlopig, afscheid van Tara. Zondagmiddag wuiven we hen uit. We zullen de gezellige uurtjes met Frieda en Erno missen.  Maar zien hen beslist nog weer !

 

Het is reuze gezellig onder de luifel bij Snack Vaeaki aan het dok in Taiohae Baai. Niet zo erg dat het een regenachtige dag is. We zitten aan een tafel met Nederlandstaligen (!), voor het eerst sinds Curaçao. Bemanningen van Nautilus (pas aangekomen van Galapagos), Tara en Jakker. Iedereen online en maar kletsen en lachen. Moeilijk om intussen ook nog wat te "werken".

Ik doe "Tax on Web" en zet drie nieuwe fotomapjes op onze site. Uitleg bij de foto's volgt een andere keer.

Als we even wat afwisseling willen of moeten wachten tot er iets wordt ingeladen op de laptop, gaan we toch gewoon bij de vissers kijken. Die zijn aan de kaai vis aan het schoonmaken. Gooien af en toe een klein brokje afval in het water. Dan zie je de beroering in het water en de rugvinnen, haaien komen toehappen, vechten voor de stukjes. Eigenlijk mogen ze niet gevoed worden. Maar de attractie is té mooi.


Eindelijk, eindelijk kunnen we weer surfen op het wereldwijde web. Nu ja, surfen is een groot woord, watertrappen is een betere term. Maak niet de vergissing van te denken dat alles nu vlot zoals thuis.
Maar het is gezellig. Wij, cruisers, zitten allemaal samen onder een luifel bij de snack bar aan het dinghy dock. Als je een drankje of meer koopt, kan je gratis de wifi gebruiken. Er zit altijd volk van 's morgens erg vroeg. De wachttijd tot het "wieltje" op je scherm weer "uitgedraaid" is en je verder kan, wordt zoveel aangenamer als je wat kan kletsen met andere zeilers.

Eindelijk kan ik weer kijken hoeveel centjes er nog op onze rekening staan. Een verbazingwekkend fenomeen, toch, dat online  bankieren. We kunnen onze mails checken en de reacties op de website lezen! Op zee kan ik schrijven zoveel ik wil, jullie comments zie ik nu pas.
Overrompeld, ben ik. Vreesde eigenlijk een beetje dat jullie zouden afhaken bij zoveel pure tekst, zonder foto's. Allemaal heel erg bedankt voor de belangstelling. Ik kan me de weemoedige en jaloerse gevoelens bij sommigen goed voorstellen. Ik reageerde idem dito op blogs als die van Thomas Siffer.  
Maar troost je, niet alles is rozengeur en manenschijn voor ons. Net vandaag heeft Tony alweer twee uur gewerkt aan het herstellen en reviseren van de zoutwaterpomp, in de keuken. Die lekte door een klein barstje. Niet leuk, we gebruiken erg veel zout water, om zoet te sparen. Doen zelfs de afwas met zout water. Met epoxy heeft hij ook nu weer wonderen verricht. Handige Tony !
Er zijn nog meer klussen zoals het herstellen van het deklicht in de mast. We moeten ook steeds boodschappen doen in winkels die we niet kennen, water halen, wassen, eten koken...allemaal rompslomp waardoor je wel eens vergeet om je heen te kijken en je te realiseren waar je bent ! Klink ik nu verwaand?

Maar we genieten natuurlijk ook. Doen mooie wandelingen. Vandaag gewoon naar het rustige stadje, Taiohae. We bezoeken de erg aparte kerk en het terrein rondom. Prachtig gelegen in een tropische tuin met immense ficusboom. Twee flink uit de kluiten gewassen meisjes, die wat luieren in de schaduw, vertrouwen ons toe dat ze vroeger in deze boom klommen tot helemaal boven. "Dat doen we nu niet meer, we zijn veel te dik!" schateren ze. De droom van de mooie Zuidzee meisjes aan diggelen...al te vaak zijn ze voor hun twintigste al moddervet.

 


Nog even dit: Er zaten wat vragen tussen de reacties.  
@ Adelin en Rudi: de QSO met mensen van de NOL doen we (als we geen oversteek maken) op maandag en donderdag om 10 u (Belgische tijd) op 14,317 MHz. Geen probleem als je ook eens aanroept, hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

@ Mieke : ik maak yoghurt door een half kopje van mijn vorige over te houden en dat bij 2,5 kopjes lauwe melk te voegen. Klaar.

.

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com