JAKKER, a ship's journey

David en Goliath!

Caribe Pearl.
Caribe Pearl, zo heet ons nieuw buurvrouw(schip) in Barahona.
Groter nog dan het vorige. Meer lawaai ook. Twee kranen lossen steenkolen voor de suikerfabriek. 24 uur op 24. Als de portaalkranen heen en weer rijden, klinken er waarschuwingssignalen. Je kent dat wel, zoals bij een achteruitrijdende vrachtwagen, twintig keer luider, vooral 's nachts.
Het stof waait grotendeels van ons weg. Gelukkig.

Voor dat schip hebben ze ons vanmorgen om 6 u uit bed gehaald. Ook de drie boten bij de Clubo Nautico moeten even naar "buiten". Als die grote, met de hulp van een sleepboot, in deze kleine vijver gaat maneuvreren, willen ze ruimte. Er gebeurden al ongelukken in het verleden.

Kapotte dingen.
Rond 10 u liggen we terug op ons plekje en is er tijd om...te klussen. Ja, alweer stukken aan boord. Bij de laatste trip zakte ons cardanisch opgehangen gasfornuis, door die ophanging. Dat zware ding hangt nu scheef tegen de wand. Ik ben er volstrekt gerust in. Zelfs als Tony bedenkelijk kijkt, "Da's een moeilijke", mompelt en, "of ik dat gefikst krijg?" Zelfs dan heb ik het volste vertrouwen. En zie, een uurtje later schommelt het fornuis weer mooi mee met de bewegingen van de boot. Ik kan weer koken. Hersteld op Tonykes manier, met bout en twee moertjes!
De knop voor de oven is vorige week ook vervangen. Te laat merkte ik dat de oven niet warm genoeg meer was. Het brood heb ik toen gebakken met het vuur op halve kracht. Dubbel zo lang, dus. Eén keer in de oven kan je brood niet meer vragen te wachten tot de oven is afgekoeld (om eraan te werken) en dan weer opgewarmd. Je merkte het verschil niet...

Nog meer stukken : de schroef van het Honda-motortje slipt. Hoeveel gas je ook geeft, enkel lawaai, geen beweging voor- of achteruit. Ook hier brengt een bout, die de geperste bronzen bus in de aluminium schroef terug vastzet; soelaas. Tony zegt het duizend keer : "Goed dat ik zoveel gereedschap (draadtap, boren, kleine werkbank enz. enz. ) meeheb en honderden schroeven en moeren". Toekomstige vertrekkers, nooit heb je teveel gereedschap, reserve-onderdelen, filters allerhande en olie aan boord !

Het lijstje wordt nog langer : dichting van toilet vervangen, 's morgens om 6 u in de mast om een nieuwe windindicator te plaatsen en het "tuig" te controleren...Verstandig nu we al twee boten kennen met mastbreuk hier in de Carieb.

Pits.
De verkiezingsgekte gaat hier in Barahona intussen gewoon door. Vandaag zien we een lange motoconcho-stoet met witte T-shirts van Dr. Henry alias Papá. Ongehoord bij ons : een tweedekker acro-vliegtuig (Pits), met zijn naam in duizendvoud, geeft een airshow boven zee en Malecón.

Zweet en regen.
De soldaat, op wacht bij het dock waar we onze Jak achterlaten als we de stad in gaan en die bij buiten- én terug binnenstappen onze rugzak controleert, voorspelde het al. Het is zó vochtig-heet, zweterig weer, daar komt regen-lluvia van.
Dus vannacht, toen het heerlijke gekletter aan dek begon, op om de buizen en jerrycans van ons regen-opvang-systeem te installeren. 65 liter! 20 liter verspeelden we toen één tuinslang mét jerrycan overboord waaide...

Maar met die regen zijn ook de muggen reuzenblij. We smeren ons in, hangen voor alle openingen muggengaas...maar zitten ons toch tot bloedens toe te krabben. Zijn het beten van muggen of no-see-ums? Had ik op die plek al een beet, of is dit een nieuwe? Prangende vragen, die er verder totaal niet toe doen.

Laat Boca Chica alsjeblief niet zo een muggenparadijs zijn!