Schommelen.
Je zal het zeilers steeds horen zeggen : de eerste dag maar vooral de eerst nacht op zee, dat is aanpassen, man. We hadden de voorbije dag al veel wind, weinig wind, hebben flink gezeild, ook wat gemoterd. En we hebben genoten van het op open zee zijn. Nu zijn we het geschommel min of meer gewoon. Ik kan nu binnen op de 'bewegende' laptop tikken en je vertellen over onze laatste dag in Montego Bay.
Die dinsdag zou rustig verlopen, zo dachten we. Een laatste keer naar de Megamart. Jakker opruimen voor het vertrek morgen. Spaghetti met saus maken voor onderweg. Het papierwerk bij douane en immigraties regelen. Niet dus.
Platte Jak.
Als we terugkomen van het winkelen, blijkt de wind flink toegenomen. Het stukje water van aan het dinghy dock tot bij Jakker is wit van de schuimkopjes. Maar Jak kan dat wel aan, vier boodschappentassen en twee personen. Net vóór we afvaren van de kaai, raakt hij even onder de steiger…en is er ook weer zo onderuit. Hup, weg hier. Tony zit al in zwembroek want we gaan nat worden. Ik trek mijn T-shirt uit…maar wat is er nu aan de hand? De rechterkant van onze trouwe dinghy is zo plat?…Tony kan niet blijven zitten…alle lucht loopt er langzaam uit. Terug naar de steiger, onmiddellijk. Dit halen we niet met zulk weer en zoveel bagage. Een nagel onder de steiger heeft Jak lek gestoken.
Op zoek naar Mister Mike, dock master en onze redder in nood. Hij brengt ons en onze boodschappen, met de daycruiser van de haven, naar huis. De vragende ogen van andere cruisers volgen onze tocht. Nu wordt het plots haasten. Om 16 u afspraak met de douane en om 18 met immigraties. Tony gaat mee terug om Jak te plakken en ik ga boodschappen wegstoppen…in de nog overblijvende gaatjes.
Zoals steeds loopt dat plakken niet van een leien dakje. Lijm die niet goed meer is, moet er terug afgehaald. Een ingesmeerd stuk rubber wordt door de wind meegenomen….opnieuw beginnen maar.
Toch zijn we om 4 u bij customs en immigraties halen we ook nog op tijd. Een heerlijke douche in het mooiste sanitair decor van Jamaica en klaar.
Woensdagmorgen weet Bert ons klaarwakker te krijgen met het bericht dat we misschien een schrikkel-kleinkindje krijgen. Maar het blijkt loos alarm en we wachten verder af …iets rustiger dan zij wellicht.
Komt goed uit, tijdens de nachtwachten amuseer ik mij, zoals vaak, met denken aan de thuisblijvers.