Fiets.

Details

"Stechelen" doen we wel meer! Natuurlijk, wat had je gedacht? Een "belegen" koppel wonend op een kleine boot, 24 u op 24 tezamen. Aanleidingen zat!
 
 "Fiets huren, ja of nee", daar stechelen we vandaag over. We willen allebei graag Isla Colón verkennen. Per fiets zou ideaal zijn. Tony, bezorgd als altijd, vreest dat mijn heup onderweg voor problemen zal zorgen. Ik ben vrij zeker dat dat wel zal meevallen, wil geen betutteling.

Maar we raken eruit en zaterdagmorgen zijn we de eersten om bij Olas Tours een fiets voor een dag te huren.

We peddelen op ons gemakske door Bocas Town. Makkelijk op de asfaltweg. Even wennen aan een fiets zonder versnellingen, vervelend dat achteruit trappen om te stoppen.  
Helemaal rond de grote baai fietsend komen we uiteindelijk bij het zandpad dat leidt naar Playa Bluff. Prachtig strand, staat in alle boekskes.


Maar wij zijn er nog niet. Berg op, berg af, door het water van een riviertje, over modderige stukken, door mul zand...en dat allemaal met een fiets zonder versnellingen. Rechtop staand op de pedalen proberen we de hellingen te beklimmen. Dat bijt in je kuiten. Het lukt niet altijd om zo boven te raken.

Het water loopt in beekjes van ons af als we, de eersten, bij het strand en de strandtentjes toekomen. De golven en het grote strand zijn indrukwekkend, zo ook de "tractor"sporen van de schildpadden.

Op de terugweg rusten we uit in de surfers lounge. Overal ter wereld heb je diezelfde hippe, houten optrekjes. Zelfs op de Brouwersdam in Zeeland. Maar bij Natural High moet de tropische warmte, meestal, vooral van de mensen komen.

We passeren een laatste merkwaardige plek : het vliegveld van Bocas. De ene helft : airstrip, de andere helft : baseball veld!? En het is een drukte van belang deze zaterdagnamiddag. Spelertjes en supporters bevolken het terrein. Vlakbij moeten vliegtuigen landen en opstijgen.

En nu maar vlug van dat ding af. Drie jaar niet meer gefietst. Mijn billen zijn geen zadel meer gewoon. Ik zal de volgende dagen heel voorzichtig gaan neerzitten en dat heeft nu eens niks met mijn heup te maken.

 

 

Foto's Bocas del Toro, deel 1.

Details

 

Een eerste mapje met foto's van Bocas del Toro vind je hier.

 

 

Je eiland in de zon.

Details

Rick en Sherry koesterden een droom. Ooit wilden ze wonen op hun eigen eiland in de zon. En op een dag werd die droom werkelijkheid. Isla Paloma, in Bocas del Toro, is nu hun thuis.
Precies daar liggen wij op anker, samen met Cool Change en Rewa.
Drie cruisers voor hun deur. Dit is een echte marina! De geboorte van de Isla Paloma "Yacht Club" is een feit.  Reden voor een feestje? Echt wel.

 

 

Na een uitgebreide duik in het kristalheldere, badkuip-warme water gaan de mannen lobsters uitzoeken in het lokale winkeltje. We weten wel, het lagosta-seizoen is nog net niet opnieuw begonnen. We moeten de kleine langoesten nog de kans geven te groeien. Maanden geleden dat we er nog aten.
Leg dat allemaal maar eens uit aan de kleine visser die enkel van de lagosta leeft. Ook tijdens de maanden buiten het lobsterseizoen moeten zijn kinderen naar school !

 

Bij de tienda vist een zesjarig jongetje de lekkere beestjes handig uit de grote bewaarbak. Vrouwen zitten een eindje verder onder de palapa in een hangmat. Je waant je in de Amazone, overal water en talloze schitterend groene eilandjes

Een aantal expats - buren uit de goed weggestopte huizen rondom- worden opgetrommeld. We kennen ze ook van de zondagen bij Rana Azul.
Iedereen brengt drank en een hoofdschotel of dessert mee en het typisch Amerikaans  "pot luck" feestje kan beginnen.  

We blijven hier een paar dagen. 's Avonds spelen we kaart. Ja, wij!... met de Amerikanen...niet makkelijk. We slagen er zelfs alle twee in ergens in het midden te eindigen.

Na een zoveelste zondvloed-voormiddag, we verschansen ons binnen met een paar documentaires van de BBC, het geluid heel hard om iets te verstaan boven het gigantische gekletter van de regen aan dek, trekken we weer verder.

Ons leven, helemaal niet slecht.

 

Pura vida in Costa Rica.

Details

Watertaxi.
Aan een rotvaart razen we over het water. Dit is duidelijk iets helemaal anders dan een tochtje met Jak. In een kwartier zijn we met Taxi 25 in Almirante, vasteland Panama. Voor 4 dollar, alsjeblief. Eerste etappe van onze uitstap naar Costa Rica, klaar.
Nu nog twee bussen pakken, eentje van Amirante naar Changuinola en vervolgens naar Guabito - Sixaola. La frontera! Ons doel.
Na zes maanden moeten we Panama verlaten...en terug binnenkomen, voor een nieuwe stempel die dan weer zes maanden geldig is.

Brug.
De grens, de Rio Sixaola ( "de Maas" van Panama-Costa Rica), moeten we, via een oeroude, verroeste, ijzeren brug, te voet oversteken. Moeilijk lopen over die houten planken, je ziet de rivier beneden blinken. Toeristen, achter ons, vallen haast flauw van de inspanning om die koffers op wieltjes bij deze hitte over de brug te zeulen.
Formulier invullen, stempel van entrada in Costa Rica. Alles gaat vlotjes. Nu kan je hier een drietal uur wachten alvorens terug te keren, maar wij knopen aan deze noodgedwongen trip liever een vakantietje vast. We hoorden van Puerto Viejo, een leuk surfers stadje in Costa Rica. Wij dus daarheen. Jakker ligt veilig in Bocas Marina.

 

Chiquita.
Weer een bus, een Costa Ricaanse dit keer. Het landschap blijft hetzelfde. Bananen, bananen...correctie, "chiquita" bananen !! Kilometers en kilometers van de grote, groene bladeren aan weerszijden van onze weg. Het begint in Panama, gaat gewoon verder in Costa Rica.
Een zee van groen, het gele goud ingepakt in blauwe plastic zakken. Plastic : milieuvervuiling denken wij. Noodzakelijk om de insecten weg te houden en de bananen snel te doen rijpen (een mini-serre), denken de boeren hier.

Pura Vida.
Anderhalf uur later stappen we uit in Puerto Viejo. Het stadje is half ingedommeld tijdens dit laag seizoen maar nog steeds de moeite waard. De salsa brava, de surfgolf, die PV beroemd maakte, houdt zich kalm. Spijtig. Maar slecht surfweer is goed snorkelweer, zo zegt men.  

We wandelen ons, als steeds, in het zweet, langs de waterkant naar de mooie stranden. Proberen restaurantjes en bars uit. Slapen in een echt bed. Willen na één dag... al terug naar onze Jakker. Kippen en blaffende honden houden ons uit onze slaap en  we vragen ons af of onze bovenbuur een gekooide ijsbeer is. Op de houten vloer (ons plafond) horen we hem heen en weer stappen, heel vroeg 's morgens al.
Het meest door ons gesmaakt  : de fantastische douchecel !!!!!

Twee dagen "Pura Vida" (dé leuze hier) later, keren we terug naar onze thuis !!!! Zelfde route, omgekeerde richting. De in-stempel voor Panama krijgen we pas als we, met onze zarpe (vaar toelating), kunnen aantonen dat we op een boot verblijven. Andere toeristen moeten een ticket naar huis kunnen voorleggen.

Opdracht volbracht. Van politie controle hebben we niks meer te vrezen.