9 maart 2012 : Roxie.
Eindelijk is ze er!!! Lyams zusje! Roxie. 50 cm en 3,470 kg. Blakend gezond.
Even liet ze ons fantaseren over hét ultieme verjaardagscadeau voor een opa : een kleindochter. Maar, een beetje plagerig, heeft ze toch maar voor de dag erna gekozen. Een grapjasje?!

 

 

 

 

8 maart 2012.
Want wat ging er vooraf? (Dit tekstje was al klaar.)

Captain Tony is jarig!
Ik sta om halfzeven op om voor hem een appel-kruimel vlaai te bakken. Goed gelukt, vind ik zelf.
Met een lekker ontbijt, de binnengehaalde proficiat-mails van de kinderen en het traditioneel gedichtje, starten we deze speciale dag….die toch wel erg lijkt op alle vorige dagen.
We genieten van de Cubaanse zon. De felle wind (nog steeds) moeten we erbij nemen. We crossen rond met de opnieuw geplakte Jak, wandelen op het witte strand tot we bijna blind zijn van de weerkaatste schittering.

Lion King.
Onze Nederlandse buren van de Lion King, Ans en Harry, komen het glas heffen op Tony's gezondheid. Ze brengen zelfs een Cubaans(zeep)cadeautje mee! De Cubanen willen tegenwoordig misschien liever dollars, Tony is er blij mee. We drinken Cuba Libre en zien de zon ondergaan en de volle maan opkomen. Ondertussen supporteren we hevig voor dat ultieme verjaardagscadeau. We weten inmiddels dat het niet lang meer zal duren.

Geen skype.
Met een vette knipoog naar ons heeft Roxie dan uiteindelijk vandaag(9.3)het eerste licht gezien.

Skypen met haar, zoals vorige keer met Lyam, zit er niet in. De enige computer met internet in het hotelletje vlakbij is supertraag. Er is geen wifi. Onze gsm kunnen we niet gebruiken (een simkaart voor Cuba kunnen we pas kopen als we in Cienfuegos zijn).  Felicitaties op onze gsm's bereiken ons dus niet. Het is al meer dan een week geleden dat ik onze mails checkte en de reacties op onze blog. Morgen beslist doen.

Enkel onze radio is de link met thuis en wat voor eentje. De mails vliegen heen en weer, bijna als met wifi.
We hebben zelfs al een fotootje. Het binnenhalen duurde 7 minuten.

Ik voel me trots, blij samen met onze kinderen, opgelucht dat alles goed is gegaan. Ik voel me ook wat triest dat ik er nu niet bij kan zijn, om Roxie te bewonderen en vast te pakken, te delen in hun geluk, om een handje te helpen…
Maar we zullen haar zien als ze wat groter is.