Afspraak met de mensen van de kraan is : woensdag 15 u in het water. Maar ons onnozel klein stukje buis hebben we nog steeds niet. En ja, van dit stukje hangt het af of we kunnen motoren of niet. Net nu "kunnen motoren" belangrijker is dan ooit tevoren.

Tony loopt wel 20 keer heen en weer naar de winkel. Laat de druk op het personeel niet verslappen. Toch liggen we al een dik uur in het water en is het na sluitingstijd als de gerant verschijnt met het bewuste stuk dat blijkbaar speciaal voor ons uit Panama City is gebracht. In tien minuten heeft Tony alles in elkaar gezet en bolt de motor weer. De sundowner kunnen we genieten op een in het water schommelende boot.

Donderdagochtend, we zijn het zand van de haul out nog aan het afspuiten, verschijnen Karen en Jean-Marc op de steiger. Ons volgend bezoek installeert zich meteen in de achterkajuit. Sloten koffie vergezellen het gezellige bijbabbelen.

s' Namiddags arriveren de autobanden en de extra lange lijnen, die we verplicht zijn te hebben en die geen enkele zeiler effectief aan boord heeft.

Morgen doen we nog de laatste inkopen en komt onze vierde "lijnenman" toe. Dan zijn we echt bijna klaar.