Ellendige rotzee
- Details
8 u 's ochtends. "Hallo Jakker, wie geht es dort?" Philippe klinkt opgewekter dan hij zich voelt. Hij vertelt over de slechte nacht die ze hadden en hoe blij ze zullen zijn als ze eindelijk Bonaire zullen zien. Bovendien hebben zij te snel hoogte prijsgegeven en moeten nu "knijpen" (= heel hoog aan de wind zeilen).
Ook voor ons was het het nachtje wel. Verschillende "squalls" (tropische buien) hebben we het hoofd moeten bieden. Als het te hard regende, vluchtten we gewoon naar binnen. Jakker kon het alleen ook wel aan. Gelukkig zien we op de radar die venijnige buien geboren worden, zien ze uitgroeien tot bloemkolen en kunnen we hun pad exact volgen.
Maar veel buien, betekent veel zeilen regelen, hard werken, weinig rust.
Pierke (windvaan stuurinrichting - Windpilot) had er ook geen zin meer in en dan krijg je hem in het donker moeilijk geregeld. Maar uitgeslapen Jefke (elektrisch-mechanische zelfstuurinrichting) nam onmiddellijk feilloos over.
Toch hebben we kunnen slapen. Je bent na een tijdje zo moe dat je al die herrie aan dek en ín de boot, niet meer hoort. En herrie is er, geloof me. In de kastjes rammelen duizenden voorwerpen. Zelfs goed weggestouwde spullen vallen naar de "lage" kant bij deze hoge dwarsgolven. De golven zelf klinken af en toe als stormrammen tegen Jakkers romp.
Buiten is het ook niet alles. Waar je ook zit, overal kan je je aan een emmer zout water verwachten. Ik nestel mij aan de kajuitingang, het beste plekje, vind ik.
"Waar zijn we weer aan begonnen? Dit is niet leuk. Ellendige rotzee!"
Vooruit, tanden bijten, niet opgeven, nog 80 zeemijl te gaan.
O ja, trouwens : bericht aan de verzekering : binnen een paar uur zijn we op 13° noorderbreedte. Net voor de deadline, 1 juli.
Van landrot naar zeeman
- Details
Ik ben niet graag binnen. Het is er snikheet en benauwd. Aan de kaartentafel zit ik helemaal scheef met één been uitgestrekt om mij schrap te zetten. Bovendien voel ik me niet kiplekker.
De laptop is niet graag buiten, te veel zeewater van opspattende golven in de lucht.
Dus ik toch maar even binnen om te tikken. Vandaag wel, gisteren geen denken aan.
Woensdag namiddag, nadat Ulani en Jakker een despacho voor Bonaire hadden bemachtigd, wilden we nog wat slapen, douchen en eten vóór het vertrek. Maar de dockmaster kwam ons dringend verzoeken het af te stappen en wel immidiatemente anders vorderde hij onze despacho terug. Wij dus hals over kop weg.
Eerste hindernis in de bocht bij de containerhaven, een dikke soep van sargasso-weed gekruid met plastic zakken, houten balken en andere rotzooi. We moeten daar doorheen, geen andere mogelijkheid. Ulani roept ons op. Hij vreest iets in de schroef te hebben. Ook wij hoorden een verdacht geluid. Maar nadat we beiden een keer achteruitslaan, loopt alles perfect en kunnen we de tocht aanvatten. De moeizame transformatie van landrot naar zeeman kan beginnen. Drie dagen heb je ervoor nodig, maar dan zullen we er bijna zijn. Deze tocht is te kort dus...eigenlijk, feitelijk.
De eerste nacht willen we onder de beschutting van het land, met weinig wind, op motor, hoogte halen. Lees: 50 mijl naar het oosten varen zodat Bonaire beter bezeild wordt.
Alles verloopt volgens plan en bij het eerste ochtendlicht hijsen we de zeilen en sturen zuid. Aan de wind en tegen een stroom van wel 1,5 soms 2 knoop. Al snel moet er een rif in genua en grootzeil.
Pierke, onze "windpilot", zo lang weggestopt, heeft nog helemaal niks verleerd. Hij stuurt voortreffelijk. Wij proberen wat slaap te pakken, vloeken op die rotboot die op één oor ligt en zo ambetant beweegt. De uren vliegen voorbij. Natuurlijk, alles wat je wil doen, al is het zo iets stom als je tanden poetsen, kost drie keer zoveel tijd en moeite. Het water uit de kraan komt náást het bakje eronder terecht, ik word onzacht in de badkamer rondgesmeten.
Ulani verdwijnt in de verte vóór ons. Een langere boot vaart sneller en zijn klapschroef geeft hem nog een halve knoop extra. Onze driebladschroef is een rem in het water, maar o, zo betrouwbaar en so...
AIS alarm! Caramba, er komt een vrachtschip aan en op deze totaal verlaten zee, liggen we weer eens, wat vreemd toch, op aanvaringskoers...binnen het half uur. Dat wordt een uitwijkmaneuver als we hen niet aan de radio krijgen...
...zo betrouwbaar en solide.
Vanavond om 20 u hebben we weer radiocontact met Philippe en Sandra en horen we hoe het hen vandaag verging.
On the road again.
- Details
We hebben het weekend weer overleefd. Zijn samen met Zwitserse Sandra en Philippe van Ulani in de stad gaan eten. Daar ben je even van de chaos van onze buurt verlost. Het klikt meteen met deze Etap eigenaars. We hebben gemeenschappelijke kennissen o.a. de Vlaams-Hollandse Baros die nog steeds op een nieuwe mast wacht in Port Antonio (Jamaica).
Zij willen ook naar Bonaire en Curaçao. De beslissing om samen te vertrekken is snel genomen. Er lijkt een gunstige periode voor onze tocht aan te komen. Een echt ruim bezeild doel is Bonaire wellicht enkel in de winter, als er noord-oosten winden waaien. Nu domineren oost en zuid-oosten winden en zullen we altijd een hoog aan de windse oncomfortabele koers moeten varen. En dat zo een vier dagen lang. Maar dat wisten we.
We starten met de laatste voorbereidingen : inkopen. Onderwaterschip poetsen, nieuwe anode plaatsen met de duikuitrusting en de laatste lucht die nog in de flessen zit.
Met Jak varen we nog eenmaal naar de Beach Club in Boca Chica en laten ons de laatste Dominicaanse piña collada meer dan smaken. Onze resterende pesos spenderen we in het restaurantje bij Rubio en Theresa.
Nog uitklaren en dan kunnen we vertrekken uit Marina Zar-Par of Zal-Pal zoals ze hier zeggen. Ik vergeet dat steeds te vertellen : heel eigenaardig, mensen hebben hier een collectief "splaakgeblek". Ze schrijven zelfs dat wij van Bergica komen?!? Snappen ons niet als we hun op die fout wijzen. Hoezo fout? L en R, ze gebruiken het hier gewoon door elkaar!
De drukke trafiek van containerschepen naar de nabije haven zal straks nog twee zeilboten erbij tellen. We draaien Follow Rivers 'for the road', overleggen nog even met Philippe en Sandra (Ulani) en zijn weg. Tot later...op zee.
Waterpretpark Boca Chica.
- Details
Het is weer weekend in Boca Chica. Aan onze mooring liggend, "ondergaan" wij en kijken met open mond rond ons.
Overal liggen blitse, dure motorboten geankerd. Blanke mannen op leeftijd en jonge meisjes met lange zwarte haren hangen rond op de dekken, luieren in de zon op het voordek. Volledig in het wit gehulde mannen brengen drankjes rond en houden zich bezig met de bbq. Bij andere boten staan ganse gezelschappen donkere mensen in het water, mét drankjes, luid lachend. De hele lagune bij Boca Chica is immers amper 1 m diep. Als de schemering invalt, wordt het pas echt sprookjesachtig. De knop wordt omgedraaid aan boord. De baders staan nu in het licht van onder-water-schijnende, fluo- blauwe lampen.
Jetski's slalommen over het water. Werpen een watergordijn op als ze rakelings langs de geankerde boten varen. Zien ze de talloze zwemmers en snorkelaars in het ondiepe water wel tijdig?
Snelle motorboten moeten ook hun power tonen én hun wendbaarheid.
Voeg bij al dat motorgeraas, keiharde muziek uit de boxen aan boord van al die boten.
En dat...is enkel achtergrondgeluid.
Hier vlakbij, op het strand, installeerden ze een geluidsinstallatie die op de wei van Werchter niet zou misstaan. Dag en nacht dondert boenke boenkemuziek over de baai. Bachata is voor in de week, veel te melodieus en soft. Als ik 's morgens om halfzeven de stopjes uit mijn oren haal...hebben ze er nog steeds niet genoeg van gekregen.
Dominicanen moeten beslist het meest luidruchtige volk ter wereld zijn.
Follow Rivers - lijflied Jakker
- Details
Ze zijn weg.
Ook de rugzakken, kite spullen, buggy, maxi-cosi, baby-relax...alles is verdwenen. Onze Jakker is leeg.
Ik móet iets doen om het weeë gevoel in mijn buik te verzachten. Ik begin met de was. Maar telkens ik op en neer loop naar het washok, zie ik het onwaarschijnlijk turkoois water. Ik zie Bert kiten, ik zie Lyam zwemmen. Ik zie ons zitten aan een tafeltje bij Rubio.
Ik weet het wel, binnen anderhalve maand zijn we zelf ook thuis en zien we iedereen terug. Maar de vakanties op de Jakker zijn onvergetelijk. Zo hecht dat je hier tezamen leeft, dat is moeilijk thuis te herhalen. Dat geldt zo voor elk bezoek.
Stemmen klinken nog na op de Jakker. De 'sirene' van Lyam, zijn : "O, waw" 's. Het kraaien van Roxie, die echt rechtop wil zitten en belangstellend rondkijkt.
Ik hoor blote voetjes pletsen op onze houten vloer, 's ochtends om 6 uur. Een stemmetje geeft met "Ah, ah" aan dat hij "zijn" liedje "Follow Rivers" van Triggerfinger horen wil. I I follow... kleinzoon bezorgt Jakker een lijflied. Over ocean en deep sea...hoe kan het ook anders.
Laatste tochtje met Jak.
Met z'n allen in de "natte" Jak, kindjes "verpakt' in zwemvestjes, nog een keer naar de beach club in Boca Chica waar jonge papa en mama zich een laatste langosta geweldig laten smaken. Zo sluiten we de heerlijk tijd af.
Echter, twee dingen aan boord herademen : batterijen en omvormer. Wat hebben die mogen werken om de nodige energie te leveren. Sterilisator, ventilatoren, laptops, GSM 's, radio, koelkast...alles smeekte om stroom. Een paar keer, toen de zon het ook nog liet afweten, moest de motor onze zonnecellen bijspringen. Jakker kreunde onder het energieverbruik.
Maar weg met de sombere gedachten nu. Wij gaan ons focussen op onze tocht naar het zuiden. Vóór 1 juli moeten we flink zuidelijker zijn wegens orkaanseizoen. Curaçao, here we come. Het belooft een harde tocht te worden tegen wind en stroom. Op hoop van zege.
Dank je wel, Bert en Stefie, voor die geweldige kleinkinderen. Wij hadden een onvergetelijke tijd. We weten dat de vluchten hierheen harde dobbers zijn en aan boord hebben jullie ook weinig rust met die twee kapoenen, toch weten we dat jullie van de Jakkersfeer genoten hebben. Volgende keer zorgen we voor een meer aangename temperatuur.
Interesse in meer nieuws en foto's van Lyam en Roxie : www.binkytje.sixs.be