JAKKER, a ship's journey

"Welkom thuis" noemde ik het vorig tekstje. Maar, man, man. Vandaag, dát was pas een welkom thuis.

Hoe onnozel en nietsvermoedend zijn wij? Hoe goed kunnen onze kinderen hun mond houden?
Met een smoesje lokken ze ons weg van Eindhout, waar we logeren bij Karen en JM. Stefanie heeft ons nodig. Wij moeten op de kinderen passen terwijl zij Bert, die terugkomt van drie weken werken in de States, van het vliegveld gaat afhalen. 's Morgens vroeg is dat, dus wij gaan in Weerde slapen.
Daarna rijden we, met z'n allen, naar Eindhout terug, voor de brunch. Logisch daar is meer plaats.

Wij zijn er bijna...maar wat staat daar veel volk bij hun huis. Is er een ongeval gebeurd? Nee...huh, is dat Marleen, mijn jongste zus, en Jos en één van hun dochters. En mijn pa, dit jaar negentig en nog steeds van de partij. En broer Roeland, Nadine, dochter Tine met de jongste spruit van onze grote familie?!
Eindelijk valt mijn Euro. Wat moeizaam, ah ja, wij kennen die munt nog amper. Surprise!!! Nog meer broers en zussen van ons beiden arriveren, neven, nichtjes met hun kindjes. Onze co-oma en opa uit Wetteren. Vrienden. Wat een overrompeling!

Geweldig is dit. Bijbabbelen met iedereen. En smullen! Menslief! De lekkerste pistolets ter wereld, zoveel heerlijke échte kazen (eens wat anders dan de alomtegenwoordige cheddar uit Nieuw Zeeland), saucis, parmaham... en SMURFENVLAAI !
JM is overal tegelijk, perfecte gastheer. Gastvrouw Karen vergeet even haar koorts , haar pijnlijke keel, neus en oren.
Onvergetelijke namiddag en voor ons meteen een zorg minder. Want met zo een grote familie : wie moet je eerst bezoeken en wanneer ?

We zijn immers ongeduldig om aan onze eerste taak te beginnen. Kindjes oppassen. Deze week kan je ons in Weerde vinden. Stefanie en Bert richten hun nieuwe huis in. Schuren, schilderen, sleuf graven voor de gasleiding, poetsen en verhuizen...niet te doen als je constant eten moet geven, pampers verversen en kleuters bezighouden. Eindelijk vallen we in de rol van alle grootouders te lande!