Rond en onder water.
Nautilus ligt weer gezellig langs Jakker en Rewa, op de ankerplek bij Marina Taina (dichtbij Pape'ete)...samen met nog zo een 300 andere boten!
In alle vroegte hielpen we ze dinsdag met het buitenvaren uit de ondoenbaar smalle ligplaats in de haven. Een grote smile op hun gezicht. Roer werkt perfect, genua roller is hersteld.
Enkel Fien en Seppe kijken wat sip. Zij moesten afscheid nemen van de grote steiger, een echte boulevard en prachtige speelplek, waar ze met minstens 10 kinderen de godganse dag de boel op stelten zetten. Er bloeiden mooie vriendschappen...voor het leven?
Onder andere om hen te troosten, gaan we namiddag snorkelen en duiken. Minstens drie keer hebben we benzine opgebruikt, tevergeefs op zoek naar de locatie van een gecrasht vliegtuig (Cesna). Nu zijn we trots het hen te kunnen tonen. Mooie visjes in de buurt, ook. Seppe probeert steeds het duiken onder de knie te krijgen, maar kan niet diep, zijn oren klaren lukt nog niet. Blijven oefenen, Seppe.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
Ook de volgende dag duiken we, dit keer samen met David en Jan (Rewa), op een vliegtuig. Het Catalina watervliegtuig ligt er al lang, maar het wrak van de boot er vlakbij is écht oud. Het ziet eruit als de houten wrakken die men in de strips tekent. De romp echt kantwerk. En waw, de schroef zit er nog op.
Eigenlijk willen we nu weg van deze drukke ankerplek, Moorea, ons permanent uitzicht, lokt.
Het lijkt wel of we niks anders doen dan feesten. Vele happy hours, grotendeels traktaties van Nautilus, cocktail party op Rewa, spaghetti avond op Nautilus, "progressive diner" met medewerking van vijf boten. Het is wel een beetje genoeg voorlopig, zeker.
O, je weet niet wat een progressive diner is? Wij kenden die Amerikaanse toestand ook niet. Elk deel van de maaltijd gebeurt op een andere boot. Aperitief, voorgerecht, hoofdgerecht, dessert, je verhuist telkens allemaal met bijboot naar een volgende boot. Het werk en de afwas is mooi verdeeld. De verschillende nationaliteiten : Zweden, Belgen, Amerikanen, Nieuw-Zeelanders voegen er een extra leuke toets aan toe. En mijn tiramisu wordt zeer gewaardeerd.
Maar het is nu wel goed voor even. Na een laatste keer shoppen in de, naar Panamese normen, dure Carrefour en het taksvrij diesel tanken in de haven zijn we klaar om morgen te vertrekken. Nautilus, die al een leuk plekje op Moorea hebben ingepalmd, achterna.
Het roer van de Nautilus.
Er wordt wat afgewerkt door zeilers op plekken als Pape'ete. Ik ga het cliché niet nog een keer herhalen.
Je vindt er werkplaatsen en kan veel spullen bestellen.
Nautilus gaat hier eindelijk iets doen aan hun "flodderend" roer. Het bovenste lager is uitgesleten en hun roer "klongt" echt bij elke golf. Probeer dit maar eens een volle oceaan te aanhoren zonder door het dak te gaan. Probeer die beelden van een zinkende boot maar eens weg te duwen.
Tony blijft het zeggen : "Een oceaan oversteken is een ware slijtageslag voor boot en bemanning. Alles moet kapot. Om de 9 seconden van de ene zij op de andere balanceren, wie houdt dat vol."
Nautilus verkast dus naar Marina Taina. Tony, die deze klus al twee keer klaarde, wist hen ervan te overtuigen de boot niet uit het water te halen. Hans is tenslotte beroepsduiker. In het rustige water van de haven halen ze met drie man het roer boven water. In de auto van een vriend gaat het dan naar de werkplaats. Daar draait men twee nieuwe lagerbussen. Dezelfde drie man én Katrien zorgen ervoor dat het roer drie dagen later weer op zijn plek zit, met een perfect passend lager. Voor meer uitleg én foto's zie www.nautilusatsea.blogspot.com.
Terwijl de mannen het zware werk voor hun rekening nemen, doen de vrouwen, hoe cliché, de was. Op een boot is geen plaats voor dolle mina's.
Eindelijk is hier water a volonté. Alles, van kleren tot kussens en dekentjes, krijgt een beurt. Niet te veel ineens want mijn handen schreeuwen dan om genade.
Maar wat een wasplaats heb ik. Een glasheldere onvoorstelbaar lichtblauwe lagune beschermd door het rif waar de golven schuimend bulderen, af en toe iedereen opschrikkend met het geluid van een echt kanonschot. Daarachter het hoog oprijzende Moorea dat je nooit beu gezien wordt en dat ons elke dag weer lokt.
Je merkt het, zelfs als we hard werken, weten we onze exotische plek te appreciëren. Maar wat wilde ik graag dat de kinderen dit ook konden beleven. Stiekem ben ik een beetje jaloers op het gezinnetje op Nautilus.
.JPG)
.JPG)