Het droeve nieuws bereikt ons nog net met de laatste gsm golven die van de antennemast in San Miguel op Isla del Rey (Las Perlas) richting zee stralen.
Vannacht is de mama van Tony overleden. Ze was de laatste maanden erg vermagerd, had alle zin om te leven verloren. Maar dit kwam toch totaal onverwacht.

Wat nu? De eerste reactie is natuurlijk : we vliegen naar huis. We overleggen, denken na, denken nog meer na. Terugkeren is geen optie. We zijn over ons point van no return. Niet alleen is terugvaren heel erg zwaar bij dit weer, dan krijgen we de clash met de autoriteiten, de zorg waar onze boot laten, de bederfbare voorraden aan boord... ik weet het, erg triviale en wereldse zorgen, maar toch heel reėl.
We varen door.

We zullen zaterdag in gedachten bij mama, broers, zus, kinderen zijn. Zij respecteren onze beslissing.

Onze mijmeringen over het leven van mama en het ophalen van herinneringen worden bruusk onderbroken als het steeds harder gaat waaien. Met een rif in de genua lopen we nog 7 knopen over de grond. De zee kolkt van de sterke stromingen die hier staan. Nochtans zijn we nog 25 mijl van Punta Mala, een beruchte kaap, vandaan.
We proberen wat te slapen, maar die eerste nacht lukt dat nooit en nu, rouwend om mama, al helemaal niet.
Onze Jakker is een bokkend paard, dat om de paar minuten een mokerslag tegen haar flank moet incasseren.
Zal dit zo een week blijven duren?

 

Ter herinnering nog even een foto van mama in betere tijden, een aantal jaren geleden met haar 80ste verjaardag.

 

 

JSN Mini template designed by JoomlaShine.com