Nog steeds ben ik niet klaar met de laatste verhaaltjes van het voorbije jaar. Hier volgen er nog een drietal.

 

 

Zondag , 30 december 2012.
In de verte klinkt het lage brommen van het vliegtuig. En daar zien we het boven de palmen verschijnen. Een scherpe bocht en een zachte landing op de strip waar wij staan te wachten, van kwart over zes vanmorgen. Acht uur is het nu.
De deur gaat open. Twee mensen stappen uit. Er wordt bagage uitgeladen. Maar, vier mensen blijven gewoon zitten?

Mijnheer Zeebrugge.
De baas van "check-in" (wij noemen hemseñor Zeebrugge, omdat hij als oud-zeeman Zeebrugge kent)  steekt twee vingers op. Er worden twee namen voorgelezen, die mensen kunnen mee. Voor de vier andere wachtenden is er geen plaats. Karen en JM incluis. Een jonge Amerikaanse schiet meteen in actie. Wil de piloten niet laten vertrekken zonder de verzekering dat ze terug zullen komen. Zij en haar man hebben morgenvroeg hun vlucht terug naar de States. Maar piloten maken de planning niet, zij kunnen niks beloven en...vertrekken.
Nu volgt de chaos van bellen naar de luchtvaartmaatschappij, touroperator...er worden oplossingen aangebracht :
een privé-vliegtuig charteren.  Morgen vliegen. Met een taxi-boot naar Cartí en dan met de jeep naar Panama City.

Lancha.
Jean-Marc onderhandelt met de saila (chef) van de gemeenschap hier. Na wat overleggen met de ouderen willen ze hun boot voor privé doeleinden verhuren om naar Cartí te varen. De jeep willen ze ook al bestellen. Tezamen kost het evenveel als het vliegtuig. Het wachten op de boot begint. Intussen voorzien wij de gestranden van broodjes en koffie. Je kan hier immers enkel bier krijgen. Het is tien uur 's ochtends!

Eindelijk om half twaalf arriveert de lancha (boot) uit Cartí. De mensen die uitstappen, kletsnat van het overspattende zeewater. Slik! Op dat moment verschijnt mijnheer Zeebrugge weer ten tonele : het vliegtuig komt de overige passagiers oppikken om 25 over 12! Na de telefonische verzekering dat het vliegtuig echt al is opgestegen in Panama City, gaan de vier gestranden akkoord.
Geen nat pak en toch nog avontuurlijk in de lucht.


Air Maybe.
En opnieuw wachten. Midden in een intense plensbui komen we tenslotte weer bij het vliegveldje aan, nog maar eens pak en zak uitladen. Het wegen van de bagage op een gewone mechanische personenweegschaal gebeurde vanmorgen al.  Om half drie horen we het gebrom, de tweede keer vandaag. Zelfde toestel : een Britain Norman. Zelfde bemanning, die op applaus onthaald wordt en het met de glimlach in ontvangst neemt. Oef, het vliegtuig is leeg dit keer. In een oogwenk zijn bagage en passagiers ingeladen.  En voor we het weten staan we als gek te wenken, alleen achtergebleven bij de startbaan.  Daar gaat ons bezoek.

Wat zal de boot weer te groot lijken, als we terug aan boord zijn en wat zal het stil zijn !

 

 

 

vliegen (1)

 

 

Naar het vliegveld met mijnheer Zeebrugge (met rug naar ons).

 

vliegen (2)

 

Wachten...wachten ...wachten!

 

vliegen (3)

 

 

vliegen (4)