Karen is terug thuis. Ik stuur dus weer tekstjes naar haar door. Wij zitten wellicht nog een maand zonder internet en kunnen comments voorlopig niet lezen.
Despacho.
Het is nog erg vroeg (6u10) en stil als Tony met Jak naar de kant tuft. Maar de man van de capitania staat al te wachten. Gisteren dachten we nog dat 6 u té vroeg zou zijn voor hem. Hoopten stilletjes dat hij het papierwerk dan wel meteen zou doen...niet dus.
Vandaag vertrekken, vandaag despacho uitschrijven, (toestemming om tot Santiago de Cuba te varen). Bij ons aan boord wel te verstaan. Kan hij meteen eens polsen of hij de oude mp3 player, die Karen meebracht om onze gepikte te vervangen, mag hebben. Nee verdomme, we hebben er zelf maar eentje.
Als we dan eindelijk Jak aan dek en het motortje aan de reling hebben, kunnen we vertrekken.
Weinig wind.
Plan voor de komende dagen : via de langgerekte zuidelijke riffenkust (360 km lang en 70 km breed)naar Santiago de Cuba varen. Zoveel mogelijk mooie ankerplekken bij koraaleilandjes opzoeken. Zoveel mogelijk zeilen, alhoewel de heersende wind hier pal tegen is.
Eerste vaststelling : we lopen op motor niet zo hard als tevoren en voelen de trillingen van de schroef. Oplossing : buiten, op een erg rustige zee boot stilleggen, zwemvliezen en snorkel aan en krabben maar. Niet te geloven, zoveel zeepokken op de schroef. Tol voor veertien dagen stilliggen op vervuild water.
Tweede vaststelling : weinig wind. Het is al namiddag als we eindelijk kunnen zeilen. Niet dat we ervandoor stuiven, maar we zijn al tevreden dat de lawaaimaker uit kan.
Langoesten.
Als we bij Cayo Guyano aankomen, waar Calamares ligt, is er nog even tijd om te zwemmen. Maar dan hebben we, het is pas 17 uur, zo een honger, dat we meteen aanvallen op Tony's gisteren gemaakte spaghetti.
Er komt wéér een vissersboot langs met langoesten. Nee, alsjeblief, ze komen ons de strot uit.
Vreselijk nieuws.
Blij open ik de, met de SSB radio binnengehaalde, mail van Zeevonk. Leuk om iets van hen te vernemen. Maar hun mail bevat ook een vreselijk bericht.
Pål van Godot, onze Noorse vriend, waarmee we samen uit Grenada vertrokken en door de Venezolaanse eilanden toerden, is van zijn boot gevallen toen die op de kant stond in Panama. Hij is er heel erg aan toe. Heeft 3 weken in coma gelegen, had drie zware hersenbloedingen, gebroken ribben, een geperforeerde long, andere botbreuken.
Een vreselijk horrorverhaal ...
Anne-Mette verblijft met hun twee zonen vlakbij het privé ziekenhuis in Panama totdat hij vervoerd kan worden naar Noorwegen.
We hebben zo met haar en Pål te doen. In één klap staat je leven stil. Je droom wordt een nachtmerrie.
We kunnen enkel hopen dat hij weer de super belezen, bedrijvige, grapjesvertellende Pål wordt die we kennen.