We moeten een brief naar België versturen.

Gisteren kregen we, via Winlink en onze HF radio, de vraag van Tony's broer om de door Tony ondertekende volmacht (voor het afhandelen van de erfenis van hun overleden moeder) niet enkel via scan en mail aan hem te verzenden, maar eveneens per brief.
Ok, doen dan maar. In de volgende baai, Hatiheu, is een postkantoortje. Een hike van twee uur, zo zegt men. Een spectaculair pad over de berg.

Vroeg op dus vanmorgen en op weg. Je kan het pad niet missen. Diep uitgesleten en afgezoomd met stenen, vertrekt het bij een paepae, stenen platform waar eeuwen geleden de mensen woonden en erediensten hielden.
Overal langsheen het steile pad zien we nog meer eeuwenoude platformen van opeengetaste stenen te midden de jungle. Hier woonde eens heel veel volk. Goed georganiseerd, met strikte rituelen. Ik zie in mijn verbeelding de naakte, getatoeëerde mensen op hun blote voeten rennen over ditzelfde pad. Kannibalen, die mensen offerden op deze paepae. Zelf ten onder gingen aan de ziektes meegebracht door de blanke man.

Op de top wacht ons een fantastisch uitzicht op Anaho Baai met middenin een eenzame Jakker. De afdaling aan de andere kant vlot beter. De jungle is als altijd overweldigend. Wandelende bomen, mangobomen, cocospalmen en alle planten die je in het eerste het beste plantencentrum bij ons kopen kan. De omgeving voortdurend bewonderend komen we na een uur aan de betonweg die naar het dorpje aan het strand voert.
Vriendelijke mensen in de kleine winkeltjes, waar we wat uien en aardappelen kopen, bij de gendarmerie en op het postkantoor, waar we onze brief versturen. Morgen vertrekt die rechtstreeks naar het vliegveld en Tahiti en dan naar Europa. Kan toch nog drie weken in beslag nemen. Theo, je bent gewaarschuwd!

Voor we terugstappen, eten we een heerlijke vis in het restaurantje van de oud-burgemeester van het stadje. Ze vereert ons met een bezoekje aan onze tafel en geeft zonder omwegen haar mening over de "vooruitgang" in de Markiezen, de plannen van touroperators voor het bouwen van grote resorts. Wij prijzen haar met haar mooie stadje, overal bloemen, schaduwrijke bankjes, nette huisjes, nergens vuilnis. Overal op de Markiezen trouwens, is het opvallend netjes.

Teruglopen met volle maag plus biertje valt niet mee. Amai, mijn voeten, mijn oma zei dat vroeger altijd. Klopt helemaal voor ons. Wij, die weer voor het eerst sinds een jaar wandelschoenen aan onze voeten (ver)dragen.

Anderhalf uur later arriveren we weer in "onze" baai. Missie volbracht, brief gepost.
Jakker ligt er nog steeds op de felle wind. Van golven geen klagen en van het zwaaien achter het anker merk je binnen bijna niks. Een paradijsje, nadat de laatste zeilboot vertrokken is, helemaal voor ons alleen.