Bootjesdorp.
- Details
Tropisch onweer. Woensdag 26.09.2012
Tien uur 's morgens. De hemel is pikzwart. Felle bliksemschichten slaan in op de hoge antenne op de heuvel achter Jakker. Bijna onmiddellijk knettert een misselijkmakende donderroffel over de jachtwerf. Telkens opnieuw. Het blijft maar duren. Zware regen jaagt alle mensen naar binnen. Bon bini na Korsou! (Welkom in Curaçao.) Natuurlijk, zulk onweer hoort ook bij de tropen. We waren het al vergeten. Rustig afwachten tot het overtrekt en dan gaan we gewoon verder met : was ophangen, roeispanen lakken, alles aan dek klaarmaken om morgen weg te varen.
Met de lucht die er nog rest in een duikfles, met borstel en veel kracht (dat voelt hij nu aan zijn spieren) poetst Tony roer, schroef en schroefas schoon. De lange groene slierten die ons onderwaterschip sieren laten onmiddellijk los als ze de borstel nog maar zien. Geweldig, als ik aanbied mee te helpen, blijkt het karwei al gepiept. Er komen geen "creditkaarten" aan te pas dit keer. Goeie antifouling. Hier op het eiland gekocht, nota bene!
Terug naar het Spaanse Water. Donderdag 27.09.2012
Mooi weer en een lekker windje vergezellen ons als we Curaçao Marine verlaten. Net onder de Koningin Julianabrug (55m hoog) moeten we wachten tot een groot zeeschip is binnengevaren. Dan ligt de weg naar zee open. De Koningin Emma-pontjesbrug is helemaal weggedraaid . We haasten ons naar buiten. Vele voetgangers willen over de brug. Meteen voelen we de vertrouwde zeedeining.
De 5 mijl tot het Spaanse Water tegen de wind doen we, een beetje lui, op motor. Hoog spat het water rond onze oren, af en toe bonkt Jakker vast in de golven. Maar alles voelt meteen erg vertrouwd. Genieten.
Voor de derde keer al varen we via de smalle ingang, vlak langs het Hyatt Santa Barbara Resort, het Spaanse Water binnen.
Daar ligt het "bootjesdorp" voor ons. Ulani springt meteen in het oog. En er is warempel nog een plekje vóór haar, vanmorgen vertrok er immers een boot.
Philippe komt naar ons toezwemmen. De eerste nieuwtjes vernemen we meteen. Straks, bij een sundowner, horen we vast meer.
Ik zei het toch al, we zijn terug in het dorp "Spaanse Water". Je moet je dat voorstellen als een enorme plas door een smal kanaaltje verbonden met zee. Zeegolven heb je hier niet, enkel de wind giert over het water. Meer dan honderd boten liggen er op anker, als huisjes in een dorp. Veel van die huisjes kennen we en de bewoners zijn onze dorpsgenoten...althans voor de volgende maand.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Wind en hitte.
- Details
De vochtig zware hitte omhult je, er is geen ontsnappen aan. Ze maakt je duizelig na de lange vlucht. De flinke bries is er ook, als altijd. Waar is mijn elastiekje om snel een staart te maken? Zo kan ik mijn "mexican wrap" niet opeten, ik krijg enkel haren in mijn mond. We zijn terug in Curaçao en eten iets op een terras bij de luchthaven.
Het is al donker als we uit de taxi stappen bij Curaçao Marine. Zo snel als pak en zak het toelaten, stappen we op de steiger richting Jakker. Vlug het luik open, de accu schakelaar aan en licht maken...oef, geen wegvluchtend ongedierte. Ook geen schimmel, alles ziet er pico bello uit. Het echte bootse Jakkergeurtje (kenners weten precies wat ik bedoel) prikkelt onze neus, we zijn thuis!!
Enkel aan dek ligt het bruine zand centimeters dik. Poetsen en uitpakken, da's voor morgen. Ons lichaam met jetlag zegt : het is nu half twee 's nachts (hier is het pas half acht).
Eerst eens lekker slapen in ons bootbed.
Zwaluwen.
- Details
Ik weet hoe zwaluwen zich voelen. Als het hier vochtig en koud begint te worden, willen ze weg. Zo ook wij.
Ontelbaar veel hartverwarmende momenten hebben we beleefd. Etentjes en drinks met schoolvriendinnen, ex-collega's, vrienden "van de radio". Bezoekjes aan zussen, broers, pa en ma. Steeds tussendoor weer naar de kinderen, groot en klein.
Genoten hebben we van wandelingen op de hei, langs de Demer, in de stad Mechelen en Geel.
Een lang gekoesterde droom ging in vervulling. We zijn met een C-130 van de grond gegaan. Hebben dus van dichtbij kennis gemaakt met de 'habitat' van zoonlief.
En nu is het plots genoeg geweest. We willen terug. Het liefst nog zonder dat vreselijke afscheid nemen...als dat eens kon.
Even uitrusten tijdens het wandelen (foto van Diane).
Koude voeten, hete douches.
- Details
De zee van tijd die voor ons lag in augustus neemt snel af tot een "plasje". Maar we blijven doorgaan. Met de camper van Bert en Stefie snorren we doorheen Vlaanderen. We bezoeken collega-zeilers Pas de Deux en Balu in Vlissingen, die zijn op terugweg naar huis. We overnachten op menige oprit. Kunnen je precies vertellen waar het rustig is en waar...wat minder. We gebruikten nog nooit zoveel badkamers en douches.
Limburgse vlaai, pizza, lekkere nagerechtjes, uitgebreid ontbijt...iedereen probeert ons voor te zetten wat we twee jaar hebben moeten missen.
We wandelen op vertrouwde plekjes in ons, als steeds, prachtige Genk, pikken kermis en concert mee, beleven zelfs een "Ladies at the movies". Maar vooral : we babbelen, babbelen, babbelen.
Er is ook tijd voor controlebezoeken aan dokter en tandarts.
"Blijf nog maar wat aan boord!", besluit onze huisarts. "Gezond leventje leiden jullie daar, cholesterolwaarden perfect! "
En altijd was daar de zon en de warmte...tot vandaag. De temperaturen nemen een duik en regen en wind zullen ons deel zijn de volgende dagen. Frank Deboosere belooft ons zelfs de uitloper van orkaan Leslie. Zijn we hier ook al niet veilig voor die hurricanes?
Bij het inpakken in Curaçao heb ik het geprobeerd. Geprobeerd mij levendig in te denken hoe het is als je kou hebt. Wat je dan aantrekt? Als er bovendien koude regen valt. Enkel het zien van een trui met lange mouwen bezorgde me toen een serieuze "vapeur".
Nu ben ik blij met truien, sokken, lange broek, dikke sloffen, badjas. Er komt zoveel bij kijken om een mens warm te houden.
En is het in Curaçao echt zo bloedheet als ik me herinner? Ook dat kan ik me moeilijk voorstellen, hier.
Laat ons nu nog maar even onder het dekbed slapen, knus dicht bij elkaar. Voor we het weten zoemt de ventilator weer 's nachts, strekken we armen en benen ver uit ter verkoeling en proberen daarbij elkaar niet te raken. Veel te warm!
