Zoon van de walvissen.
We hadden het weer fijn uitgekiend.
We zouden gaan ankeren 3 NM van de haven vandaan, achter de Cayo Hijo de los Ballenatos. Een paar kale rugjes van eilandjes, in de vorm van walvissen.20
Je ankert daar achter het rif in poederig zand. Je zware ijzer op het kwetsbare koraal uitgooien, doe je niet, is strafbaar bovendien.
Het geluid van een voortdenderende trein klinkt tot binnen in de boot, de brekers op het rif.
Feest.
We komen hier om te snorkelen en Roxie’s geboorte te vieren. En wat voor een feest is me dat?! Binnen een half uur zien we tien barracuda’s. Een schildpad. Een grote Jodenvis (= een soort tandbaars). Een slapende verpleegstershaai, kop onder een blok koraal, slechts rug en sierlijke staartvin steken uit. Twee lunchende pijlstaartroggen. Wie wil er in godsnaam in zo een wolk van opwaaiend zand eten? Blijkbaar moet het zo. Met hun ‘vleugels’ maken ze, steeds op dezelfde plek, sierlijke bewegingen, zand en beestjes opwervelend. Andere kleine visjes hangen erboven en profiteren mee. Overal zie je ronde putten op de bodem. Rog was hier.
Rustig valt de avond, de volle maan schijnt zilver op het water. Dan is er een eerste boenk onder de spiegel. Een golf slaat met veel kabaal onder tegen Jakker aan. Nog één en nog…de wind is noord gedraaid. We liggen aan lager wal, een heksenketel rondom ons. "Dat is hier, verdomme, één grote klotsbak," Tony’s commentaar.
Klotsbak.
Terug naar de haven? In het donker? Maar… we wilden zo graag ook morgen nog van dit plekje genieten! Een poging tot slapen dus maar, één oor luisterend naar het ankeralarm en eventueel verontrustende geluiden buiten.
Rond 3 u draait de wind opnieuw naar het oosten, een bui trekt over. De 'walvissen' nemen ons weer in bescherming. Het water wordt rustiger. We kunnen slapen. Crisis voorbij.
Balu.
De volgende dag, terug op ons plekje in de haven, ligt daar warempel 'Balu'. Laatst gezien : eind september in Grenada. Ze brengen nieuws over andere vrienden, cruisers die in Cienfuegos liggen. Balu, de Zwitserse Etap, met Thomas en Regula aan boord. We zagen hen voor het eerst in het Bretoense Trébeurden. Toen antwoordden we nog wat onzeker en aarzelend op hun vraag naar onze bestemming : "Ja, ook naar de Carieb?!"
En zie ons nu liggen hier, in Cuba, begot !
Geen wifi, dus ben ik nog wat foto’s van Roxie gaan bekijken op de computer in het hotelletje. Ook al de comments op onze blog gelezen.
Liefste allemaal, dank je voor al die reacties en gelukwensen. Ons hartje wordt er warm van. Intussen ontpopt Roxie zich tot een rustige baby, die zich van alle heisa weinig aantrekt.
