JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 16 December 2013

Als er één eigenschap is, die je als wereldzeiler moet bezitten...of kweken indien niet voorradig in je aangeboren pakketje. Niks heroïsch, hoor, gewoon : geduld kunnen oefenen!
En dan bedoel ik niet het soort geduld dat je hier moet hebben in winkels, restaurants, banken en dies meer. Nee, het gaat hem vooral over het geduldig wachten op het geschikte weer om ergens heen te zeilen, naar de San Blas eilanden in ons geval bijvoorbeeld.  Een zeiler in de Carieb, die wil vertrekken, kan dat bijna nooit zomaar. Zeker niet in oostelijke richting. Hup, zeilen hijsen en weg, dat is er niet bij.

Je begint ruim vóór de vertrekdatum het weer nog nauwkeuriger te volgen. Geheel volgens de ongeschreven zeilerswet zal je zien, net nu volgt er een totale "no go" periode. Hoge golven, veel wind tegen. Chris Parker (de Armand Pien van de Carieb zeilers), die elke dag op de SSB radio het weerbeeld voor het ganse gebied schetst, ziet pas binnen anderhalve week een vermindering van de hoge golven. Je schuift je vertrek dus niet met dagen maar met weken tegelijk voor je uit. Maar je mag niet achterover leunen. Steeds moet je alert blijven. De frustratie stijgt ten top en dan is het eindelijk zo ver. Je kan gaan!
Een engelengeduld heb je echt nodig en indien niet een sterk hart en nagels die lang genoeg zijn..zodat je er geruime tijd op kan bijten.

Details

Created: 14 December 2013

Eerst even dit : je merkte het vast al op. Reeds geruime tijd kon je geen reactie meer plaatsen op de website. Onze webmaster heeft zich over het probleem gebogen en loste het uiteindelijk op.  

Donderdag 12 december
In zijn toch al zware tassen sleurde David (Rewa) onze splinternieuwe Raymarine chartplotter mee op het vliegtuig van San Francisco naar Bocas. Hij heeft zichzelf dus wel een dinertje bij ons verdiend. Voor het eerst sinds lang moet dit binnen gebeuren, het regent immers pijpenstelen. Alle ramen en luiken moeten dicht maar er kan frisse lucht binnen via onze ingang. Niet enkel frisse lucht, zo zou snel genoeg blijken.
Zomaar ineens, uit het niets, fladdert er een "wezentje" aan een rotvaart rond onze hoofden, zoeft richting onze slaapplaats, steeds heen en terug zonder ergens tegenaan te vliegen, op zoek naar...de uitgang? We hebben vlug door, er suist een vleermuis binnen rond ! Instinctief trekt ieder van ons zijn hoofd in. Lachwekkend. Wil dit diertje schuilen voor de regen, komt ze(hij) op de geur van eten af?
Plots is ze buiten. Om na een paar minuten opnieuw te verschijnen. Zelfde scenario.
Ik probeer haar buiten te lokken met het licht in de kuip. Dit lukt zowaar. Al hoor ik later dat hun soort eerder op zoek gaat naar donkere plekjes dan dat ze door licht zouden worden aangetrokken. Zelfs nadat de regen gestopt is en we buiten zitten, komt ze nog een paar keer op bezoek. Maar ze kan niet meer naar binnen nu. Het muggengaas dat ik hing, houdt niet enkel muggen buiten.

Details

Created: 05 December 2013

Tussen al dat klussen door, vergeet daarbij ook ons onderwaterschip dat geschraapt moet worden niet, vinden we toch nog tijd om met Hans en Linda te gaan fietsen.
Gewoon kwestie van iets leuks doen. Iets leuks, jawadde.
Het relaxte fietstochtje, dwars over ons eiland (Isla Colón  waarvan Bocas de hoofdstad is) naar Boca del Drago, ontaardt al vrij snel in een gevecht tegen de venijnige hellingen. Onze kuiten herinneren zich dat nog van vorige keer. De zware huurfietsen zonder versnellingen dwingen ons een paar keer om af te stappen. Zelfs "die-hards" Linda en Hans wordt het af en toe te steil.

Maar wat inspanning doet een mens goed en anderhalf uur later genieten we van een "red snapper" visje en een ijskoude Balboa. Kletsnat bezweet zijn we maar super tevreden.
Stipt om vijf uur leveren we de fietsen terug in. Op eigen wielen keerden we weer, geen taxi nodig gehad. En mijn heup is enkel wat extra vermoeid.

Op het pleintje in de stad heerst een, naar ons gevoel, wat geforceerde kerstsfeer. Wat te denken van een plastic kerstboom overschaduwd door echte, hoge palmen.
Naast de kerststal spelen Peruanen, of zijn het Bolivianen,  "El Condor pasa". Ik bevind me plotsklaps op de Grote Markt in Hasselt. De wereld : een dorp!

Details

Created: 02 December 2013

Alles verslijt en gaat stuk aan boord
...zoals bij jou thuis zeker. Enkel gaat het hier, zo lijkt het toch, veel harder. Als je dan ook nog met z'n twee op pad bent, zoals Baros en Jakker, man, dan ben je soms bang om 's morgens een praatje te gaan slaan. Wat zou er nu weer kapot zijn? Elke dag is het weer wat anders en geen boot blijft gespaard.  

Nu heb ik een man met twee rechterhanden, die daarbij ook nog eens erg inventief is. Van toilet tot schroef van de buitenboordmotor,  van naaimachine tot gasfornuis, alles wordt gerepareerd. Als je maar lang genoeg zoekt en rondvraagt bij al de "ferreterias" in town  (in handen van Chinezen zoals trouwens alle supermarkten in heel Panama)  halen ze dat felbegeerde schroefje of die bepaalde motorolie ergens uit de stoffige chaos vandaan.

Verweg Bocas.
Een echte "marine" winkel is er echter niet in Bocas del Toro. ls er iets mis met je kaartplotter, radar, watermaker, dan ben je (té) ver van huis. Tja, moderne zeilers met al hun elektronische snufjes.
Oplossing : je laat broodnodige bootspullen door bezoek van thuis meebrengen , of je bestelt ze (batterijen, nieuwe verrekijker, nieuwe spinnakerval, waterpomp Volvo Penta.....) in Amerika en wacht tot ze de lange weg naar Bocas hebben afgelegd. Met het schip Miami - Panama en verder met vrachtwagen en ferry of vliegtuig.
Onze laatste bestelling moet na dit weekend aankomen en dan kunnen we beginnen uitkijken naar een "weervenster" om terug naar het Oosten zeilen, naar San Blas, naar kinderen en kleinkinderen.

David - Sinterklaas.
Maar, dit is even buiten de kaartplotter gerekend. Die besluit juist nu de geest te geven. In een vorig zeilleven navigeerden we met papieren kaarten en op gegist bestek. Nu doen we alles met elektronische kaarten en een GPS zoals in de auto. We hebben wel back up en kunnen via een navigatie programma op de laptop navigeren. Nog beter zelfs werkt de betreffende app op onze nieuwe tablet maar onder ruige omstandigheden moeten die apparaten onderdeks.
Dus neemt zeilvriend David (Rewa), die voor Thanksgivings naar San Francisco vliegt, onze plotter mee onder de arm. Na heel wat heen en weer mailen kopen we een nieuw toestel, het oude is niet meer te herstellen. Als een echte sinterklaas, brengt David ons nieuwste speeltje zaterdag mee. Spannend!

Nukken van radar.
Heb je genoeg gehoord?  Er is nog, hoor.  Ook de radar, je weet wel, het toestel dat golven uitzendt en na terugkaatsing daarvan boten en zelfs zware buien kan laten "zien", doet ambetant. Soms doet hij het, soms niet. Dat "herstelproject" loopt nog steeds.
Op een rustige ochtend om 6 u hangt Tony al in de mast. De kap van de unit eraf.  Contacten nakijken, inspuiten met contactspray, met kabels bewegen en testen maar. Mijn taak : het toestel binnen aanzetten, 90 seconden laten opwarmen, checken of het werkt. Maar eerst Tony tot onder de radar laten zakken, de stralen die hij uitzendt zijn niet goed voor een mens. Als een jojo gaat Tony een paar keer een stukje omhoog, stukje omlaag. Probeert vanalles uit. Zou het nu in orde zijn?
Nee, seg, de volgende dag doet radar toch weer ambetant ...de zoektocht naar het euvel gaat verder, want je kent captain Tony nog niet, zijn persoonlijke vete met radar zal hij winnen!