Ontmoeting op zee.
Na de nachtelijke kook-workshop : vis en langoesten blancheren, slapen we uit en vertrekken pas 's middags voor een motortochtje, want geen wind, naar Cayo Media Luna, Cayo Halve Maan dus.
Zie, daar komt een snelle motorboot aan in de verte. De AIS zegt dat we op aanvaringskoers liggen met de "Lambda". Vreemd, we merken blauw-wit-rode strepen schuin over de romp. Politie? Hij roept ons niet op. Maar als we onze koers verleggen, blijft hij toch recht op ons afstevenen. Een man fluit tussen zijn tanden. Cubaans teken om te stoppen? Een bootje wordt te water gelaten. Liefst 6 mannen en een hond stappen in en varen naar ons toe. Mannen maken paparazzi gewijs foto's van ons. Ik waag het ook, een beetje stiekem, een kiekje te maken. Mag eigenlijk niet, een militaire boot fotograferen. De stem van Emmy ( Calamares) toetert plots via de VHF over het stille water : "Wat is dat daar bij jullie? Wat is er aan de hand? " .
Snuffelhond.
De hond, overal hetzelfde ras, Springer Spaniël (?) maakt zijn baasje me duidelijk, snuffelt grondig door het interieur van Jakker. Tony helpt de jonge leerling die, op een oud stuk printpapier met lijntjes; onze gegevens en die van Jakker noteert. Het gaat aan eerste leerjaartempo, nog net niet met zijn tong uit zijn mond. En zweten, mijne man. In de kuip babbel ik wat met de andere 4 mannen van de Guarda Frontera. Totdat de baas plots zegt dat die man binnen niet álles moet noteren, vooral despacho controleren en data noteren. Ze hebben niet meer veel tijd, moeten ook Calamares nog doen. Dan gaat het snel, voor we het weten, zijn we weer alleen. Adiós!
We vervolgen onze weg naar de perfect halvemaanvormige baai van de gelijknamige cayo.
Perfecte zeildag.
12.04.12. Rond deze datum mag voor mijn part een gouden cirkeltje. Het vroege opstaan is even wat pijnlijk, maar bij het hijsen van de zeilen, schieten we meteen als een pijl uit een boog vooruit. Het hele traject naar de doorgang tussen de riffen, die naar open zee leidt, blijft het zo maar doorgaan. 8,5 knopen lopen we. Waw. Ook Calamares, toch een stuk kleiner, loopt fantastisch. Om niet te veel op hen uit te lopen, zetten we de schroef in "achteruit". De schroefas draait dan niet mee, werkt als een rem en verslijt ook minder. Als we sneller willen gaan, zetten we de gashendel in neutraal. Bij de rotvaart die we nu lopen, davert de boot door de ronddraaiende schroefas. Het doet pijn aan de oren van de boordmechanicus. In achteruit dus maar weer.
Cabo Cruz.
Pas rond half drie valt de wind weg. De laatste mijlen motoren we met plezier. Onze dag kan niet meer stuk. Zeker niet als we vlak bij de ankerplek in Cabo Cruz nog een prachtig klein rif ontdekken met heel veel leven.
Wat kan het zeilersleven mooi zijn.
We kunnen zelfs lachen als er een snorkelaar vlak bij de boot opduikt, hij steekt drie langoesten omhoog. Heel erg voor deze Cubaan, die een centje wil bijverdienen, maar nee, gracias, geen lobster meer! (voorlopig)
