Vier dagen hebben we hier uitgerust, gesnorkeld, de boot gepoetst. We laten deze mooie strand-baai, Hana Moe Noa, weer helemaal over aan de hier wonende, ganja rokende eenzaat.  Vriendelijk is hij wel, dat moet je hem nageven. De aangeboden geroosterde vis met rijst, op een "bordje" van bananenblad, mogen we niet weigeren.  Dat doe je niet in Polynesië. Vingers en duimen aflikkend, (want bestek, wie heeft dat nodig?), bedanken we hem en zijn neven, die op zondagsvisite zijn. We vertrekken voor we stoned zijn door hun gerook.

Onze Jak vanaf het steile strand in het water laten, lukt vrij goed.  Dat was anders toen we hier toekwamen. De combinatie : met een hoge golf op het strand toesurfen, snel willen uitstappen op het erg omhooghellende strand terwijl dezelfde golf terugtrekt, maakt je zo duizelig en gedesoriënteerd...dat we alletwee kopje onder gaan. Elk aan één kant van de dinghy. We proesten het uit en niet enkel door het zoutwaterbad. Het zien van onze letterlijk druipende wederhelft die aan de andere kant van het bootje op handen en voeten uit het water kruipt, is gewoon hilarisch.

Wel, deze, voor ons ook manta-baai, verlaten we nu.
Het is 17 u, de zon zal weldra onder zijn. Dit wordt een nachtje onder zeil op zee omdat Nuku Hiva, waar we heen willen, 85 zeemijlen ver is. We halen dat niet op de twaalf uren daglicht. En omdat we een nieuwe baai liever bij dag aanlopen, zit er niks anders op dan 's nachts te varen.
En of we dit nog kennen, de wind komt weer van achter, we rollen weer als gek, het voorzeil klappert af en toe vervaarlijk, ik durf niet naar binnen, bang om zeeziek te worden.
Na het vervaarlijke Bordelais kanaal (tussen twee eilanden) met veel stroming en veel wind, komen we in de windschaduw van Hiva Oa, met weinig wind. Een paar uur moet de motor aan.  Maar dan kunnen we weer zeilen. Nog voor ze ons kunnen zien, roepen Erno (Tara) en David (Rewa), die al een tijdje in Taiohae baai dobberen, ons al op de VHF. "Hoe dichtbij zitten jullie al?  We hebben een plaatsje voor Jakker!" Wij genieten nog eerst van het prachtige eiland Ua Pou in de verte. Vijf hoge pieken torenen uit boven de bergen. Speciaal.

De zeilers-tam-tam had gelijk, er liggen minstens 50 cruisers in de immense Taiohae baai, waar overigens nog plaats zat is. Massatoerisme in de Marquesas!  

Het weerzien met David na 4000 mijl en drie maanden zullen we samen met Tara uitgebreid "moeten" vieren. Een hard leven hebben we toch.