Wereldzeilen mag dan wel werken aan je boot op exotische plaatsen zijn. Maar het is ook het permanente gevecht met autoriteiten overal ter wereld. Gevecht om papieren en vooral stempels te veroveren die ervoor moeten zorgen dat jij en je boot legaal verblijven op die exotische plaatsen.


Je wil echt niet weten hoeveel tijd wij al doorbrachten in zweterige hokjes, wachtend op die ene stempel, om dan in het slechtste geval te moeten horen dat je niet hier maar aan het andere einde van de stad dient te zijn.
De tijd en energie die je steekt in het uitzoeken hoe het in elk land weer allemaal moet. Hoe vaak je op een verkeerd been wordt gezet. Je wordt er zo moe van. Er zijn zeilers die dit reden vinden om ermee te stoppen.

Neem nu Frans Polynesië. We klaarden in Hiva Oa in. Makkelijk, bij de gendarmerie. Je vult een formulier in, kan Frans praten. Alles klaar als een klontje : "Als je dit papier naar Pape'ete opstuurt, zijn jullie in orde."  Wij naar het postkantoor, de brief in de bekende "Franse" gele bus.
De gele quarantaine vlag  (nog  daterend van vroeger toen schepen "zonder ziekten" moesten zijn voor iemand aan land mocht) kan naar beneden.
"In Tahiti hoef je niks meer te doen ", verzekert de gendarme ons.

ZEILERS, GELOOF DIT NIET!

In Pape'ete, hoofdstad van de Genootschapseilanden (zo genoemd door Cook ter ere van zijn sponsor : het Koninklijk Wetenschappelijk Genootschap in Londen) en van Frans Polynesië, dien je je alsnog te melden bij het Bureau des Yachts.
Hopelijk kan je het vinden, weggestopt als dit is in het gebouw van de ferry terminal.

 

Een super vriendelijke Tahitiaanse vraagt ons opnieuw een papier in te vullen, maakt kopies van paspoorten, vlaggenbrief en formulier van Hiva Oa. Klaar. Waar al die onduidelijkheid omtrent de procedure voor inklaren vandaan komt, weet zij ook niet.  
Ze vertelt ons wel dat een formulier om taksvrij diesel te kunnen aankopen, bij de douane te verkrijgen is. Een half uur stappen.

Als we 's namiddags naar de bushalte lopen, voelen we ons toch weer opgelucht. We zijn weer een keer "in orde". Nu hoeven we ons een hele tijd geen zorgen meer te maken, we willen immers tot volgend jaar juni in deze buurt blijven.

De interessante winkels met bootspullen in de stad kunnen ons voorlopig gestolen worden.  Hiervoor komen we wel een keer terug, onze energie is op.

 

 

Waar denk je het eerst aan als ik zeg :  "Tahiti" ?  Dansende hoela meisjes ? Tuurlijk !

Ze doen er hier alles aan om die diepgewortelde reputatie van hun onovertroffen dansers en danseressen dik in de verf te zetten.
Vandaar de Heiva, een jaarlijks in juli terugkerende traditionele danscompetitie. Groepen van alle Polynesische eilanden nemen het tegen elkaar op. En het Heiva festival gaat zelfs nog verder. Wil ook traditionele sporten, als "het tillen van zware stenen", "het fruitdragen", het roeien van prao's promoten én hun taal en kunst.  

Maar ik wil het dansen zien.  Besef dat we eigenlijk te laat zijn. Maar we slagen erin kaarten voor een laatste voorstelling te bemachtigen, dank zij David en Jan (van Rewa).

Wij zien vandaag de tweede en derde prijswinnaars. Telkens hondervijftig mensen tegelijk op het podium. Meisjes én jongens met rieten rokjes. De meisjes onvoorstelbaar snel heugwiebelend, de jongens krachtig en snel de knieën naar binnen en buiten bewegend ondertussen ingewikkelde figuren beschrijvend, de voeten hard op de grond stampend.  Zo stelde je je altijd al de "Zuidzee mensen" voor.
Wat een prachtige kleuren en motieven van rieten hoofddeksels en rokken. Elke dans weer een ander topje, een nog rijker versierde rok. Het ruisen van al dat rafia klinkt tussen het loeiharde geluid van de trommels en de zangeressen. Kippenvelmomenten !

Als we om 2 u thuiskomen zijn we murw. Doof door het monotone geluid van de houten drums, het luide romantische gezang, de enthousiaste kreten van de deelnemers.
Duizelig van het gewiebel van al die heupen, de aanblik van de mooie meisjes met het onwaarschijnlijk lange, kroezelige haar.  Toch ook heel wat exemplaren die veel te ruim in de spullen zitten, maar daarom zeker niet minder lenig, wel integendeel.

Geradbraakt door het meer dan 4 uur zitten op vreselijke tribunestoeltjes, maar blij dat we dit hebben meegemaakt, rollen we in ons bed.

Foto's mochten we niet maken. Maar ga, als je interesse hebt, eens kijken op  heiva 

 en foto's.

 

geleend van het internet

 

Eén beeld zegt meer dan duizend woorden, of hoe is die uitdrukking ook alweer.
Wel, ik deed nog eens mijn best en heb drie nieuwe fotomapjes onder de knop "Foto's" geplaatst.  Beeldverslag van de voorbije anderhalve maand.

Stress, stress, stress !
Mensen van het platteland (in ons geval eerder de "platte" zee), op bezoek in de stad, krijgen er mee te maken.  Veel te veel signalen, input, lawaai en drukte.

Na vier maanden vooral stille ankerplekken, piepkleine stadjes met amper auto's en weinig  mensen, slaat ons hoofd tilt bij het binnenvaren van de Puna'auia Pas, naar marina Taina (in Pape'ete, de hoofdstad van Tahiti). Op een paar meter van Jakker krult een enorme surfgolf. Tientallen mannetjes op boards liggen te wachten op het ideale moment om de surf te pakken.
Aan bakboord, voorbij de boeienlijn, krioelt het van speedbootjes. Het is zondagmiddag. Zoals overal in de tropen staan mensen, cocktails in de hand, in het water te praten. De barbecue wacht langs hun, poten in het water. Overal schalt muziek. Aan stuurboord racen de pirogues  (klassieke slanke Polynesische boten met uitlegger) . De roeiers met groene palmenkronen op het hoofd, echt zoals in de tijd van Cook.

We zullen weer moeten wennen aan al dit gekrioel .  Even bekruipt me het gevoel : "Ik wil terug naar onze rustige ankerplekken van de laatste weken. "

Hier moet weer zoveel : inkopen doen en onze was, mails checken, bankzaken nakijken, werken aan de website, de stad bezoeken, mensen ontmoeten, happy hour meedoen. Een dag is veel te kort.


Als ik de website comments van de voorbije weken lees, weet ik dat mensen een verslagje van mij verwachten. Maar rustig de tijd nemen om iets te schrijven, zoals ik dat gewoon ben, kan hier niet. Stress !!! Zenuwen !

Tony schudt het grijze hoofd. Snapt mijn zenuwachtigheid niet. Hij heeft het hier best naar zijn zin, zou liefst elke dag in de Carrefour gaan rondkijken, naar de laptops, de fototoestellen en de boeken en in het voorbijgaan een ijsje genieten.

Kom nu hier toch eens zitten en kijk naar deze schitterende ankerplek "with a view" ! Die grillige vulkaanpieken van Moorea, met op de voorgrond het kristalheldere water van de lagune...schandalig mooi ! Vergeet je verplichtingen en geniet. Zal ik doen...alles kan tot morgen wachten.

 

 

 

 

Cook en Bligh achterna.
We varen weer. Zijn, in het kielzog van captain Cook en captain Bligh, op weg naar Tahiti. En of die naam klinkt !
Wind en golven komen van pal achter. We vlinderen. Voorzeil en grootzeil elk aan één kant, als bij een vlinder of een melkmeisje, zo zien de Nederlanders het tenminste.
De wind mag iets harder waaien, dan kunnen we er binnen twee dagen en twee nachten aankomen.

Intussen dood ik de tijd met "De scheepsjongen" van John Boyne (gekregen van Frieda - Tara). Zo een 225 jaar geleden zwalpte de Bounty (want op dat schip diende hij) op deze zelfde zeeën rond. Fascinerend...er is een hoop veranderd. Wij kennen wél onze juiste positie, krijgen meer weerberichten binnen dan ons lief is, maar het zeilen zelf blijft als steeds, een onderwerping aan wind en golven.

Fakarava verdwijnt aan de horizon. Recht zo die gaat, Jakker, naar Tahiti

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com