Zaterdag 12 januari 2013
365 eilandjes in Kuna Yala, zeggen de Kuna...allemaal met palmen, vele met wit zand, omringd door riffen, sommige met mangroven. Vele onbewoonde eilanden. Sommigen volgebouwd, letterlijk overlopend van hutjes. Sommige met traditionele gemeenschappen Kuna indianen, andere bewoond door meer westers gerichte indianen.
Zeilers reizen af en aan tussen de eilandjes. Je probeert er zoveel mogelijk te bezoeken. Vandaag ankeren we in Cambombia, Morbedup in Kuna. Dup is eiland, had je al door, zeker? Er woont één Kuna familie. Ze vragen geen geld om hun eiland te betreden. Hebben wel een verkoopstandje met molas en met de been- en armbanden van kraaltjes, zoals de vrouwen ze hier dragen. We genieten van wandelingen op dit eilandje, maar klussen ook wat. Er moet immers weer wat binnenhoutwerk gevernist worden. En ik bak nog eens een bruin en een krenten brood, voor de afwisseling, want het Kuna brood, madu, smaakt prima.
Dinsdag 15 januari 2013
Wat een onbijttraktatie! Vijf dolfijnen komen doodgemoedereerd, vlak achter de boot, voorbij zwemmen. Ademen, rug ronden, onderduiken....ademen, rug ronden, onderduiken.....zo verdwijnen ze ook heel snel weer buiten beeld. Meer moet een mens niet hebben om blijgezind te worden.
Dit is Salardup. Het eileandje deed op het zeilers"net" : "The Panama Connection Net" (op frequentie 8,107 MHz elke morgen om 8u30 lokaal) al heel wat stof opwaaien.
Twee Kuna broers hebben,met de hulp van de ganse familie, kleine kinderen incluis, het eiland vrijgemaakt van lage struiken en vuilnis. Er is nu een mooi strand tussen palmen, met een volleybalnet en een gastentafel, onder een partytent.
Ze vragen 2 $ voor de toegang, maar als je een koud biertje koopt, hoeft dat niet. Veel Amerikanen zijn erg tegen dit geld vragen. Wij vinden het wel kunnen op deze manier. We trakteren onszelf op een etentje. De pescado met rijst en ananas wordt ons geserveerd door Lariel, 25 jaar en kleinzoon van de eigenaar van het eiland. Knappe gast, slechts gekleed in zijn hagelwitte onderbroek....nee, geen Calvin Klein, maar toch een goeie kopie (sorry, geen foto beschikbaar). Eén arm op de rug, nog net geen servet over zijn andere arm. Hij blijft een praatje maken. Het komt erop neer dat hij zijn leven in Panama City ruilde met dit. Werken op het eiland, met de lancha (motorboot) voorraden en drank bijhalen voor de keuken, het eiland opruimen, 's avonds kelner spelen en vroeg van eht donker, de rust en de radio genieten....Hij heeft er geen spijt van.
Mijn vriendinnen en zussen moesten mij nu zien zitten.......
