Op zoek naar nieuwe horizonten euh..eilanden komen we terecht op Isla Bastimentos.
We ankeren in de baai bij Old Bank. Het dorpje bestaat uit : huisjes van zwarte mensen en hotelletjes voor backpackers. De zwarten spreken Guari-Guari, een Creoolse mix van Engels en Spaans. Deze origineel Caraïbische gemeenschap ontstond ten tijde van de bloei van de bananenindustrie, begin 20ste eeuw.
Eén betonnen pad leidt langsheen de ganse baai. Waarom een betonnen pad? Dat begrijpen we volkomen nadat we de junglehike over de berg naar Wizard Beach ploeterden. In volle regenseizoen zou dit hoofdpaadje, zonder beton, veranderen in een modderglijbaan.
Volgens de Lonely Planet duurt de wandeling naar het prachtigste strand van Isla Bastimentos bij droog weer een half uur, na zware regens kan het je een dag kosten.
Wij vertrekken vroeg en doen er iets langer dan een half uur over. De modder is, na de regens van vorige week, toch weer aan het opdrogen. Behoorlijk zwaar, deze "hash"-achtige tocht, vooral nu de artrose in mijn linkerheup me steeds meer hindert. Ben ik blij dat ik mijn wandelschoenen aantrok.
En dan het strand : de surfgolven zijn niet zo hoog vandaag door het kalme weer verder op de Caraïbische Zee. Het zand is maagdelijk, op een aantal sporen van schildpadden na. De zee voelt lekker aan mijn voeten die geen schoenen meer gewoon zijn.
Op de terugweg verlies ik die wandelschoenen bijna. Ik krijg ze amper uit de zuigende modder gesleurd. Wel een efficiënte manier om de onvermijdelijke schimmelgeur, in dingen die je te weinig gebruikt, te verdrijven.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)