Jakker weer in haar element.
Afspraak met de mensen van de kraan is : woensdag 15 u in het water. Maar ons onnozel klein stukje buis hebben we nog steeds niet. En ja, van dit stukje hangt het af of we kunnen motoren of niet. Net nu "kunnen motoren" belangrijker is dan ooit tevoren.
Tony loopt wel 20 keer heen en weer naar de winkel. Laat de druk op het personeel niet verslappen. Toch liggen we al een dik uur in het water en is het na sluitingstijd als de gerant verschijnt met het bewuste stuk dat blijkbaar speciaal voor ons uit Panama City is gebracht. In tien minuten heeft Tony alles in elkaar gezet en bolt de motor weer. De sundowner kunnen we genieten op een in het water schommelende boot.
Donderdagochtend, we zijn het zand van de haul out nog aan het afspuiten, verschijnen Karen en Jean-Marc op de steiger. Ons volgend bezoek installeert zich meteen in de achterkajuit. Sloten koffie vergezellen het gezellige bijbabbelen.
s' Namiddags arriveren de autobanden en de extra lange lijnen, die we verplicht zijn te hebben en die geen enkele zeiler effectief aan boord heeft.
Morgen doen we nog de laatste inkopen en komt onze vierde "lijnenman" toe. Dan zijn we echt bijna klaar.
Kink in de kabel.
Waarom schrijf ik toch altijd zulke dingen als : hopelijk komt er geen kink meer in de kabel? Hup, daar loopt al één en ander mis.
Het stukje brons dat we nodig hebben, (verbinding tussen inlaatslang voor koelwater motor en de kraan) is er nog niet. Morgen wel !? We staan dus nog op de kant. Kunnen niet varen zonder motorkoeling.
Het stuk komt morgen, toch bellen we hulplijn Karen en JM nog vlug. Die dachten dat ze net gedaan hadden met "jakkeren" (= levensnoodzakelijke dingen van thuis meebrengen naar Jakker) maar dit moet er echt nog bij want helemaal perfect is het stuk dat we hier kopen niet.
Morgenvroeg al vertrekt hun vlucht naar Panama. Maar ze gaan het bij hebben! Familie waar je op kan rekenen.
Of we hen kunnen begroeten van op het water is nog maar de vraag. In het andere geval mogen ze met al de bagage de ladder omhoog klimmen.
Over kinken durf ik nu helemaal niks meer te schrijven. Die dingen moeten we letterlijk écht niet in onze lijnen zaterdag en zondag.