Heidenen bekeren.
Het vriendelijk madammeke op het strand Ta'ahiamanu (die namen !) in Baie d'Opunohu waar we met onze Jak landen, loopt breed lachend op ons toe. Ze stopt ons een papiertje in de handen. "Op deze website vind je antwoorden op al je vragen !", belooft ze. Madamme is Getuige van Jehovah ! De omgekeerde wereld. In de 18 de eeuw kwamen Europese missionarissen de mensen hier tot het protestantisme bekeren. Nu proberen zij het met de Europese zeilers.

Wij beklimmen de steile helling naar de Jardin Botanique waar ze vanille kweken en tropisch fruit. Je kan er "confiture" kopen en heerlijke ijsjes eten met onvergetelijk uitzicht op de baai. De oude dame achter de toog wijst ons op de bultrug en haar kleintje die elke dag in de baai komen spelen. In het blauw, diep beneden, zien we de twee "spuiten".

 

 

 

 

 

 

 

 

We stoppen om te eten bij Chez Fifi. Een zeilend Frans koppel besloot hier vier jaar geleden te blijven. Opende het restaurantje. Gwendolyn vertelt ons dat hun boot in de marina Vaiare hier op Moorea ligt. Heel goed beschut en veel goedkoper dan Marina Taina op Tahiti. Iets voor ons? We gaan zeker informeren.

Huahine.
En de trein van zeilers langs de zwembroekenroute trekt verder. De stress om op tijd, lees in november, vóór het orkaanseizoen in Nieuw-Zeeland, of nog verder weg Australië, te geraken, laat zich voelen. Wij kennen die stress niet, maar zeilen mee om wat langer leuk gezelschap te hebben en omdat de Nautilusjes het zooo lief vragen.

Volgende eiland in de eindeloze rij : Huahine. Cook, ja, hij weer, zette als eerste Europeaan hier voet aan wal.

Na een nacht op zee (de afstand Moorea - Huahine, 85 mijl, is net iets te ver voor een dagtocht) komen we een beetje uitgewrongen bij de pas aan. Weinig slaap die eerste nacht, weet je wel. Druk onderweg. Zes schepen volgden dezelfde route als wij.

Drie pogingen hebben we nodig om een perfect ankerplekje te vinden. Kristalhelder water achter het rif in de lagune, piepklein stadje voor ons, majestueuze dichtbeboste bergen er vlak achter.

Iles Sous-le-Vent.
We zijn nog steeds in de Genootschapseilanden. Tahiti, Moorea en Tetiaroa ( eens eigendom van Marlon Brando) noemt men de Bovenwindse groep.  Aan de Benedenwindse eilanden (acht in het totaal) beginnen we nu.
In "leeftijd" zitten deze eilanden tussen de Markiezen en de Tuamotus in. Tussen vulkanisch eiland en atol. Grillig, groene pieken, maar ook al een rand van koraalriffen, die ruimte laten voor azuurblauwe lagunes tussen berg en rif. De meeste doorgangen door het rif zijn niet zo angstaanjagend als in de Tuamotu atollen.

Huahine verwelkomt ons met...regen. Voor het eerst sinds maanden kunnen we onze regenopvangbuizen weer bovenhalen. Regen beperkt het zicht tot een paar honderd meter. Zijn ze hier jaloers op al die herfstberichten uit Vlaanderen die ons bereiken via mail en internetkrant ?