JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 22 July 2012

Vreugdenhil.
Als je op het Spaanse Water ligt, doe je boodschappen bij Vreugdenhil. De gratis shuttle bus van 10 u brengt je erheen. Een uurtje krijg je de tijd om je karretje te vullen. Je kan ook snel bij de buur-watersportzaken Budget Marine en Island Water World langs lopen en/of je was naar Het Washok brengen.

Met een boodschappenlijstje wil ik je niet vervelen, enkel dit.
Bij de koekjesafdeling liggen er in no time vijf verschillende soorten koekjes in onze kar, zonder te hoeven nadenken, kiezen of keuren. Ik kén die Bastogne, Pims, Jules Destooper...koekjes immers.
Eindelijk weer iets écht lekkers voor bij de koffie en ik hoef het helemaal niet zelf te bakken.
Zegt dat voldoende over de Amerikaans georiënteerde supermarkten met hun walgelijk superzoete koekjes van de laatste maanden?

Tugbootje.
Als je op het Spaanse Water ligt, ga je snorkelen bij het "Tugbootje". De gezonken kleine sleper ligt erbij alsof het zo van tevoren is afgesproken. Op een diepte van 3-5 m, vlakbij het strand in een prachtige snorkelomgeving. De wandeling vanaf de dinghy steiger langs de zeegroene baai, voorbij de met cactussen begroeide kliffen maakt de bestemming nog mooier. Nat en zout loop je daarna in een half uurtje terug...kan je je dat thuis voorstellen? Een uur snorkelen en dan, zonder afdrogen, doodleuk nog een half uur wandelen!

Berging.
Als je op het Spaanse Water ligt, heb je erg veel buren. En die hebben wel eens hulp nodig. Tony gaf al raad bij het gebruik van winlink, bij het vervangen van een impeller en een riem. Nu staan we echter voor een grotere uitdaging.
Harry van Lion King (we ontmoetten hem voor het eerst in Cuba) vroeg ons te helpen bij het zoeken en bovenhalen van zijn anker. De bevestiging van ketting aan anker brak en met een rotvaart dreven ze richting achterliggend schip. Met wat hulp lukte het hen verderop opnieuw te ankeren. Maar hoe nu dat dure Rocna anker recupereren?

Ok, we nemen de uitdaging aan. We gaan het proberen.
Langzaam zakken we naar de bodem...die we pas zien als we erop kunnen staan. Ongeveer 2 m zicht dus? Hand en hand zoeken we in stroken de bodem af. We vinden enkel ons eigen anker.
Na 40 minuten is onze lucht op.
Namiddag, tweede poging. Dit keer gaan we anders te werk. Harry heeft met gps de vorige ankerpositie van zijn boot opgezocht. Daar gaan we naar beneden. We zoeken nu gericht naar sporen van een ankerketting op de bodem (de ketting schraapt de bodem schoon in brede, zwaaiende bewegingen)...en vinden ze warempel. Het spoor wordt steeds smaller en daar ligt het anker, helemaal in het zand ingegraven. We bevestigen eerst een speciale markeringsboei die naar de oppervlakte stijgt, duiken dan nog eens om een zwaarder touw vast te maken.
Het 40 kg zware anker ophalen is nog een ander verhaal, maar uiteindelijk lukt het.
Harry blij en wij ook. Buddy team Tony - Jaklien : weer een ervaring rijker.

Door de Koningin Emmabrug. (maandag, 23 juli 2012)

Als je op het Spaanse Water ligt, kan je boot er niet blijven als je naar huis vliegt. Wij dus vanmorgen naar Willemstad, naar Curaçao Marine waar we een plaatsje gereserveerd hebben. Als een racemachine vliegen we over de Caraïbische Zee, niet moeilijk met tot 29 knopen wind van achter. Op een scheet zijn we bij de ingang van Het Schottegat. Er wordt meteen geantwoord als we Fort Nassau oproepen. De beroemde Emma pontjesbrug gaat zo dadelijk voor ons open, belooft men. Inderdaad, even later zijn wíj de attractie voor de mensen op de terrassen aan de Handelskade. Het beroemde front van Punda trekt aan óns voorbij. We zullen deel uitmaken van de fotoherinneringen van mensen...waar ter wereld?

Rest ons nog : boot opruimen, alles onderdek opbergen en rugzakken inpakken.
Vlaanderen, here we come!

Details

Created: 18 July 2012

Té veel foto's van blauw water, wit strand en boten...kijk dan nu in deze map voor foto's van mensen, vooral kleine mensen !

{pgslideshow id=57|width=670|height=480|delay=4000|image=L}

Details

Created: 16 July 2012

Vrijdag 13 juli 2012
Als een trein
loopt Jakker richting Curaçao. Een "speciale" trein, die af en toe op een dwarsgolf een schuiver van jewelste maakt en ons zomaar van de bank gooit. Het is gewoon genua hijsen en go! Niemand kan ons stoppen. Of toch?

De Doña Luisa I, een kleine cargo, stevent precies af op de plek waar ook wij zullen zijn binnen een half uur. De AIS, die ons ook de naam en alle info over het schip bezorgt, rekent dat zo voor ons uit en waarschuwt.
Een bijzonder vriendelijk kapitein beantwoordt onze oproep en bevestigt dat hij ons ziet, dat er geen probleem is en dat hij zelfs eventueel zijn koers verlegt.
Thanks a lot!

Spaanse Water.
We zijn nu ter hoogte van Fuikbaai en zien de smalle ingang naar het Spaanse Water al. Ulani, die hier nog niet was, volgt ons op de hielen. Makkelijk, iemand vóór je die de weg kent. Smal is het écht wel. Vlak voor de neus van de zonnebaders van het Hyatt hotel, Santa Barbara Plantation, varen we binnen. Er is net een smalle strook van 10 m diep.

Oei, er liggen veel jachten op het populaire Spaanse Water. Zoeken maar, naar een plaatsje. In vak B vlakbij Lion King moet het lukken. Na drie ankerpogingen liggen we prima.

Maar wat gebeurt intussen op Ulani??
Na een eerste mislukte poging halen ze het anker weer op. Dit gaat zó moeizaam? Zal wel, met hun eigen anker hijsen ze een loodzwaar oud anker mét ketting van de bodem?!
Twee dinghy's en drie mannen komen eraan te pas om alles te ontwarren. Eindelijk, eindelijk wagen ze een nieuwe poging (of drie).
Nog een half uur later kunnen Sandra en Philippe eindelijk wat relaxen en "debriefen".
Ankeren is immers zo één van die bezigheden waarbij alle frustraties van het als "koppel zeilen" een uitweg vinden. Zeker als er wat misgaat. Op boten in de buurt wordt begrijpend "weggekeken".


Zaterdag 14 juli 2012
Frozen Cappuccino
Vandaag hebben we de handen vol met het bezoek aan douane en immigraties. Het gaat allemaal heel gemoedelijk en zonder problemen. Maar je moet wel vroeg op, met de bus naar Willemstad. En als je klaar bent, heb je een flink stuk van Punda en Otrobanda (= over het water) te voet doorkruist. De douane, dat is niet ver. Immigraties echter bevindt zich op het haventerrein helemaal onder de hoge Wilhelminabrug. Half uurtje stappen, over de pontjesbrug of met de veerboot, pasje vragen voor haventerrein.
Met Ulani op sleeptouw hebben we een hoop lol.

Wíj kunnen zonder ons Frozen Cappuccino ritueel niet in Willemstad komen. Ulani moet er ook aan geloven. Gezeten langs het altijd druk bevaren water, vlakbij de pontjesbrug, slaan we genietend het leven in de stad gade.

Maandag 16 juli 2012
Ankervergunning.
Je vraagt je af : "Wat doen die toch altijd daar op hun boot?"
Wel, vandaag gaan we wéér naar de autoriteiten. Die van de haven dit keer, om te betalen voor het ankeren op het Spaanse Water. In NAF (Nederlandse Antillen Gulden) doe je dat hier. Tijdens het weekend was hun kantoor dicht.

Opnieuw bus, Frozen Cappuccino, over de brug... bij het haventerrein wil de bewaker ons niet doorlaten. De computer van het havenkantoor doet het niet?! Hallo, wij komen extra van zover!!!! We gaan het écht wel proberen. Geef ons maar zo een papiertje.

De havenmevrouw zegt aan iedere zeiler daar in het piepkleine kantoortje dat de pc niet "goed" werkt, dat het kantoor daarom in feite gesloten is. Ze kan ons geen kwitantie "garanderen" !? Toch komt na iedere betaling het "papier" probleemloos uit de printer?
Begrijp je dat?

Soit, wij hebben ons papier voor drie maanden Spaanse Water. Zeilers scheep je zomaar niet af met een defecte pc smoes!

Details

Created: 12 July 2012

De vuurtoren is helemaal vervallen. Doet toch nog zijn plicht, in de donkere nacht met zijn licht aan zeelieden de weg wijzen.

De twee wrakken zijn er nog erger aan toe. Het prachtig grote zeiljacht totaal gestript, tot het laatste schroefje. Het vrachtschip, een fotogenieke roestbak.

Het strand, waar schildpadden thuis zijn, is prachtig wit.

De rieten huisjes en afdakjes verwelkomen dagjesmensen. Die trotseren, met de Jonalisa (catamaran) en Mermaid (motorschip), het woelige, "misselijkmakende" stukje zee tussen Curaçao en Klein Curaçao.

Welkom op Klein Curaçao.
Eeuwenlang een vogeleiland bedekt met guano. Dat drong in de kalkbodem en zo werd fosfaat gevormd. Nadat men dit in de negentiende eeuw ontgonnen had, bleef er een kaal eiland over, aanzienlijke meters minder hoog.
Nu helemaal verlaten. Ooit woonden er vissers, graasden er geiten. In een minder fraai verleden dropte men daar de zieke slaven die men liever niet toeliet op Curaçao.

's Nachts blijkt het er toch niet zo rustig liggen als we aanvankelijk hoopten. De zuid-oost swell wordt steeds heftiger. Tony zoekt de zeekooi in het salon op, ik klem me vast, dwars in ons bed.
"Niks duiken morgen," denk ik slaperig, wetend dat captain hetzelfde zal besluiten. "Met materiaal sleuren op zo'n schommelende boot...liever niet."