De laptop heeft weer kuren, geen foto's dit keer, helaas!


Nog een must als je in Colombia bent : Cartagena bezoeken.
Jaren geleden drukte Thomas Siffer ons dat al op het hart. Doen dus.
Een comfortabel minibusje brengt ons in 4 uur langsheen de kustweg en industriestad Barranquilla, naar de historische stad. Ook met de ellende en het armoedig bestaan van de vissers langsheen de Rio Magdalena worden we geconfronteerd. Een groot deel van de Colombiaanse bevolking leeft onder de armoedegrens.

We vinden een leuk hostalletje, Casa Marco Polo, en zijn na een douche klaar voor een eerste verkenning.
Maar geld, dat hebben we nodig. Met Mastercard komen wíj aan de nodige peso's. Jean-Marc echter wil euro's ruilen. Bij de derde bank kan het, zegt men. Aanschuiven dus aan de kassa...drie kwartier. "No Señor, wij wisselen enkel dollars!". De bankbediende kan ook niet zeggen waar we wél terecht kunnen. Vier paar ogen bliksemen de madam bijna dood achter haar loket.

Redding komt er van een klein wisselkantoortje dat ons door iemand op straat wordt aangewezen. De madam achter dát loket goochelt handig met biljetten...in haar bh. Ok, nu zijn we er helemaal klaar voor.

Twee dagen en avonden lopen we kriskras door de sympathieke, aangename, prachtige oude stad tot de balkonnetjes, bloemen, pleintjes en pleinen, kloosters, kerken, zo door ons bewonderd, geen indruk meer maken. Je went aan alles.


Feest.
Maar al je iets te vieren hebt, moet je dat absoluut in Cartagena doen. Zo gezegd zo gedaan : Jean-Marc zorgt voor de ultieme reden : hij is zo welwillend om 40 te worden!!!! Het begint meteen goed met een uitgebreid ontbijt om niet meer te vergeten.

De cocktails op de stadsmuur met uitzicht op de zonsondergang ( die we niet zagen wegens bewolking) waren pijnlijk duur. Het eten achteraf viel vooral JM, het feestvarken, tegen. De gedroomde sappige ribbetjes bleken in het echt twee droge koteletten, zonder meer. Het Guantanamera van een lokale zanger kon Jean-Marc ook niet echt overtuigen. Maar dat alles heeft de pret zeker niet gedrukt. En de gebakjes van 's namiddags hebben heerlijk gesmaakt, zo vertelde hij ons toch.Je kan niet elke dag een uitstekend restaurantje vinden.
Opnieuw vier uur in een nu iets minder comfortabel busje en we zijn terug thuis in het zeker ook sympathieke Santa Marta.


Verder westwaarts en een tijd onbereikbaar.
Veel langer kunnen we onze opstappers niet meer in Colombia houden. Ze willen naar Kuna Yala (San Blas), de eilanden van Panama, waar de Kuna Indianen hun matrimoniale samenleving proberen recht te houden in deze tijd van wifi en I-pad.
Dino gaat de internationale zarpe klaar laten maken zodat we kunnen vertrekken. De boot vol eten gooien en dan zijn we weg, nog verder west, naar het onbekende.

Wanneer je nog eens van ons zal horen, weten we echt niet. Op wifi rekenen we niet en met onze webmaster aan boord, kan ik haar ook geen mail sturen om die op de site te zetten.
Je zal enkel een berichtje kunnen lezen door te klikken op het positierapport (gevolgde route op de homepage).
Tot binnen een maand ongeveer! Adios.



 

Emerald forest.
Na al dat blauw op ons netvlies willen we wel eens wat anders. Groen misschien zoals de smaragden die ze hier opdelven.
Kan geregeld worden, op naar de selva (= de jungle) van het Nationaal Park van Tayrona.

Een uurtje rijden, maar met dat speciaal transport "carga larga y lancha" vóór ons, duurt het wel twee uur. Onze chauffeur rijdt voorbeeldig, anderen, zelfs buschauffeurs wagen hun leven en dat van hun passagiers door toch proberen voorbij te steken.

 


selva (1)selva (2)selva (3)

 

 


 

 

 

 

 

Maar eindelijk stopt onze chauffeur en haasten we ons naar de klaarstaande "lancha" (taxiboot) voor de riviertocht naar de eco-lodge Taironaka. How, eerst insmeren met muggenmelk. Ik vraag me liever niet af wat die deet allemaal in ons lijf doet. Karrenvrachten van dat spul smeerden we al. Is de remedie erger dan de kwaal? Wie zal het zeggen!

Apocalypse now.
Zo, nu zijn we gewapend voor een tocht in ware "Apocalypse now" of "Heart of Darkness" stijl. Tegen de snel stromende rivier in. Lange baardmossen, groene ondoordringbaarheid, steile hellingen, huizenhoog bamboe, schrille oerwoudgeluiden. Waar zitten de wilden? Komen ze zo dadelijk te voorschijn? Het boek van Joseph Conrad nog vers in mijn geheugen, moet mijn fantasie niet hard werken.

Nee, geen wilden te zien, wij worden opgewacht door de vriendelijke Carla. Ze troont ons mee naar de cabaña. Oma houdt meteen van de schommelstoel op de barza. Stom dat de muggen doorheen de gaatjes in je billen steken.


 

selva (4)selva (6)selva (6a)

 

 

 


 


 

 

 

 

 

selva (9)selva (8)

 

 

 

 

 

 

 


selva (11)

 

 

 

 

 

 

 

 

Sneeuw.
We wandelen vóór het donker wordt nog even rond en laten ons vertederen door de aapjes, papegaaien, kolibries...en de kinderen van het gezin dat hier permanent woont. Mama is kok en papa, Alberto, probeert de jungle in toom te houden rond de archeologische terrassen en de cabañas.

We eten bij kaarslicht en de volle maan toont ons daarna de weg naar onze cabaña. We wonen in een ecolodge, geen elektriciteit dus enkel één peertje gevoed door energie uit zonnecellen. Probeer dan maar eens lang wakker te blijven!

De nacht wordt af en toe verscheurd door een ijselijke kreet en één keer valt er iets met groot gedruis naar beneden. Een groot palmblad blijkt 's morgens.

Om kwart over vijf zijn we terug op de been. Ongelovige Thomassen, Tony en Jean-Marc, willen kost wat kost de eeuwige sneeuw op de hoge bergen van de Sierra Nevada de Santa Marta zien...en wij meisjes ook, natuurlijk. Juliana, de oudste dochter des huizes, moet sowieso naar het dorp voor de bus naar school. Papa vergezelt haar elke dag en wij nu dus ook want ergens op het pad kan je de besneeuwde bergen zien. Soms wel, maar helaas niet vandaag, te veel nevel. (Voor sneeuw moet je nu in België zijn, ik weet het wel!)
Maar we genieten van deze ochtendlijke klimtocht, die de kinderen elke dag doen. Het pad doet ons terugdenken aan de Hash in Grenada.

 


selva (13)



 

De dag kabbelt rustig verder en vóór de verveling toeslaat, de muggen ons helemaal opgepeuzeld hebben en wij geen druppel zweet meer over hebben, nemen lancha en pick-up ons mee terug naar onze Jakker.
We laten ons vol overgave door wind en zeelucht omarmen.

 

 

selva (14)selva (12)

 

 

 

 


 

 

 

 

 

 

 

 

 

 



Marina Santa Marta.
De wind blaast flink als we zaterdagmiddag afmeren in de Marina van Santa Marta, Colombia. Gelukkig is er hulp van havenmeesters die touwen aanpakken maar...ook gelijk formulieren onder onze neus duwen. Om in te vullen. Onmiddellijk! Leren ze dit nu nergens! Kunnen ze nu niet heel even wachten met de paperassen? Wij hebben drie dagen en twee nachten op zee achter de rug. Willen heel even uitblazen, als het kan. Niet dus.
Of we ook meteen de naam van onze agent kunnen noemen? Ja, hier moeten ook kleine boten met agenten werken. Zelf in- en uitklaren in Colombia kan niet.
Echte zeilersgidsen voor Colombia bestaan er nog niet, dus lazen we de "noonsite" (dé wereldzeilers site) en de overbekende blog van de Pizazz (zeilers die hier jaren geleden al rondzwierven) om ons voor te bereiden. Señor Dino wordt aangeprezen, dus bij deze bombarderen we Dino tot onze agent. Meteen verschijnt hij aan boord. Voor 100 $ klaart hij, in het zweet zijns aanschijns, heel erg bedrijvig, vriendelijk en een tikje overwerkt, want hij moet quasi alle jachten doen, de klus.

Plots zijn JM en Karen verdwenen. O, ik zie het al. Een partytent, opgesteld op het haventerrein, trekt hun aandacht. Ze merken er een duikvlag op, duikers, een ambulance...
Een poos later krijgen we uitleg. Vandaag wordt hier op lionfish (koraalduivel) gejaagd. Om ter meest. Een speciale viswedstrijd dus. Duikers en snorkelaars trekken erop uit op zoek naar de goed verstopte beestjes. 's Avonds is er lionfish-filet bbq.


 

koraalduivel (4)koraalduivel (5)

Prachtig diertje, hoort hier echter niet thuis.

Over het lionfish probleem in de Carieb vertelde ik al. De uit aquaria in Florida ontsnapte koraalduivel heeft hier geen natuurlijke vijanden, eet ontzettend veel vis per dag, pikt dat voedsel ook nog voor de neus van baarzen en zo weg, kortom bedreigt het rif-evenwicht. Bovendien kan je hem niet op de klassieke manier vissen. Al duikend of snorkelend moet je hem vanuit zijn schuilplaats met haak of net proberen te pakken te krijgen, daarbij oplettend niet in aanraking te komen met zijn talrijke stekels die erg giftig zijn.
Karen en JM waren er getuige van hoe een man, geprikt door een koraalduivel, in de ambulance belandde. In het beste geval heb je een vijftal uren hevige pijn. Pijn die enkel met warm water wat verzacht kan worden.

koraalduivel (1)

Koraalduivel fileren.


Als Jean-Marc, tegenover de havenmanager, zijn bewondering uit over de aanpak van het lionfishprobleem in Colombia en belooft er een artikel over te schrijven in het duikers blad, sleept hij, duizendpoot als hij is, ook nog een opdracht in de wacht om morgen vanuit een helikopter luchtfoto's te maken van de zeilwedstrijd. Karen neemt de videofilm voor haar rekening. Plan is : ieder van de deelnemers krijgt een kopie van foto's en film. Dit is leuker werk dan zelf mee te doen met de zeilwedstrijd, moe als we zijn na de overtocht.


 

 

koraalduivel (3)

 

Jakker ligt aan de derde steiger van links, helemaal achteraan.

 

Het is zondag. Wíj werken niet. Wat is er leuker dan lekker slenteren doorheen het Blankenberge van Colombia. Dijk en strand vol lokale mensen, geen toerist te bespeuren.

Ik besef plots : dit is ons eerste vasteland sinds Marokko (september 2010) en het derde continent dat we aandoen.

 

 

koraalduivel (6)koraalduivel (7)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Vrijdagnamiddag
aan boord van de Jakker, ergens op de Caribische Zee tussen Aruba en Santa Marta, voorbij Cabo de la Vela. Tweede dag op zee. Na een heel eind zeilen, enkel op genua, voor de wind, zijn we nu al even aan het motoren. Geen wind en we willen zaterdagnamiddag in Santa Marta zijn. Met de harde wind die er daarna aankomt, liggen we liever veilig in de marina.
Iedereen doezelt een beetje weg, verveling slaat toe.

Mijn blik dwaalt over zee, ik zie een paar zwarte vinnen. Ja, natuurlijk, niks speciaal...Jawel, toch...dolfijnen! Klaar wakker plots stormt iedereen naar voren want daar, voor de boeg, zwemmen ze met ons mee. Schitterend gezicht. Twee beestjes blijven bij ons. Plakken letterlijk tegen Jakkers huid. Laten die zich nu door onze boot voortduwen? Maar met één beweging accelereren ze dan weer, als om te tonen hoe ontzettend snel ze wel zijn. Telkens komen ze terug. Jean-Marcs arm is te kort om hen te kunnen aaien. Plat op zijn buik, arm uitgestrekt kan hij toch niet bij ze.

 

vissen (4)vissen (5)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Links bovenaan : ons anker op de boeg. Als je echte fotografen aan boord hebt....

 

"Dolfijnen spotten" : zet daar maar een vinkje aan, Karen en JM. Net als aan :

"Vis vangen".
Dat gebeurde immers gisteren.
Was het beginnersgeluk bij het vissen voor JM? Was het het prachtige kunstaas met gouden lepeltje en geel fluo pluimpje, cadeautje van Bert...wie zal het zeggen? Feit is : de prachtigste vis uit de oceaan beet aan onze haak. Een goudmakreel. Het dier geeft zich zomaar niet gewonnen. Zeker tien minuten duurt de strijd tussen JM en vis. Ongewoon plaatje: de grote vissenvriend vechtend, de gebogen vislijn in de hand.
Schitterend goud spartelt de mahi-mahi (exotische naam voor zelfde vis) tenslotte op ons achterdek. Help het beestje snel uit zijn lijden! Eén mep met de fish billy (No Alibi, staat erop geschreven), een kleine versie van een baseballbat (moet ook tegen inbrekers helpen) en Tony heeft de klus al geklaard. Meteen vloeit het goud, samen met het leven van de vis, weg. Hij wordt snel geelachtig grijs.
Natuurlijk heeft JM het recht om zijn eerste vangst te fileren en dat lukt hem aardig. Een half uurtje later, het bloed is weggeboend, zitten we allemaal te smullen van ons gebakken visje.

 

 

vissen (6)

vissen (7)

vissen (8)

 

 

 

 

 

 

 

 

's Nachts op zee.
Hoe de beide nachten waren? We liepen twee per twee wacht, telkens drie uur en we begonnen om 20 u. Elk heeft zijn deel van de ellende wel gehad.

De eerste nacht zagen JM en ik zeker tien vrachtschepen en een paar vissers in onze buurt. Twee daarvan kwamen erg dichtbij. Het was dus zaak ze goed in de gaten te houden. Eén schip lag op aanvaringskoers. Handig dat de AIS de naam vermeldt. Als ik hem oproep, antwoordt hij onmiddellijk. Ja, ze zien ons op radar en hij wil wel uitwijken voor ons en achter ons langs varen. Het blijft toch nog even spannend. Om geen tijd te verspillen, doet hij dat maneuver pas op het allerlaatste ogenblik. We kunnen pas weer opgelucht adem halen als we zijn groen stuurboordlicht zien en hij dus écht achter ons doorgaat.

Regen en wind.
Karen en Tony kregen hun deel de volgende nacht. De wind was al erg wispelturig tijdens onze wacht en de hemel lichtte geregeld op in felle bliksemflitsen...maar zíj kregen de volle laag. Het rijmpje dat we de kinderen vroeger leerden : "Komt regen voor wind : berg je zeilen dan gezwind, " blijkt ook hier in de tropen te kloppen. Zo gauw het begint te regenen, rollen ze de genua in tot een puntje...net op tijd want de windvlagen zijn niet van de poes. Met de luiken dicht en iedereen binnen, laten ze de boot maar wat dobberen.
Karen is verbaasd over zichzelf, ze wordt niet zeeziek, opgesloten binnen in dat schommelende schip. Maar de temperatuur loopt op en we zijn allemaal blij als het luik weer open kan.

Het is zwaar bewolkt als we Santa Marta uiteindelijk naderen. Van de hoge bergen zien we niet veel. Maar er is een zonnetje in onze buurt...de Breydel. Een baggerschip van Deme! We horen het Engels met Vlaamse accent over de radio en iemand zwaait met de Belgische vlag als hij ons vlakbij inhaalt!

 

Zwaar weer aan de Colombiaanse kust.


vissen (10)

vissen (9)

 

Vergroot deze foto maar dan zie je naam en Belgische vlag.

 


Lees ook : Time to dive under sail.

 


 

Afscheid van het Spaanse Water.
Vooruit, ik zal mijn stem maar eens verheffen en op het radionetje aankondigen dat we vandaag vertrekken. Het "netje" is er op de marifoon elke dag aan het Spaanse Water om kwart voor acht. Het is zoals het "soldatenuurtje" maar dan voor cruisers. Er is een heuse weerman, zeilers verkopen dingen die ze niet meer gebruiken, anderen plaatsen zoekertjes...en er is een rubriekje voor afscheid-nemers.

Een paar mensen groeten we nog persoonlijk en dan is het echt tijd om een laatste keer voorbij het Santa Barbara Plantation hotel te varen. Een leuk windje buiten zorgt dat het ons letterlijk vóór de wind gaat. Ieder zoekt een plekje in de kuip en rustig schommelend varen we zonder een centje pijn naar Santa Cruz, een miniem baaitje aan het andere uiteinde van Curaçao.
Eén verschrikkelijk bedrijvig mannetje heeft hier een "imperium" uitgebouwd. Hij brengt met een boot mensen naar stranden en snorkelgebieden in de buurt en heeft ook een rommelig terras-café-restaurantje. Vorig jaar bracht hij ons naar de Blauwe Kamer! Hij is nog steeds even opgefokt.
We willen in deze baai even slapen en om middernacht verder varen naar Aruba.

In- en uitklaren in Aruba.
Ochtend aan de Barcadera kaai in Aruba. Venezolaanse muziek, met veel trompetten, schalt over de wat rommelige, commerciële haven. Vooral Venezolanen en Colombianen komen hierheen met hun typische boten, met de opbouw als een huisje van voor tot achter even hoog. Ze leveren fruit en andere etenswaren aan Aruba.
Compacte donkere "Indianen", zonder nek, grijnzen naar blonde, langbenige Karen als ze over de kade loopt. Kapitein Tony is met onze paspoorten naar immigraties en douane want ook wij moeten híer inklaren in Aruba, al is het slechts voor één dag.

Twee mijl verder is dan de ankerplek voor jachten, recht onder de landende vliegtuigen. We tanken eerst water en diesel en verkennen dan een stukje van het, in de hitte zinderende, Oranjestad. Alles wat we kunnen ontdekken : chique shopping malls voor cruiseschip-klanten. Moeten die écht in elke stad die ze bezoeken met zoveel tassen en vooral tasjes terug aan boord?

Wij willen enkel het weerbericht raadplegen, vinden een ijssalon met wifi, maar moeten er wegvluchten "van de airco-kou".
Karen en JM hebben nog minder succes met hun internet klusjes.

Laten we hier maar snel vertrekken. Nog even gedag zeggen tegen Bob (Pauwke) en dan te kooi. Morgenvroeg gaan we ervoor. Op naar Zuid-Amerika.

 

 

aruba (1)aruba (2)