Kaaiman.
Twee mijl van Zapatilla heb je de zuidoost kust van Isla Bastimentos, met het Indianen dorp, Quebrada Sal (Salt Creek).
We zijn nog maar net op weg daarheen, als ik, in het moeraswater langs ons pad, een beweging zie. Een kaaiman, een drietal meter lang, verstopt zich snel achter een dode boom en wil zich niet meer laten zien. Een scheefgezakt bordje vertelt ons dat "Survivor Panama" hier werd opgenomen. Jaren geleden da's duidelijk.

Ngöbe Buglé indianen.
We lopen verder over het plankenpad door het moeras en bereiken zonder verdere verrassingen het dorp. De Ngöbe Buglé (één van de zeven indianenstammen in Panama) hebben een huisje ingericht om toeristen op te vangen. Bieden een aantal begeleide wandelingen aan. Ismaël zal ons meenemen langs het Kaaimanpad. Op het eerste stuk gemaakt van kopra, loop je als op kasseien. Maar het is wel vrij droog.
Eerste opdracht : inspuiten tegen de muggen. Ook Ismaël leent onze "Off" muggenspray. Dat belooft, als zelfs een indianen kind zich insmeert. Telkens we halt houden om iets van nabij te bekijken, vallen de muggen ons toch nog aan. Uiteindelijk kom ik met vijf muggenbeten thuis.


Beestjes.
In mooi Engels, hier in het schooltje geleerd, geeft Ismaël uitleg over het bos waarin hij opgroeide. Vertelt over de planten, de bladsnijdermieren ( die niet de meegesleepte blaadjes eten, ze wel kauwen zodat ze fermenteren en ze zich met de schimmels kunnen voeden), de vreemdsoortige vogelsoort die een plekje van 50 cm² helemaal vrijmaakt van bladeren en takjes en daarbij een vreemd klikkend geluid maakt.
Hij vindt zelfs de erg goed weggestopte witgezicht aapjes middenin een boom.
Een rood "opspringend" bloemblaadje blijkt de beroemde "Red Frog" kikker te zijn die enkel op dit eiland leeft. Zo klein, giftig door het eten van giftige insecten. Niet dodelijk, gelukkig.

Een aantal luiaards, waaronder een moeder met baby en een prachtige uil hoog in een boomtop, vervolledigen het beloofde lijstje. Enkel de kaaimannen zijn niet uit hun poel te lokken.

Als we afscheid nemen van het dorp zijn we plots omringd door een tiental kinderen in uniform, op blote voeten en met een schoteltje rijst en bonen. De school is uit. Ze torsen de typische roeispanen, bijna even groot als zijzelf. Moeten met de kleine uitgeholde boomstam-cayuco's terug naar hun huisje aan het water. Einde van deze schooldag.

 

Een dagje regen zorgt voor wat extra tijd, dus er staan nog wat  foto's op de website over de uitstap naar Panama City.

 

 

Duiken.

We kwamen hier om te duiken, duiken zullen we dus.
Ok, het is niet erg diep. We zien ook niks wat we al niet tientallen keren zagen. Of toch? Spaanse Grommers, ik denk niet dat ik die al zag. Het blijft dus leuk. David (Rewa) is mee. Als solo-duiker (tevens solo-zeiler) krijg je niet zo vaak de kans om je hobby uit te oefenen. We schrikken een verpleegsterhaai op en een grote barracuda volgt ons op een afstandje. Zo kennen we deze eenzame jager.

Betalen.

Cayo Zapatilla, daar zijn we namelijk, heeft het helderste water van Bocas del Toro, zegt men. Vissers signaleerden hier gisteren walvishaaien. Die vinden we niet, natuurlijk.
De parkranger vind óns wel. 10 balboa (gelijk aan 10 $) per persoon moeten we betalen om hier te mogen zijn. In mijn beste Spaans vraag ik of we voor dat geld een paar dagen mogen blijven en of hij dat wil opschrijven, het gerucht gaat immers dat dit een dagelijkse bijdrage zou zijn. "Kalm, kalm", is zijn antwoord, "van mij mag dat. En een briefje hoeft niet, ik ken jullie en ik ben toch de enige die het geld ophaalt".

Kampvuur.

Het prachtige strand vraagt gewoon om een picknick bij een kampvuur. David en wij dus met eten en drank naar de kant. Een zweterig klusje dat wrakhout bij elkaar slepen. Het is net klaar als Ramiro aankomt. Hij bewaakt de schildpadeieren die bijna elke nacht gelegd worden, van mei tot november. Markeert de nesten en ziet erop toe dat de schaarse toeristen uit de buurt blijven. Hij doet mee met ons walking diner. Vuur maken mag echter niet als het donker is. Kan de schildpadden storen. Ook wij moeten weg na zonsondergang. Jammer. Genieten we wel verder op Jakkers voordek!

 

 

 


Dikke pech...mijn yoghurtfabriekske is abrupt stilgevallen. Vanmorgen zag het brouwsel er uit als mislukte platte kaas. En ik was zo trots dat ik nog steeds van dat ene potje uit Colombia, in december gekocht, yoghurt maakte. Gisteren nog telde ik : 5 maanden gaat dit al door! Had ik niet moeten doen, weet ik.

Och ja, het kon niet eeuwig blijven duren. Ik denk dat ze in Bocas Town natuuryoghurt verkopen in de Gourmet Store. In die winkel vind je nog zoveel meer : Zwitserse chocola (nee, geen Belgische), Italiaanse pasta, Parma ham, Frans brood, Moutarde de Dijon enz, enz...de prijzen zijn jammer genoeg ook erg exotisch.

Het werd toch eens tijd om aan een nieuwe "yoghurtketen" te beginnen. Ik gebruik telkens twee eetlepels yoghurt, roer die onder een halve liter lauwe melk, waar ik eventueel wat (zoete) geconcentreerde melk aan toevoeg, en giet dat in een thermos. Die laat ik tot 's avonds staan vóór ze in de koelkast te zetten. Klaar


Alsof een flink uit de kluiten gewassen snorkelduiker krachtig uitblaast om, na een duik, het water uit zijn snorkel te krijgen, zo klinkt het uitademen van een dolfijn. Phhwwoe!
Overal in de archipel van Bocas del Toro zijn ze dagelijks aanwezig, niet enkel in Dolphin Bay (what's in a name), waar de meeste bootjes met toeristen heenvaren.

Soms merken we ze op doordat ze uit het water springen. Meestal "roepen" ze ons met die speciale "phwwoe" van hen. Dat is vaak 's avonds als we zitten te lezen buiten of een aflevering van 24 kijken.
Maar dag of nacht, onze fascinatie voor de beestjes blijft. We proberen ze zelfs in het donker te spotten en naar ons toe te roepen. Een foto maken lukt niet. Waar zullen ze de volgende keer boven water komen? Onvoorspelbaar.

Het succes van dolfinaria, we snappen dat wel