13 februari 2013
Lekker zeilend bereiken we de uiterste westpunt van de Holandes Cays.
Het ganse traject kan je rakelings langsheen het rif varen. De lagunes toveren bij dit scherpe zonlicht hun mooiste kleuren te voorschijn. Je kan je dat thuis amper voorstellen. Kan water zo fluo groen zijn? Zo diep blauw? Wij raken er nog steeds niet op uitgekeken.
Als we de ankerplek naderen, verrast het eilandje Waisaladup ons. Een sterk oplopend wit strand, als een duin. De lange strook groene palmbomen . De baai met doorzichtig water. Kan je het geloven, dit voelt bekend aan? Ja, nu weet ik het. Ik moet aan de Molse Meren denken.
De Kempen...exotisch...ik heb het altijd geweten.
14 februari 2013 : Valentijn dolfijnen.
Maar dolfijnen zwemmen in Mol niet rond.
Hier zien we ze wel, plots, een eind achter Jakker. Ze nemen hun tijd. Draaien rond elkaar.
De snorkelspullen liggen nog in Jak. Hup, in dat bootje en er achteraan. Ze komen naar ons toe. Zwemmen en duiken rond de dinghy. Het motortje schijnt hen niet te storen. Vlug laten we ons in het water glijden. Maar dat vinden ze niet zo leuk. Ze duiken onder ons. Prachtig om zien. Draaien op buik en rug. Komen even dichterbij kijken om dan weer weg te flitsen. Die jongens hou je echt niet bij. Ze verdwijnen into the blue. Komen nog een paar keer terug. Machtig! Gek, de beelden zijn zo vertrouwd...van TV?
16 februari 2013 : Lekkere vis.
Er zit hier ook meer vis in zee. Vandaag, eindelijk, vangen we er weer eentje. Een Little Tuna. Ik ken de Nederlandse naam niet.
Steeds als we zeilen, zet Tony meteen de lijnen overboord. Maar de laatste vis van enige afmeting ving Karen in december. De kleine makreeltjes die je op de ankerplek bovenhaalt, tellen we even niet mee.
De "kleine tonijn" hapte toe op een wel erg vervelend stuk water. Een open passage tussen riffen waar de Caribische zee binnenstroomt. Natuurlijk, hier leven deze vissen. Hoge dwarsgolven maken dat we ons amper kunnen rechthouden in de kuip. Een vis binnenhalen en van de haak plukken zonder dat hij terug in het water plonst, een kunstje op zich.
Maar nu zitten we, aangekomen in East Lemon Cays, lekker te smikkelen van ons zelf gevangen en gefileerde maaltje. Het leven is mooi.
Straks nog een stukje "zelf opgeraapte kokosnoot" als dessert. We weten het wel. Je mag geen kokosnoot meenemen. Elke noot, aan de boom of op de grond, is eigendom van een Kuna indiaan. Maar op dit ruige, onbewoonde eiland liggen zoveel noten, die komen ze blijkbaar niet ophalen ? Shht, niet verder zeggen.