Duiken.
We kwamen hier om te duiken, duiken zullen we dus.
Ok, het is niet erg diep. We zien ook niks wat we al niet tientallen keren zagen. Of toch? Spaanse Grommers, ik denk niet dat ik die al zag. Het blijft dus leuk. David (Rewa) is mee. Als solo-duiker (tevens solo-zeiler) krijg je niet zo vaak de kans om je hobby uit te oefenen. We schrikken een verpleegsterhaai op en een grote barracuda volgt ons op een afstandje. Zo kennen we deze eenzame jager.
Betalen.
Cayo Zapatilla, daar zijn we namelijk, heeft het helderste water van Bocas del Toro, zegt men. Vissers signaleerden hier gisteren walvishaaien. Die vinden we niet, natuurlijk.
De parkranger vind óns wel. 10 balboa (gelijk aan 10 $) per persoon moeten we betalen om hier te mogen zijn. In mijn beste Spaans vraag ik of we voor dat geld een paar dagen mogen blijven en of hij dat wil opschrijven, het gerucht gaat immers dat dit een dagelijkse bijdrage zou zijn. "Kalm, kalm", is zijn antwoord, "van mij mag dat. En een briefje hoeft niet, ik ken jullie en ik ben toch de enige die het geld ophaalt".
Kampvuur.
Het prachtige strand vraagt gewoon om een picknick bij een kampvuur. David en wij dus met eten en drank naar de kant. Een zweterig klusje dat wrakhout bij elkaar slepen. Het is net klaar als Ramiro aankomt. Hij bewaakt de schildpadeieren die bijna elke nacht gelegd worden, van mei tot november. Markeert de nesten en ziet erop toe dat de schaarse toeristen uit de buurt blijven. Hij doet mee met ons walking diner. Vuur maken mag echter niet als het donker is. Kan de schildpadden storen. Ook wij moeten weg na zonsondergang. Jammer. Genieten we wel verder op Jakkers voordek!
.jpg)