JAKKER, a ship's journey

Details

Created: 25 May 2012

Las Salinas gezien.
We wonen nu al meer dan een week in Las Salinas. Drinken elke avond een biertje in ons favoriete café. Hebben ons suf gewandeld tijdens de "koelere" avonduren.
De duinen, het paadje tussen de zoutvelden door, naar het beschutte strand aan de binnenkant van de baai, waar elke avond de vissers met vereende krachten grote dorado's uit de zee halen. Het uiterste punt van de landtong. Allemaal gezien.

Baní.
Vandaag dus maar eens met het busje naar Baní. Een ruim busje met airco waar iedereen zijn eigen stoel heeft. De tijden zijn ook in de DR veranderd. De "deurhanger" die in- en uitstappen regelt en het geld int, heeft duidelijk de job van zijn leven. Elke jonge vrouwelijke passagier heeft hij wel iets in het oor te fluisteren.

De duinengordel wordt eerst een cactuslandschap en later zien we de mango boomgaarden met de lekkerste mango's van de wereld. Beweert men hier toch.
Baní heeft een paar mooie gebouwen, een Parque Central, een gloednieuwe supermarkt. Allemaal niet zo bijzonder, maar je bent er eens uit.

Allemaal Hollanders.
O ja, op de ankerplek heeft het ene Nederlandse schip plaatsgemaakt voor een ander. Wim (en Mathilde) gaat, Pim (en Paula) komt! Er wordt heel wat "vergeleken" want de Panomarix is een kleinere, jongere versie van onze Jeanneau.

Vertrek - Salida.
In mijn mooiste Spaans had ik aan de telefoon uitgelegd dat we om 17 u wilden vertrekken. Goed dat ik een marge had ingebouwd. Om kwart over zes staan ze toch eindelijk te zwaaien op de steiger, de commandante en zijn "secretaris".
De despacho voor Boca Chica is nog niet klaar, moeten ze aan boord nog invullen. Drinken willen ze ook nog en geld voor hun brommer. Eerder kunnen ze echt niet van boord.

Frustratie.
Als we dan eindelijk onze Jak op het voordek hebben, de Honda aan de reling en ankerop kunnen, verdwijnt de zon aan de horizon. Er is nog net genoeg licht zodat we de vele vissersbootjes in de baai en de onverlichte "fishfarm" veilig omzeilen.

En dan kan het aan-de-windse jakkeren beginnen. Echt waar, we hebben het geprobeerd. Vier uur lang kruisen we in de 2 m hoge golven. We zeilen geweldig...maar door de stroom die ons terugzet, gaat het niet vooruit. Om middernacht zijn we zo 'n 5 mijl in de goede richting opgeschoten. Nog meer dan 50 mijl of 40 uur te gaan ?!?! Caramba! Frustratie zorgt voor vuurwerk aan boord. De ontelbare amper verlichte vissersbootjes waarvan je niet weet wat ze van plan zijn, maken het ons ook al niet makkelijk. Kom op, laten we die dieselvoorraad maar gaan aanspreken. We willen immers graag zaterdagmiddag aankomen in Boca Chica.

Marina Zar-Par.
Recht op ons doel af, hotsen en botsen we verder. De opkomende zon zet de skyline van Santo Domingo aan bakboord in een witte gloed. De cargo's, die hier nu weer ons pad kriusen, zie je tenminste heel wat beter dan de vissers vannacht.

Voorbij de laatste kaap volgen we netjes het pad tussen de boeien door. De nieuwe containerhaven en de oude haven aan bakboord, vlak langs de bruisende brekers van het rif aan stuurboord. Even schuren we over de bodem (het is slechts 2 m diep) maar draaien dan vlot Marina Zar-Par binnen en worden onmiddellijk, door wel drie mannen, in een box geholpen.
Een uurtje later draait de wasmachine al op volle toeren. Een full service marina...wat is dat lang geleden!

Details

Created: 21 May 2012

Regen en bliksem.
Ken je dat nieuwe douchesysteem? Met een knop voor : tropische regenbui, compleet met bliksemflitsen en windstoten?
Vannacht stonden twee figuurtjes aan dek van Jakker zo'n douche uit te testen. Eén gebrekje : douche zonder aan en uit knop. Je kan je maar best zo snel mogelijk inzepen en hopen dat de kraan daarboven niet te vroeg wordt dichtgedraaid. Wat was het koud, man. Regen als naaldenprikken en een ijzige wind...toch op een nat lijf.
Ok, die douche nemen we. Nog uren heb ik nagenoten van de mango-geur van mijn nieuwe douche-gel en van lekker frisse voeten.
Met de 200 liter water die we scoorden, kunnen we weer twee weken verder. Dit water is zeker gezonder dan het niet-drinkbare kraantjeswater van de DR.

Zondag, 20 mei 2012: Presidentsverkiezingen in de Dom.Rep.
In Barahona moet je vandaag niet in de stad gaan wandelen, drukte men ons op het hart. Peligro! Maar hier in Las Salinas zijn de mensen vriendelijk, niet zo heetgebakerd. Mensen met een andere politieke mening? Moet kunnen.

De regen is voorbij dus wij op pad voor een wandeling. De "hoofdstraat" telt wel tien "winkels anex cafeetje". Vooral rum en bier zijn er te koop, wanden vol.
Groepjes mensen staan te praten langs de weg. Iedereen wacht de uitslag van de verkiezingen af. Het is onbegrijpelijk stil...hoe kan dat nu? "Alcohol- en muziekverbod tot 20 u vanavond," vertelt de baas van het café, terwijl hij ons toch een Presidente toeschuift. "Buiten opdrinken!"

We staan te kijken van het contrast in dit stadje, bevolkt door vissers en mensen die in het "zout" werken. Dure vakantiehuizen met botensteiger aan de ene kant van de weg, lage, geverfde houten huisjes met veel rommel en een klein moesveldje, een beetje verscholen tussen het mangrovemoeras, aan de andere kant. Rijk en arm.

Ongewoon stil.
Een oma wijst ons de weg naar het verlaten strand achter de duinen. De enige duinen in de Carieb, trouwens. Duizenden mijlen hiervandaan ken ik nog zo een landschap. Daar is het zand witter, palmen eerder zeldzaam.

's Avonds willen we met Wim en Mathilde nog wat sfeer gaan snuiven. Maar dat valt dik tegen...geen lawaai, geen muziek, enkel de harde slagen, waarmee de domino-spelers hun blokken neerploffen, verstoren de stilte. De wet wordt strikt nageleefd.

Dat wordt dus een biertje in hotel Las Salinas, tussen het internationale gezelschap van Europese technici, die hier voor een maandje of zo komen werken aan de te herstellen schepen bij de werf, ginder in de baai.
Een oude Humo op het salontafeltje...een Vlaming die een spoor naliet.

Details

Created: 17 May 2012

Kapitein is ziek...
een vreemde ziekte. Een soort astma op de longen, pijn aan alle gewrichten, geen eetlust, hoofdpijn en wat verhoging. Nee, knokkelkoorts of dengue fever is het zeker niet!
Maar in ons hoofd hebben we al afscheid genomen van onze vertrouwde supermarkt, de jongen van het wifi-café, de marktmevrouw met de lekkerste mangos van Barahona en omstreken, de soldaten aan de ingang van het haventerrein, het moeilijkst te beklimmen dinghydok ooit. We willen dan ook écht weg.

We hebben nog wel een pijnstiller voor situaties als deze. Het anker is nu zo opgehaald en vastgemaakt. Eenmaal op pad kan ik het, met zo weinig wind, alleen aan. De slaperige bijwerking van zo een pil moet je erbij nemen. We motoren recht op ons doel, 30 NM verder, af.

Zout.
Pas bij de kaap van Las Salinas (onze bestemming), te laat dus, schuimen er witte koppen op het water : wind. Tony wordt weer opgetrommeld voor hulp bij de ankermaneuvers. In 5 m water, dichtbij het enige hotel met kleine marina, valt onze ploert in het zand.
De omgeving : hoge zandduinen, strand, helder water, potdichte vakantievilla's van rijke Dominicanen. Ver weg in de baai bij de scheepswerf, vrachtschepen. We ruilden de grootste suikerfabriek van de D.R. voor zoutpannen (salinas). Zoet en zout, zoals het leven?!

Etap.
Kijk nu daar! Er komt warempel een Etap (onzinkbare boot, Belgisch fabrikaat) de hoek omvaren. Een Hollandse Etap want : "Zijn jullie van het Franse of Vlaamse gedeelte van België? " schalt het over het water. Euh!!! Da's even wennen. Meer dan een maand hoorden onze oren geen Nederlands meer. Zagen we zelfs maar één andere zeiler.
Lonely Planet, Wim en Mathilde, blijken vrienden van Lion King (laatst gezien in Cayo Largo). De sundowner, onder het moto : de vrienden van onze vrienden zijn ook vrienden, sluiten we pas om 22 u af. Reuze gezellig, joh!! Tony is meteen helemaal genezen.
Deze ontmoetingen...het zout in ons zeilerbestaan.

Details

Created: 14 May 2012

Stranddag.
Zondag. Iedereen gaat naar het strand. Wij ook. We nemen een kijkje bij het nieuwe Hotel Costa Larimar. (Larimar is de lichtblauwe half edelsteen die, enkel op de Dominicaanse, en wel in de buurt van Barahona gedolven wordt.) De wifi is er snel en de biertjes koel. We proberen een Presidente Light. Stijgt niet zo snel naar je hoofd...of toch? Zal wel. Een gewoon biertje bevat 5 % alcohol, een light : 4,3%. Campesino-bedrog!

Op de Malecón (Dijk) is het vollen bak als we terugkeren. Bij een tentje met life optreden, eten we pollo al carbon. (Dominicaanse kip aan het spit) . "Buenas noches, Mami y Papi", bedankt de vrouw ons en ze stopt ongegeneerd ons geld in haar bh.

Maandagochtend : Caribe Pearl klaar met lossen, klaar om te vertrekken. Wij weer buiten dus. Maar da's niet erg. De kwaliteit van onze sked (radioverbinding) met Limburg wordt op open water alleen maar beter.

Diesel.
Vandaag willen we diesel organiseren. In de Clubo Nautico, niet meer dan een grote naam, treffen we David, die klust aan een hopeloos afgetakelde trimaran. Ja, hij brengt ons wel even met de jeep naar het tankstation. Eerst de accu van de auto terughalen. Die gebruikten ze even in de trimaran. En weg zijn we...of toch niet. Midden op de Malecón valt de jeep stil. Oeps, geen benzine meer. David, één en al glimlach, houdt een motoconcho aan en verdwijnt achteropzittend, jerrycan zwierig in de hand. Tien minuten en enkele bachatas (op de autoradio) later zijn we dan toch weer op weg naar het tankstation. Vijf jerrycans vullen we, tezamen 20 gallon! Uitrekenen? Ongeveer 1 € per liter. Goedkoper dan thuis, toch. In Spaans-Engels tatert David vrolijk over zijn stad, de suikerfabriek, de vernieuwingswerken aan de Malecón, de verkiezingen.
Zijn fooi heeft hij dubbel en dik verdiend.

Vinkjes.
Een drietal vinkjes heeft een plekje gevonden op onze genuaschoten. Ze zijn er niet meer weg te slaan. Stilaan begint er een hoopje guano te groeien op ons dek. We liggen hier té lang. Morgen zijn we weg. Om 18 u komt er iemand van de commandancia met een despacho (toelating) om naar Las Salinas te varen. Daar moeten we ons weer melden en wordt een volgende bestemming ingevuld. Nee, denk maar niet dat je hier zo een beetje vaart waar je wilt. De maatregel tegen drugsmokkel en mensenhandel worden ernstig genomen. De prijs voor de despacho, 1000 DR pesos of 25 US$, beweert onze ambtenaar. Vreemd, de digitale vaargids zegt er niks over. Wij protesteren beleefd, ook op aanraden van die vaargids. Niks te maren! Betalen! Het is een officiële taks. Niet erg overtuigd, betalen we, maar ontfutselen hem nog een geschreven kwitantie.
100 DR extra, voor benzine voor zijn motor, en een tevreden ambtenaar stapt weer van boord.

Clubo Nautico de Barahona.

Ook in Barahona...