JAKKER, a ship's journey

Naar Bonaire.
In alle vroegte vertrekken we uit ons nog stille "dorp". Elk geluid klinkt keihard. We proberen nochtans stilletjes weg te motoren. Een enkele buurman wenkt vaarwel.
De smalle uitgang van het Spaanse Water bij het Hyatt hotel kennen we intussen wel. Toch blijf ik het spannend vinden zo vlak langs het rif varen.

Meteen buiten zien we het al. Het zal niet zo stilletjes blijven. Een donkere wolk in de verte wordt snel groter. Op de radar kunnen we de groei mooi volgen. Een staartje van die squall komt over ons "bootje" op het radarscherm heen. Het eilandje Klein Curaçao, dat we zo-even nog zagen, verdwijnt in de regen. Even een sproeibuitje voor ons. De wind trekt wat aan en we hijsen de zeilen.

Perfect zeilweer.
Perfecte dag om van Curaçao naar Bonaire te zeilen. De wind zuidoost, het doel bijna bezeild en de golven minder dan 1 meter. Dit weer hebben we nog steeds te danken aan orkaan Sandy.

Erno, van catamaran Tara, die ons tegemoet komt op terugweg naar Curaçao, klinkt jaloers aan de radio. Te weinig wind voor hun voor-de-windse koers. Zij moeten alles motoren.

Voor ons is het puur genieten, terwijl Bonaire snel dichterbij komt.

Weer een bui.
Zou die bui daar, vlak voor Kralendijk, ons nu ook nog parten gaan spelen? Of zijn we nog op tijd bij de boeien?

We hebben het nog niet gezegd of daar loopt Jakker al uit het roer. Ze wordt onbestuurbaar, doet gewoon haar eigen willetje. Te veel zeil.
Weg met die zeilen. De lucht wordt pikzwart. Verder op motor.

Een kleine motorboot probeert nog op tijd de haven te bereiken. Hij verdwijnt vóór ons van het toneel , letterlijk, als achter een gordijn...van regen. Dan is het onze beurt. Bakken water en, heel even, 35 knopen stormwind.

Hoe déjà vue! Precies hetzelfde scenario speelde zich af toen we hier 's nachts vanuit de Dom Rep aankwamen vier maanden geleden!

Maar een bui is een bui, zeker in de tropen. In no time heeft het water weer zijn vertrouwde ongelooflijke zwembadkleurtje terug en we pikken een vrije boei op, niet te dicht bij Karels bar. Rust.

1.11.12.
Naaimachine.

Mijn naaimachine is naar de haaien!. Drie dagen stikken was te veel voor het Singer ding. Straks komen onze gasten dus ik nog vlug kussenslopen maken. Dan ook maar een jasje voor de benzinetank van Jak en de zijstukken voor onze zonnetent waar ik al zo lang over zeurde. Als de zon laag staat, wordt het immers loeiheet in de kuip. In Curaçao heeft een Chinese mevrouw ons het perfecte “gaatjesstof” verkocht.

Maar nu is het gedaan met stikken…zou Tony het ding terug levend krijgen?

3.11.12
Time to Dive.

Op de snel donker wordende weg naar de luchthaven staan we te liften. Al na één minuut neemt een vriendelijke zwarte mevrouw ons mee en dropt ons op de parking. Geweldig!

Hier komen ze zodra aan : Karen en Jean-Marc en de girlgroup van Time to Dive.
Ze arriveren met twee verschillende vliegtuigen. Het eerste groepje kan tijdens het wachten meteen kennis maken met het hier zo populaire Polar biertje.

En daar gaan we dan voor een weekje duiken en plezier. De meisjes logeren in de Belmar appartementen. Karen en JM aan boord van Jakker. Ze verbijten hun jetlag en maken al meteen kennis met Karels Bar, dé plek aan het water voor hapjes en drank.
Enkel daar hebben we wifi. Trouwens met al de drukte van duikuitstappen zal er weinig tijd zijn voor de blog. Sorry, hoor.