Cybercafé.
Het is middag voor ons. Thuis 18 u. Gewapend met koptelefoon, lopen we door de withete straten naar het cybercafé.

Vandaag, op de dag dat ze twee maand wordt, zien we Roxie voor het eerst (skype) "life".
Wat een meid : donker punkhaar (nog steeds), donkere, wakkere oogjes, een mondje als dat van Lyam met een voorzichtige smile.
Grote broer Lyam (mét een rood, gekneusd oortje van het vallen in de créche) beseft nu al veel beter wat hij ziet op het beeldscherm. Stapt heel gedecideerd (dat stappen is ook een primeur voor ons) op zijn blokkendoos toe en komt vlakbij het scherm zijn mooiste blokken tonen aan oma. Schattig.
Dat skypen schudt een mens flink door elkaar, hoor. Plots sta je weer buiten in dat keiharde licht, je beseft hoe ver je van huis bent. Is dit wat je wilde?
Maar kop op, Jaklien, nog 19 keer slapen en dan zijn ze hier. Intussen troost ik me met foto's en filmpjes van hen.

Winkelstad.
Nog een half uur rest ons om met grote kinderen Karen en Jean-Marc te praten, daarna brengen we een bezoek aan de supermercado.
Wat een verschil met Cuba. Hier moet/kan je weer kiezen uit zoveel verschillende merken voor één artikel. Overvloed en chaos. In Cuba had je in één blik in de dollarwinkel alles in je opgenomen. Rayons met stapels en stapels van één en hetzelfde yoghurtpotje bijvoorbeeld. Gewone mensen kunnen in de DR wél exotische dingen als deodorant en zeep kopen én biefstuk, in Cuba verboden voor het volk. In Cuba zijn dan wel de basisbehoeften van alle mensen door de staat gegarandeerd (als ze tenminste dagelijks lange rijen trotseren om daar aan te geraken). Ook onderwijs en gezondheidszorg zijn gratis. Waar heeft juan-met-de-pet het het best?

Barahona stikt van de winkels. Een beetje als Hasselt. Alle mensen van hier tot de Haïtiaanse grens komen er shoppen.

Danilo Presidente.
Als we de Malecón naderen, dreunt ons hele lijf van de alles overheersende merengue en bachata muziek. Er is een optocht voor één van de presidentskandidaten. De hele stad lijkt mee te doen. Rijkelijk vloeit het bier en de rum. Lawaai en opgedirkte meisjes, da's wat wij ervan onthouden. Ik snap nog steeds niet hoe ze bij deze temperatuur in zulke spannende jeans kunnen rond paraderen. Zit hun royaal achterwerk daar voor iets tussen?

Comments.
En dan zijn er de comments op de blog. Je ziet, ooit kan ik ze wel lezen. Heel erg bedankt allemaal om te reageren. Ga maar gewoon zo door.

Dank je voor de gelukwensen bij de geboorte van Roxie.
Dank je voor de complimentjes over de blog.
Dank je, Ton, voor jouw reactie. Jakker/Shamrock ziet er inderdaad nog steeds prachtig uit, net zoals we ze van jouw overnamen.

Lydia, jouw vraag over ons leesmateriaal. We lezen alles wat we in handen krijgen en dat in vier talen;-) In elke haven, op elke ankerplek is er wel ergens een boekenplank waar zeilers hun uitgelezen boeken droppen. Ik kan daar nooit zomaar aan voorbijlopen en vind altijd wel iets naar mijn gading. Leuk is ook dat vorige lezers hun naam of stempel erin zetten. Vaak zijn dat bekenden.

We hebben sinds vorig jaar een Nook e-reader, dé uitvinding voor leesgrage zeilers. Heel prettig lezen overigens. Als ik je vertel dat je soms echt de bladzijde wil vastpakken en omslaan. Zo vergeet je dat je slechts een "leesplankje" vast hebt. Maar feit blijft, niks kan tippen aan het in je handen koesteren van een, liefst heel dik, nieuw boek!

Dan is er nog de dame die toevallig via "ackees" op de blog terecht kwam en mijn beestjesverhaal las. Dat de beestjes in de zon tevoorschijn kruipen, hebben we intussen ook ontdekt. Bloem, pasta, suiker en dergelijke verpak ik nu in aparte dozen. Alles in de koelkast is de beste oplossing in de tropen. Maar onze reuzenkoelkast is hiervoor net niet groot genoeg.

PS: webmaster Karen is 2 weken in verlof, het zou kunnen zijn dat de tekstjes wat trager worden gepost. Hangt ervanaf hoeveel zin we hebben om een internet café te zoeken.....