In het noorden van Nuku Hiva is er een baai. Anaho Baai. Ik las er al van tijdens ons drie weken uitje op de oceaan. De rustigste baai van de Markiezen en omstreken! In mijn, door de oceaangolven geklutste, brein werd deze plek een soort zeilershemel op aarde.
Zelfs Tony werd er door bekoord. Normaal doet hij mijn enthousiasme bij het lezen van pilots en andere Lonely Planets af als : "Ze laat zich voor de zoveelste maal iets opnaaien door de "boekskes", gevolgd door een commentaar over vrouwen in het algemeen .

Vandaag gaan we op weg van Taiohae naar die baai der baaien. Zonder serieus jakkeren zal het echt niet lukken. De eerste vijf mijlen tot aan de zuidelijke kaap zijn helemaal niet prettig. Tegen wind en golven moet onze motor alles geven wat hij heeft. Het gereefde grootzeil geeft steun. Al sturen we niet pal in de wind, toch springt Jakker als een jong paard over de golven. De klappen bij het terug neerkomen, maken je misselijk. De mast trilt onder de mokerslagen. Eén keer spoelt de zee gewoon over het dek, massief water, 10 cm. We wisten dat het zo zou zijn, kijken elkaar af en toe bezorgd aan en bijten op onze tanden.

Voorbij de kaap wordt het tergend langzaam wat beter. We zetten de gereefde genua bij het grootzeil en kunnen nu zeilend tegen de golven opboksen.
Hebben zelfs tijd om het dramatische landschap te bewonderen. Loodrechte basaltblokken tot in zee. Scherpe pieken, groene en donkere schaduwpartijen. Dit kan je niet beschrijven.

25 mijl en 3u30 later varen we Anaho Baai binnen. Kale rotsen aan de ingang, groene, hoge bergen verderop. Een strand, een paar huisjes, drie boten.
De wind waait flink door de vallei, we zullen dus wel zwaaien achter het anker, maar er is geen deining ! Hier zullen we slapen, man.

Eindelijk zal Tonys gebroken rib beter kunnen genezen. Dit souveniertje van onze oversteek hindert hem nog steeds. Weet je nog, toen we de fok niet meer konden inrollen en hij meer dan een half uur, met zijn ribben op de ankerlier, hieraan heeft liggen werken.
Hier zal hij "gewoon" kunnen slapen en niet verplicht zijn op zijn buik te liggen, om zich schrap te zetten tegen het rollen, met 's ochtends pijnlijke ribben als gevolg.

Snel ga ik binnen inspectie houden. Mijn kussen en laken is nat : zeewater. Op kastdeurtjes hangen waterdruppels. Een paar kleren zijn vochtig. Zeewater is via de luchthapper binnen gekomen. Gebeurt normaal nooit. Bij golven geen probleem. Massief water is wat anders, dat is duidelijk.

Maar niks kan ons deren. Laat ons nu maar volop genieten van deze eerste echt rustige ankerplek sinds Portobello (Panama) in januari! "Rollerige" baaien zullen er nog genoeg volgen in deze Stille (what's in a name) Oceaan, die daar vermaard om is.