Zaterdag 19 april 2014 :
Bestaat er zoiets als de big five van de Galapagos ? En welke dieren zijn dat dan, er zijn er zoveel.
Galapagos pinguïns, zeeleeuwen en schildpadden duiken geregeld op rond onze boot. We zien blauwvoet genten massa kamikaze aanvallen doen naar vis. Ook pelikanen doen dat, zij het niet zo in groep.
Als we aan land gaan, ruiken we de zeeleeuwen al van ver. We struikelen letterlijk over de zeeleguanen. Perfect gecamoufleerd zijn die beestjes.  Zwart-grijs als de lavablokken. De vuurrode Sally Lightfoot krabben kleuren prachtig bij al dat zwart.

Los Tuneles.
Maar we willen nog wat meer zien van Isla Isabela. Los Tuneles bijvoorbeeld. Dit is een enorm systeem van tunnels waar de lava ooit doorheen stroomde. Nu is het gebied ingenomen door de zee. Het is een enorme kraamkamer, maar ook volwassen dieren komen er graag rusten en schuilen.

Wij dus met een speedboot daarheen. Het is een flink eind. We houden even halt bij Roca Unión, onderweg. Bevolkt en witgescheten door blauwvoet Jan-van-Genten.

 

 

Spectaculair is onze entree naar de tunnels. Onze kapitein houdt de branding in de gaten, als die iets minder hoog is, vol gas vooruit tussen de riffen door naar kalmer water. Die durft!

Haaien.
Nu vinnen aan en snorkels en het water in. Kapitein gaat ons, we zijn slechts met vier aan boord, al snorkelend voor naar een holte waar de witpuntrifhaaien rusten. Als ze onze aanwezigheid voelen, worden ze onrustig, willen weg.

 

 

 

 

 

 

 


Daarna komen de schildpadden aan de beurt. Ze zijn met velen. Overal kan je ze ontmoeten.
Onder bogen en door smalle doorgangen heen komen we terug bij de boot.

Doolhof.
Verder gaat het dan naar een zo mogelijk nog prachtiger gebied. De boten wagen zich tussen erg krappe doolhof-doorgangen. Het ziet er zo uit.

 

 

 

 

 

 

 

Hier is het water glashelder, maar...mogen we niet zwemmen. Enkel wandelend mag je van bovenaf in het water kijken.
Tot slot zwemmen we nog vlakbij de pinguïns en toont kapitein ons een groot zeepaardje dat zich op amper 2 m diepte bevindt. Nog niet zo lang geleden werd dit ontdekt. Normaal leven die op 20 m diepte. Vind je dit vreemd? Op Galapagos kan alles...

 

 

 

 

 

 

 

 

Op weg naar huis zien we tientallen solitaire schildpadden zwemmend aan de oppervlakte. Maar meer indruk maken de enorme zwarte tapijten uitgespreid op het water...manta (=Spaans voor tapijt) roggen die vooral opvallen door de vleugeltippen die ze als een vin omhoogsteken. Ze filteren enorme hoeveelheden water en eten plankton en kleine garnaaltjes.
We hebben zin om in volle zee in het water te springen, maar dit staat niet op ons programma, hiervoor hebben we niet betaald !

 

Donderdag 17.04.2014 :
Honda.
Een paar keer trekken aan het starttouw en onze Honda begint lustig te ronken. Of wat had je gedacht?
Hij zingt wel een beetje. Maar dat kan geen kwaad, zegt specialist Tony. Dit geluidje herkennen we dan ook overal.
Inderdaad, Mieke, wat zou ik doen zonder mijn handige Ton..euh Harry, wij zouden nooit aan deze reis begonnen zijn !

Meteen maken we een uitstapje naar de wal met onze "nieuwe" bb-motor. De laatste dagen moesten we steeds roeien. Goeie oefening zal je zeggen. Maar gisteren was het echt te erg. Dat willen we niet nog een keer doen.  
Springtij dus erg hoog water. De golven en de stroming slaan dan over het rif. We konden er bijna niet tegenin, moesten dan ook nog een omweg maken en kwamen uitgeput en met trillende armspieren aan de "stink dinghysteiger" toe.

 

 

 

 

 

 

 

 

Onze baai, Jakker uiterst links vooraan.

 

  Wandelen naar de schildpaddenfarm.
Wat is een motortje toch verdomd handig. Zonder een centje pijn komen we vandaag aanmeren.
Onze armspieren hebben oefening genoeg gehad. Nu zijn onze beenspieren aan de beurt.
Voorbij het stadje loopt de weg tussen brakwaterpoelen met mooie grutto's, langs en over oude lavavelden, in de schaduw van mangrovebosjes naar de schildpaddenfarm.

 


Hier kweekt men verschillende soorten "galapagos=landschildpadden".
Men vindt ze in alle maten en gewichten. Heel kleine (nog onder beschermend gaas ) en heel grote, oude reuzen. Ze hebben allemaal hun eigen veldjes om rond te lopen.
En de eieren, waw, die kunnen tellen als paaseieren.

Kweekprogramma.
De schildpadden móeten hier wel gekweekt worden. Ze kunnen niet meer in de vrije natuur opgroeien. Honden, katten maar vooral ratten (allemaal dieren vreemd aan de Galapagos, meegekomen met schepen) vreten de kleintjes op zodra ze amper uit het ei en de aarde waar ze in lagen, gekropen zijn. Geiten, die het voedsel van de schildpadden aten, zijn verdreven van de eilanden. Men doet ook grote inspanningen de ratten uit te roeien. Een veel moeilijker klus.
De schildpaddenfarms hebben de "voorhistorische dieren" van de ondergang gered. Net voordat ze uitgeroeid waren o.a. mede door zeelieden en piraten die hen massaal mee aan boord namen. Dit "proviand" bleef, zonder eten en drinken, vaak op hun rug gebonden, immers tot een jaar goed.

Pas als ze vijf jaar zijn, kunnen schildpadden de ratten de baas. Dan worden ze uitgezet op de eilanden. De mensen die dat doen, zullen hun troeteldieren nooit echt oud zien worden. De schildpadden, die tot 150 jaar worden, overleven ons allemaal.

 

 

 

Dinsdag 14.04.2014 :
Kapotte Honda :
Zelfs op magisch Galapagos blijven dingen kapot gaan. Verdomme. Dit keer is onze Honda buitenboordmotor aan de beurt. Toegegeven, hij maakte al even een raar geluid. En na tien dagen op de zeereling, wil hij echt niet meer. Er lekt water aan de uitlaat.
Tony zal er eens naar "kijken". Pas op, als hij dat zegt. Binnen de kortste keren is ons voordek veranderd in een werkplaats. Hij haalt de motor volledig uit elkaar. Zelfs het staartstuk is los. Na vier jaar volgt er dus een volledige revisie...op een schommelend schip, waar alle stukjes die je neerlegt, gaan rollen en waar je jezelf steeds schrap moet zetten. Maar hij ontdekt het euvel. Er is een gat gecorrodeerd in het uitlaatstuk, dat van aluminium is. Zeewater en aluminium, dat zijn vijanden van elkaar. Wie wil er nu een boot in dat materiaal! Rewa ?!
Hoe dicht je zo een gat? Met epoxy! Twee keer boetseert Tony lagen epoxy in het gat om het zo op te vullen.
Na het drogen, begint hij vol geduld te vijlen. Want alles moet heel strak, glanzend en passend zijn. Ok, klaar.

 

 

 

 

 

 

 

 Honda werkplaats.

Nog een dag werk.
Maar het volgend probleem stelt zich. Ter vervanging van de dikke uitlaatdichting moet Tony iets improviseren om alles passend te krijgen. Een alu plaatje van 1 mm, "gerecupereerd" van onze oude radar wil hij knippen en schuren tot dichting. Helemaal niet makkelijk. Captains humeur daalt tot het vriespunt. Hij is al twee dagen aan het knutselen, weer komt er een dag extra werk bij. Zitten we daarom op de Galapagos om dagen aan die stomme motor te werken? Maar hij doet het toch maar weer! Een prachtige "joint" is het resultaat van al het boren, slijpen en schuren. Nog een halve dag om alles precies passend terug in elkaar te zetten. De dichtingpasta moet 24 u drogen. Morgen is het uur van de waarheid !!! Duimen maar.

 

 

 

 

 

 

 

              

              Dit plaatje gebruikte Tony                om de joint links boven te maken.

Rollenpatroon.
Je vraagt je toch niet af wat ik intussen doe? Het huishouden ! Wassen en plassen, soep koken, brood bakken. Ja, we zijn op de boot in een veel strikter rollenpratroon geraakt dan ooit aan land. Dat is nu eenmaal zo. Ik maak nog een beleefdheidsvlag of twee, ook vrouwenwerk, ik weet het. De Franse, die was helemaal aan flarden, en die van de Marquesas. Je weet, overal waar we komen, dienen we de landsvlag in het stuurboordwant te hijsen.

Communicatie is ook meestal mijn taak. Radioverbinding maken met jachten die al onderweg zijn naar de Markiezen maar ook met het thuisfront.

Maandag 14.04.2014 :
Zo zorgden we gisteren voor een memorabele dag in de geschiedenis van de NOL, radio-amateurs. We houden zoveel als mogelijk nog steeds radiocontact met België. Maar de laatste tijd zijn de verbindingen vaak slecht. Een ander radio moment, met een betere propagatie, drong zich op. Maandagmiddag, in België 23 u, zouden we dat proberen op 14.307 MHz (alt. 14.312 MHz).  Waw, ik hoor maar liefst 5 call signs aan de andere kant en wat zijn ze duidelijk. De radio vrienden zijn toch niet voor niks laat opgebleven. Leuk dat ze nog steeds geïnteresseerd zijn in ons. Al is een sked met Galapagos (HC8) natuurlijk ook iets speciaals. Dank je mannen voor dat apart moment.

 

 

Donderdag 10.04.2014 :
Op motor.
De ganse nacht heeft de motor geronkt. Weinig wind en een vervelend grote deining. Wat krijg je dan? Bij elke golf slaan de zeilen met een misselijkmakende klap heen en weer omdat de wind ze niet vol kan houden. Naar beneden ermee.

Als de zon opkomt zien we in de verte Isla Tortuga en een grote rots waar we tussendoor moeten. Dan is het nog een paar mijl, rond de riffen, vooraleer we kunnen afdraaien richting de natuurlijke baai van Puerto Villamil (Isla Isabela). We roepen de havenkapitein op en JC, dé belangrijkste man voor ons zeilers. De kranige zeventiger is agent en dé aanspreekpersoon voor elke vraag.
Het is 10 u als we het anker laten vallen. Galapagos, we zijn er. Wie had dit ooit durven dromen?

JC.
Rust krijgen we nog niet.
JC wil zo snel mogelijk onze boot- en persoonlijke papieren zodat hij aan de slag kan. Dus captain Tony met de watertaxi naar de boobytrap (zo noemen ze de steiger waar alle activiteit zich afspeelt).

 


Een paar uur later brengt JC het inspectieteam aan boord van Jakker.
De vriendelijke park ranger dame stelt een aantal vragen over onze brandblussers, de motor en filters, de batterijen, onze vuilwatertank (die we niet bezitten). Ze maakt overal foto's van en geeft ons uitleg over vuilnis sorteren, het milieu beschermen. De man van de capitania blijft in de kuip, vinkt een aantal dingen aan op zijn papier. Die van agricultuur wil eens in de koelkast kijken, gaat tot slot rond in de boot met een spuitbus insectendodend middel. Hij spuit zomaar dat vettige goedje veel te dicht bij de houten kastdeurtjes, zal ik later merken.
Nu boot potdicht voor een half uurtje. Klaar. We mogen tot 29 april blijven.
Kostprijs : 670 $. Magisch Galapagos, niet bepaald goedkoop.

Vrijdag 11.04.2014 :
Na een onrustige nacht in de achterkajuit (nu weten we wat onze gasten te verduren krijgen als er golven op de kont staan 's nachts) gaan we vroeg op pad naar de Capitania.

Zeeleeuwen:

Onze Jak kwijtraken bij het dinghy dok lukt aardig. Maar dan moeten we spitsroeden lopen tussen een tiental zeeleeuwen die in de schaduw van het afdak hun plekje hebben ingericht. Het is nog vroeg, maar ze zijn goed wakker en vooral één groot exemplaar, veel te wakker naar mijn smaak. Tony is er al lang voorbij, maar naar mij doet hij een uitval, laat zijn tanden zien. Ik weet het, ik weet het. Ze voelen dat ik bang ben...maar hoe doe je alsof je niet bang bent. Die stomme beesten kan je niet bedotten.

 

Zeeleeuwen zien er onschuldig uit.....als ze slapen.


Tony leidt hem wat af en dan kan ik toch eindelijk voet aan wal zetten. Vuurrode krabben kruipen over de weg en daar liggen ook drie zeeleguanen te zonnen.
Dieren zijn hier niet bang van mensen.


Welkom op Galapagos.
Een kwartiertje stappen en we zijn in het stadje Puerto Villamil. We nemen overal een kijkje. Winkeltjes, restaurantjes en hotelletjes. Zijn hier ook nog gewone huisjes ?
We stappen een duikcentrum binnen. Morgen varen we naar Isla Tortuga op zoek naar hamerhaaien.

Zaterdag 12.04.2014 :


Duiken.

Nadat eerst nog even aan de motor moet gesleuteld, bereiken we, na een half uur varen Isla Tortuga. De acht duikers hebben zich onderweg al aangekleed, de duikflessen zijn klaar.

 

Inladen                                                                     Jakker op achtergrond

 

Op weg


Na een korte uitleg gaan we twee per twee op de rand van de boot zitten en hup achterover het water in.
Onze eerste ervaring met dit soort duiken van een boot. Waw, de golven zijn hoog. We zwemmen eerst een eindje richting eiland. Duiken dan naar beneden. Het semi-droogpak dat ik draag is ook even wennen. Je kan niet zo makkelijk afdalen. Ik heb wat te weinig lood. Maar tenslotte lukt het wel.
Het zicht is 10 m. Niet slecht, maar wij zijn beter gewoon. Verwend, zeker.
Tijdens de eerste duik ziet onze duikleider één hamerhaai. Hij weet nu waar ze zitten , zegt hij.

Hamerhaaien.
En inderdaad bij de tweede duik spotten we er een zestal. Vreemde beesten, onder een bepaalde hoek zie je helemaal niet dat ze een hamerkop hebben, lijken ze gewone haaien. Ze zijn behoorlijk groot. Ze laten zich even bewonderen, verdwijnen dan. We merken ook een groepje witpuntrifhaaien op, een schildpad, een manta rog, barracuda's. Enkel Tony en ik zien een schorpioenvis. Bijna niet te onderscheiden van de rotsige bodem waar hij op zit. Maar pas op als je hem aanraakt. Giftig.

Ook deze duik is zo weer voorbij. Moeizaam klimmen we weer aan boord. De golven maken het bepaald niet makkelijk. En één keer boven water, word je lichaam loodzwaar.

Moe maar tevreden keren we terug naar de haven, waar de duikboot ons mooi bij Jakker afzet.
We hebben nog maar drie soorten haaien gezien in onze duikcarrière. Dat daar de hamerhaai bij hoort, is echt wel uitzonderlijk.

Rust zoeken aan boord van Jakker

Isla Malpelo

 

Pierke in actie

 

Bezoek van vissers op volle zee

Bezoek van vissers

Isla Tortuga, nu zijn we er bijna.

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com