Kaduke huurauto.
- Details
De tijd vliegt.
De dagen in Cabarete vliegen voorbij.
Alles is wat makkelijker als je een slaapkamer hebt met airco, als het ontbijt opgediend wordt, je kamer gepoetst wordt door een jong moedertje die snel beste maatjes is met Lyam en tussen het poetsen door met de blokken speelt.
Het kiten is er de max, cool. Steeds een 30-tal kiters die zich uitleven tussen rif en strand.
De kindertjes krijgen volop aandacht. Lyam toont zich een echte waterman en is altijd te vinden voor een duik in het zwembad.
De mojito's tijdens het happy hour kunnen bijna tippen aan die van Punt Gorda (Cuba).
Maar pech slaat toe de laatste avond.
Na een heerlijke maaltijd, wandelen we vrolijk terug naar ons busje en zoeken onze plaatjes op. Tak, doet de motor...maar starten wil hij niet. Motorkap open. Dat is het sein voor iedere would-be mecánico om te stoppen bij ons busje. Met startkabels, sleutels, schroevendraaiers gaan ze aan de slag. Weldra staan er vijf mannen raad te geven. Niks baat. Pas als we wat geld bovenhalen, vertrekken ze zo snel als ze kwamen.
Wíj gaan met de taxi naar huis.
De volgende dag komt de beste mecánico van Cabarete, samen met Bert op de motoconcho (brommer taxi), naar onze kapotte Ford Windstar kijken. Hij haalt op een uur tijd de startmotor er onderuit. Kijkt hem na, maakt hem schoon. En warempel, hij bolt weer. Zo kunnen we toch nog tegen de middag vertrekken.
Wat een rit.
Maar we zijn niet tevreden over deze Ford Windstar.
De airco doet het nog steeds niet. Daar kan zo snel niks aan gedaan....vooraan kan slechts één raam open en er is geen claxon, het belangrijkste instrument aan boord van een "coche" in de Dominicaanse.
Niet zo een goed idee deze wagen te huren via Osoni, in de marina. Goedkoop, ja, maar duurkoop want kaduuk.
We zijn dolgelukkig als we eindelijk, allemaal drijfnat, in de haven aankomen.
Vóór we van de autosauna overstappen op de bootsauna, installeren we ons onder één van de prieeltjes bij de steiger, waar een heerlijk koel windje en een Presidente voor afkoeling zorgen.
Oma - opa examen.
- Details
Bestaat er zoiets als een examen oma en opa? In normale situaties natuurlijk niet. Je groeit langzaam in je rol. Speciale toestanden vragen echter wél om een test. Lyam is daar rotsvast van overtuigd.
En het lijkt erop dat we daar gisteren met glans in geslaagd zijn.
Dit keer gingen papa en mama eens met z'n tweetjes genieten van een romantische zonsondergang op Cabarete beach . Geen toestanden met buggy en maxi-cosi, flesjes, knuffels die in het zand vallen.
Oma en bompa amuseerden zich ook, met eten geven, boekjes lezen, pampers verversen, liedjes zingen, te slapen leggen. Lyam liet zich alles welgevallen zonder één keertje te wenen. Voor Roxie, tevreden baby, is altijd alles goed.
Tien op tien dus voor oma en bompa.
Laten we hopen dat we binnen 2 maanden thuis geen herexamen moeten doen.
Cabarete - kitespot.
- Details
Boca Chica beetje beu.
Het strand van Boca Chica, het hobbelige paadje langs de terrasjes van de locals, het té warme, té turkoois water van de Carieb, de echt Dominicaanse "winkelstraat" van Andrés, het heerlijke eten bij Rubio en Theresa (in de marina), we hebben het een beetje gehad hier.
Komt goed uit, Bert reserveerde een appartement in een kite hotel in Cabarete. Daar op dé kite spot van de Dominicaanse, op de Atlantische Oceaan, daar zijn wind en golven perfect.
Nochtans, buiten alle verwachtingen, kan hij hier in Boca Chica, vlakbij de Jakker, al aardig opwarmen. De nodige vrouwelijke en mannelijke fans joelen als hij voorbij scheert. Hij heeft zelfs al een hulpje om zijn board te brengen.
Maar...alles kan beter.
De huurauto is besteld, we zijn klaar voor de tocht naar het noorden.
Keelpijn.
We zweten ons allemaal te pletter. Hebben we het al ooit zo warm gehad op de Jakker? De ventilatoren maken overuren, maar Lyam heeft het wel verdacht warm. Hij is zo stilletjes bovendien. 40° koorts stellen we vast. Wat is er aan de hand? Franse collega cruisers bezorgen ons het telefoonnummer van een Frans sprekende dokter en voor we het goed beseffen zitten we in de taxi naar een clinica in Santo Domingo. Keelontsteking : dat is de diagnose. Lyam krijgt een prik tegen de koorts. De dokteres hoeft voortaan niet meer in een cirkel van 5 m te komen. Die heeft het voorgoed verkorven. Na een half uurtje is de koorts gezakt en loopt blond engeltje Lyam in zijn pyjamaatje de show te stelen tussen al die donkere mensen in de wachtkamer. Medicatie halen en weer terug voor een rit van drie kwartier naar de Jakker.
Hij herstelt wonderwel en we kunnen dus met zijn allen, twee dagen later, de tocht naar Cabarete aanvatten.
Vakantie.
Dwars door het mooie binnenland, met de lieftallige heuvels en de enorme koningspalmen, bereiken we na een uur of vier de andere kust. De gehuurde "van" volgepropt met wat je zoal nodig hebt voor twee baby's, hun kitende ouders en babysittende grootouders. En da's heel wat, geloof me.
Bert neemt feilloos alle hindernissen, gaten in de weg, een tegenligger die recht op ons toekomt met half slapende chauffeur, honden en ezels op ons rijvak. Alles zonder, hoe is het mogelijk, claxon. Dit allerbelangrijkste onderdeel van de auto doet het niet.
Het appartement is gewoon super. Met het kite strand en de zee vlak voor ons terras en het zwembad ook.
Wat een verademing : we slapen vannacht in een queensize bed, in een gekoelde kamer. Is dit vakantie?
Boze stiefmoeder?
- Details
Nee, Lyams vertrouwen win je niet zomaar, hoor. Bompa Jakker komt hem nog bekend voor. Maar van mij moet hij niks hebben. In zijn blonde kinderhoofdje heeft hij besloten dat ik wel de boze stiefmoeder moet zijn. Stefie en Bert beweren dat het met mijn donkerder huid te maken heeft. "Een bruine oma : dat kan niet!"
Ik had het kunnen weten! Mijn verdiende loon. Wie laat er nu zijn kleinkinderen zo lang alleen?
Alle tactieken heb ik toegepast...hem negeren, gewoon met de andere meedoen zonder me rechtstreeks naar hem te wenden, heel stilletjes uit zijn boekje voorlezen.
Maar het zijn de ananasstukjes die ik hem te eten geef, die hem over de streep trekken. Lyam is een piñaman, kan niet weerstaan aan dat heerlijke fruit. Watermeloen, banaan, sinaasappel ook niet te versmaden, maar er gaat niks boven piña.
Moraal : de liefde van de man gaat door de maag. Klopt zelfs voor mannen van nog geen meter hoog.
En nu is oma zijn goeie vriend. Moeilijke relaties zijn vaak het mooist!
Zo vliegen de dagen voorbij. Wat we allemaal doen? Kijk maar, foto's zeggen meer dan woorden.
Invasie.
- Details
Sorry, hoor. Niet ongerust zijn. Je hoorde even niks van ons. Ik wéét het...maar er is een mega-super-groot excuus voor ons stilzwijgen. Of liever : er zijn twee superkleine lieve, soms bozige, maar altijd schattige excuusjes aan boord gearriveerd.
Toen ik in het luchthavengebouw aankwam en daar het hele gezinnetje van Bert met pak en zak op me toe zag komen lopen, zijn we met z'n allen, na de zweterige eerste omhelzingen, in een achtbaan gestapt. De achtbaan van het leven van een gezinnetje met twee kleintjes. Een achtbaan van babbelen, kindjes sussen, flesjes klaarmaken, babbelen, bedjes opdekken, spelen met Lyam, badjes geven,babbelen, spelen met Roxie, inpakken om naar het strand te gaan, babbelen, spelen in de badwater-warme Caraïbische zee, eten koken, gaan eten, eten geven, wandelen, nog meer badjes geven (iedereen zweet zich te pletter bij 34 ° in de boot), toasten op al die gemiste verjaar-en andere feestdagen...rond 21 u doodmoe in bed tuimelen...om 6 u opnieuw achtbaan.
Matroosjes Lyam (16 maanden) en Roxie ( bijna 3 maanden), die ook echt officieel op de crewlist staan, voelen zich aan boord van Jakker als visjes in het water.
Oma, die in die achtbaan zit de volgende weken, heeft dus even wat minder tijd voor de blog. Af en toe een fotootje zal wel kunnen zeker?
