JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 28 April 2013

Op zoek naar nieuwe horizonten euh..eilanden komen we terecht op Isla Bastimentos.
We ankeren in de baai bij Old Bank. Het dorpje bestaat uit : huisjes van zwarte mensen en hotelletjes voor backpackers. De zwarten spreken Guari-Guari, een Creoolse mix van Engels en Spaans. Deze origineel Caraïbische gemeenschap ontstond ten tijde van de bloei van de bananenindustrie, begin 20ste eeuw.
Eén betonnen pad leidt langsheen de ganse baai. Waarom een betonnen pad? Dat begrijpen we volkomen nadat we de junglehike over de berg naar Wizard Beach ploeterden. In volle regenseizoen zou dit hoofdpaadje, zonder beton, veranderen in een modderglijbaan.

Volgens de Lonely Planet duurt de wandeling naar het prachtigste strand van Isla Bastimentos bij droog weer een half uur, na zware regens kan het je een dag kosten.
Wij vertrekken vroeg en doen er iets langer dan een half uur over. De modder is, na de regens van vorige week, toch weer aan het opdrogen. Behoorlijk zwaar, deze "hash"-achtige tocht, vooral nu de artrose in mijn linkerheup me steeds meer hindert. Ben ik blij dat ik mijn wandelschoenen aantrok.

En dan het strand : de surfgolven zijn niet zo hoog vandaag door het kalme weer verder op de Caraïbische Zee. Het zand is maagdelijk, op een aantal sporen van schildpadden na. De zee voelt lekker aan mijn voeten die geen schoenen meer gewoon zijn.

Op de terugweg verlies ik die wandelschoenen bijna. Ik krijg ze amper uit de zuigende modder gesleurd. Wel een efficiënte manier om de onvermijdelijke schimmelgeur, in dingen die je te weinig gebruikt, te verdrijven.

Details

Created: 27 April 2013

Het droeve nieuws bereikte ons gisteren. Henk van Zeevonk is overleden. Vorig jaar rond deze tijd ging hij nog, na acht jaar Caraïben, de terugtocht naar Nederland aanvatten, samen met Joke en een paar gasten. Een harde dobber bleek die oceaanovertocht via de Azoren. Daarna kwam de zware klap. Henk was ernstig ziek.

Beelden stormen op me af. Onze kennismaking met de grote, gele cat Zeevonk in Carriacou. De lange ochtendwandelingen op het strand van Grenada, altijd vergezeld van een leuke babbel. Onze "green flash initiatie", begeleid door experts Henk en Joke. De behandelingen van mijn achillespees die mij sindsdien nooit meer hinderde. De hash waar we Henk, marathonloper, enkel bij begin en einde zagen, hij liep immers mee met de runners.  De vele warme momenten in de kuip van Jakker en Zeevonk.
Dit "meissie" zal je niet vergeten, Henk.

Al die mooie herinneringen, we bewaren ze in ons hart en zijn in gedachten bij je, Joke. Veel sterkte.

Details

Created: 21 April 2013

Expats.
Ik wil je vertellen van een fenomeen waarmee we op vele plekken, maar toch vooral hier in Bocas del Toro, geconfronteerd worden.  Je treft hier een speciale, erg interessante soort onder de homo sapiens sapiens aan : "de expat".  Hij houdt zich vooral op in afgelegen gebieden, ver weg van zijn geboortegrond. En dat om er, in tegenstelling tot onze soort : de verwegzeilers, zich te vestigen. In de Bocas omgeving kan je er nogal wat ontmoeten. Ze verzamelen in de weekends en dan met name in Rana Azul, een restaurant uitgebaat door Joseph, Oostenrijker, die vele jaren geleden hier toevallig kwam aanzeilen.

Rana Azul.
Hans en Linda nemen ons op (denkbeeldig) sleeptouw mee erheen. Niet makkelijk te vinden dat bush restaurantje in de jungle aan de rand van de Palos Lagune, tussen brulapen en papegaaien en omgeven door een tuin vergeven van duizenden wenkkrabben.

We ontmoeten niet enkel de joviale "Wirt" maar worden voorgesteld aan talloze Amerikaanse en Canadese expats. Hoe onthoud je al die voornamen? Of de namen van de kleine baaien, schier- en echte eilandjes, waar hun huis staat. We luisteren naar hun verhalen over hoe ze op zoek waren naar een niet te dure stek, liefst tropisch, buiten hun vaderland, waar het Amerikanen niet te moeilijk wordt gemaakt.

Elke zondag party @ Rana Azul.

 Loma Partida.
Gevolg : enkele dagen later kan je ons zien scharrelen tussen het mangroven labyrint op weg naar Loma Partida. Wayne en Linda nodigden ons uit voor een jello shot party. Never heard of?! Typisch iets uit de States. Willen we wel eens meemaken.

Het wordt ons niet makkelijk gemaakt. De kaart klopt niet helemaal. Piepkleine stukjes land liggen niet waar ze horen. Omdat we de kaart (van Bauhaus) op de laptop beter vertrouwen, zit ik binnen en roep instructies naar buiten. Ik houd al snel mijn mond en laat Tony maar op zicht maneuvreren nadat ik hem recht de mangroven in dirigeerde.
Eén keer raken we de bodem.

Jello Shots.
's Middags begint de party al. Jello Shots én muziek, daar wordt voor gezorgd. De rest moet je, bij een Amerikaans feest, zelf meenemen : één hoofdgerecht voor een 4-tal personen en drank voor jezelf. Komt voor elkaar. We smullen, drinken, lachen en babbelen tot het donker wordt met...dezelfde expats. Krijgen zelfs een verzoek of we zin hebben om te gaan "house sitten" op een woning van soortgenoten die voor even terug naar de States reizen.

O ja, en een jello shot is gewoon een fluokleurige dikke gel met rum in een borrelglaasje.

 Prachtig huis en tuin van Wayne en Linda.  

Details

Created: 12 April 2013

Bocas Town.
Echt het droomstadje waar je tijdens je vakantie wil terecht komen.  Simpele, kleurige, houten hotelletjes. Toffe winkeltjes. Ontspannen sfeer. Het steelt meteen ons hart.

Wat hebben we terrasjes gemist. Dat merken we nu pas, als we, na het afgeven van onze "zarpe" voor Bocas del Toro bij de havenkapitein, het stadje inlopen. Ik weet wel, ook in België kon je enkel dromen van terrasjes, al was dat dan om een totaal andere reden.
Hier stikt het van de houten bouwseltjes over het water. Overal happy hour vanaf 17 u.  Een pint : 1 dollar, een Margarita : 2 dollar! Gevaarlijk!

Rugzaktoeristen.
Nog iets waarvan het krioelt : backpackers. Correctie :  meisjes backpackers. Tony maakt er een studie over. Hoe komt het dat je overal veel meer meisjes backpackers ziet?? Hij is er nog niet uit.

Maar vooruit, wij ontmoeten de uitzondering op de regel. Twee jongens, Vlamingen nog wel. Zij doen vrijwilligerswerk in Costa Rica en zijn in Panama voor een nieuwe stempel in hun paspoort.

Slechts één schoonheidsfoutje, bron van frustratie in Bocas. De internetverbinding.
Wíj kunnen er nog wel zonder, maar ik zie de reacties op de blog al voor me. Alweer veel te lang geleden dat we nog van jullie hoorden!!

Wifi.
Toen we pas vertrokken, was alles nog simpel. We hezen ons antennetje in de mast, plukten een onbeveiligd netwerkje uit de lucht en hup, surfen maar.  
Soms moesten we "tijd" op de wereldwijde snelweg kopen, maar nog steeds konden we rustig aan boord internetten.
Daar lijkt voorlopig een einde aan gekomen.
Nu moeten we naar de kant, laptops in de waterdichte rugzak, "to surf lijstje" in mijn hoofd of op papier, op zoek naar een internet café.

In Bocas is er echter vaak geen internettoegang. Nergens op het eiland. Je wil het gevloek en gemopper niet horen voor we doorhebben dat het níet aan onze laptop ligt. Een andere keer dan wellicht meer succes.

Weet dus dat elk tekstje mits nogal wat doorzettingsvermogen en het nuttigen van diverse, snel lauwe, frisdranken, op de blog komt.