Squall ! Ken je dit begrip nog? Tropische bui die zich ontzettend snel ontwikkelt. Er zit meestal harde wind onder, maar vooral veel regen. 
Zo een reeks van squalls kwam gisteravond ons rustige zeilen verstoren. 
Het is aan het eind van mijn eerste 3 uurs slaapje dat Tony mij wakker schudt.
Aan stuurboord tekent een pikzwarte, langgerekte wolk zich af tegen de maanloze nachthemel. 
Voor squalls kan je maar beter respect hebben. Vooral 's nachts. Je weet nooit hoeveel wind hen vergezelt. We halen de zeilen naar beneden en starten de motor. Op motor kan je beter reageren op windschiftingen en plotse vlagen. 

Nu mag onze nieuwe radar zijn nut bewijzen. Het vele water in de squall-wolk geeft een erg goeie reflectie. We zien het pad van de buien, we zien ze ontstaan als een speldeprikje en groeien als een bloemkool. Kunnen op deze wijze er mooi tussendoor sturen. 
Vier uur lang ben ik daarmee bezig. Een flinke regenbui is toch nog ons deel. Maar dan lost de laatste bui op in het niets, precies zoals ze gekomen was. 
De tijd van mijn wacht is voorbij gevlogen. Geen verveling dit keer. 

Ik kan alweer terug in de zeekooi, die Tony voor me heeft warmgehouden. 
Voor hem is er minder goed nieuws. De wind is gedraaid. 
Wind en stroom staan nu tegen. Hoe snel we ook zeilen door het water, onze voortgang richting Galapagos is amper 1 mijl per uur (dat is nog geen 2 km per uur) omdat we niet recht naar ons doel kunnen sturen. Bovendien ligt de boot op één oor...moeilijk eten maken. Daarom willen we straks even gaan bijliggen.  

We maakten het al zo vaak mee : de wind  blaast uit de richting waar we heen willen. 
Maar Pierke kan dat  niks schelen, die werkt lustig verder, dag en nacht. Blijft onversaagd sturen zonder klagen.


Ik snap het niet. Is dit dezelfde zee? Dit lichtgolvende, blauwe laken waar we nu overheen drijven heeft toch niks te maken met het furieuze, sissende en bruisende monster dat ons gisteren van links naar rechts gooide in een poging zijn hoge golftanden in onze romp te zetten.

Maar, we kunnen die rust na de derde nacht wel gebruiken. Al is de prijs voor die rust minder snelheid! Liepen we tijdens de harde wind tot 7 knopen per uur, is dat nu afgenomen tot 2 à 3 knopen.
De motor heeft zelfs al 7 uur gewerkt, toen we helemaal niet meer vooruitgingen. Een jerrycan van 20 liter is er dus al doorgejaagd. En dat terwijl we niet zeker weten of we diesel kunnen inkopen op de Galapagos. Zorgen voor later.

Vanmorgen vroeg zagen we Isla Malpelo vlakbij. Een eilandje van Columbia dat midden in de oceaan "in de weg " ligt. Immers, telkens wil Pierke net daarheen sturen.
Je kent Pierke nog, niet? Onze windvaanstuurinrichting. Na een jaar aan dek geparkeerd te zijn geweest, mag hij nu weer werken. Hij is het nog niet verleerd.

We hebben na drie dagen ons ritme weer te pakken. Slapen van zodra we ons hoofd neerleggen. Kunnen beter eten.
En ik heb vandaag, nog een voordeel van een rustige zee, stoofvlees in de snelkookpan gemaakt. Dat heb ik zelfs thuis nooit gedaan.  Maar daar was dan ook energie zat om op de gewone wijze eten te koken.

Je gelooft het wellicht niet, maar het KAV kookboek van mijn mama heeft me uitgelegd hoe het moest. Ik heb dat altijd bewaard, zo denk ik nog geregeld aan haar, zij die meer dan 40 jaar geleden overleed.

Rustig babbelend over onze beide mama's gaan we de nacht in.

 

Het droeve nieuws bereikt ons nog net met de laatste gsm golven die van de antennemast in San Miguel op Isla del Rey (Las Perlas) richting zee stralen.
Vannacht is de mama van Tony overleden. Ze was de laatste maanden erg vermagerd, had alle zin om te leven verloren. Maar dit kwam toch totaal onverwacht.

Wat nu? De eerste reactie is natuurlijk : we vliegen naar huis. We overleggen, denken na, denken nog meer na. Terugkeren is geen optie. We zijn over ons point van no return. Niet alleen is terugvaren heel erg zwaar bij dit weer, dan krijgen we de clash met de autoriteiten, de zorg waar onze boot laten, de bederfbare voorraden aan boord... ik weet het, erg triviale en wereldse zorgen, maar toch heel reėl.
We varen door.

We zullen zaterdag in gedachten bij mama, broers, zus, kinderen zijn. Zij respecteren onze beslissing.

Onze mijmeringen over het leven van mama en het ophalen van herinneringen worden bruusk onderbroken als het steeds harder gaat waaien. Met een rif in de genua lopen we nog 7 knopen over de grond. De zee kolkt van de sterke stromingen die hier staan. Nochtans zijn we nog 25 mijl van Punta Mala, een beruchte kaap, vandaan.
We proberen wat te slapen, maar die eerste nacht lukt dat nooit en nu, rouwend om mama, al helemaal niet.
Onze Jakker is een bokkend paard, dat om de paar minuten een mokerslag tegen haar flank moet incasseren.
Zal dit zo een week blijven duren?

 

Ter herinnering nog even een foto van mama in betere tijden, een aantal jaren geleden met haar 80ste verjaardag.

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com