Despacho.
Gisterenavond zaten we nog aan tafel met een stel nieuwe vrienden van Aluna, Titaro en Lion King. Een live band speelde salsa. Vandaag is het alweer afscheid nemen.
Eerst de haven betalen, dan komt de guarda frontera aan boord. Ze zijn met z‘n drieën : de jongste komt echt binnen nakijken of we geen (Cubaanse) verstekeling verstopt hebben ?! Alles ok, we krijgen we een despacho. Mogen via de Cayos (=koraaleilanden) de Dios aan de beschutte binnenkant van het rif naar Cienfuegos varen. Daar moeten we ons dan weer melden.
Met een licht hartje verlaten we de marina. Natuurlijk, we gaan ons Karen weerzien en Jean-Marc. Ze brengen Leander, zoontje van JM, mee, een hoop ‘verzoekspulletjes’ en vooral, zoveel verhalen van thuis.
Calamares.
Even buiten de vaargeul ligt….. een blauwe boot. Calamares! Verdorie, dat we die niet eerder opmerkten. We kunnen slechts even langsvaren, schreeuwen boven het motorgeluid en de wind snel snel wat nieuwtjes heen en weer. Vóór het donker willen we op een veilige ankerplek liggen. Zo gaat dat met cruisers, zij komen van Cienfuegos, wij varen erheen.
Hakken.
Al meteen kan het misselijk makend geboenk op de golven beginnen. We moeten voorbij de huurcatamaran die een week geleden ‘s nachts op het rif liep. Hoog en droog staat hij er nog steeds. Twee mannetjes zijn aan het werk om dingen eraf te halen. Dikke pech!
We hakken en jakkeren evenwijdig aan de kust tot er na anderhalf uur een doorgang is in het rif. Steeds de dieptemeter in de gaten houdend, gaan we eerst noord en dan oost uit op de dieptelijn van 5 m. Er staat al behoorlijk minder deining.
Net vóór 17 u droppen we het anker achter Cayo Sal. Eén palmboom staat daar zeer eenzaam te zijn. Nog even snorkelen en dan genieten van de zalige rust. Het wordt een green flash vandaag, zeker weten.
Langoesten.
Maar daar komt een vissersbootje aan…zover van het vasteland? Wat dacht je…de grootste langoesten ooit liggen in hun bootje. Twee exemplaren van meer dan een kg elk kosten samen zo een 25 eurocent!!!
De green flash missen we dus, te druk aan het praten, maar met die langoesten in onze buik (ja, ik weet het, we eten er te vaak) kunnen we tegen een nachtje rocken.
Want zo gauw het donker is, begint het weer te waaien. Zelfde scenario als een paar dagen geleden bij het rif. Alleen, nu komen de flink bruisende golven van voren. Het lijkt alsof we varen. We slapen toch behoorlijk wat op de banken in het salon.
Varkensbaai.
Vroeg op en we vervolgen onze weg. We komen weer in dieper water nu, voorbij Cayo Iguano del Este. Het verboden gebied ten zuidoosten van de Varkensbaai moeten we mijden. Ja, we varen zowaar in de buurt van dié legendarische Varkensbaai van de invasie in 1961. Invasie door Cubaanse vluchtelingen, opgeleid en gesteund door de CIA. Bloedig neergeslagen door Fidel. Reactie : het Amerikaans handelsembargo. Cuba raakte betrokken in de rivaliteit tussen USA en Rusland. Koude oorlog. Een begrip in die tijd.